Niestety wrzesień przynosi również wspomnienia bardzo złe. Najstraszniejsze dla tych, co przeżyli tamten potworny wrzesień, wrzesień który przyniósł śmierć, zniszczenia, strach, utratę bliskich i tułaczkę. Wrzesień tak straszny, że nawet ci, którzy urodzą się wiele lat później, będą o nim pamiętać, będą go odczuwać, choćby poprzez wiersze z tamtych wojennych dni. Nikt z nas nie chciałby takiego września przeżywać, a przecież podobne wydarzenia czasem mają miejsce całkiem blisko naszego domu.

Witold Wieszczek

Swoje wiersze można przesyłać na adres redakcji: redakcja@libertas.pl

ŻOŁNIERZ POLSKI Ze spuszczoną głową powoli idzie żołnierz z niemieckiej niewoli. Dudnią drogi, ciągną obce wojska, a nad nimi złota jesień polska. Usiadł żołnierz pod brzozą u drogi, opatruje obolałe nogi. Jego pułk rozbili pod Rawą, a on bił się, a on bił się krwawo, szedł z bagnetem na czołgi żelazne, ale przeszły, zdeptały na miazgę. Pod Warszawą dał ostatni wystrzał, potem szedł. Przez ruiny. Przez zgliszcza. Jego dom podpalili Niemcy A on nie ma broni, on się nie mści... Hej! ty, brzozo, hej ty brzozo-płaczko, smutno szumisz nad jego tułaczką, opłakujesz i armię rozbitą i złe losy, i Rzeczpospolitą... Siedzi żołnierz ze spuszczoną głową, zasłuchany w tę skargę brzozową, bez broni, bez orła na czapce, bezdomny na ziemi – matce.Władysław Broniewski

DOM Tylko przycisnąć guzik i nerwem puścić prąd, rozświetlić jednym ruchem niezamieszkały dom, martwe powietrze ogrzać, wiatrakiem wprawić w ruch, jak krew przezeń przetoczyć i zbudzić pusty brzuch. A z bezdennego głodu jak swoje sobie wziąć dwie ręce i dwie nogi, i z piersi mięśni dzwon. Nie ubijając wcale, jej ciałem żywić się i zgodnie z rytuałem mieć jedną, a nie dwie. W końcu, gdy późnym latem, z mroku obudzi coś, usłyszeć w nocnej ciszy szaleństwa boski głos i dochodzącą z trzewi nienasyconą pieśń, wstydliwą i samotną, że aż się nie da znieść. Ni jedna ani dziesięć nie zdoła unieść już! W tym domu czeka miejsce na równy milion dusz. Witold Wieszczek

* * * motylki w brzuchu poderwały się wraz z zachodem wirowały w zapomnianym tańcu uśmiechały się tęczą nocny las otulił mnie zapachami a ja szłam oglądając to szaleństwo gwiazdy puszczały oko a ja zawstydzona stąpałam bo jak powiedzieć że kroków tego tańca – zapomniałam Brygida Błażewicz

DOROBEK Ławka przy drodze na niej brudny łach pół bochenka chleba łamanego ręką słoik wypełniony do połowy jakąś brązową cieczą obok łyżka i pusta puszka po piwie niemal cały dorobek bezdomnego resztę zabrał ze sobą idąc w krzaki za potrzebą Ryszard Mierzejewski

ZASKOCZENIE Nie wiedzieć czemu się zatrzymałam, skąpana wodą jak po ulewie, w miłą rozmowę raptem się wdałam – nie wiedzieć czemu poznałam Ciebie. Dziwne złudzenie mną zawładnęło, jak gdybym kiedyś ten głos słyszała, ciekawość rosła i coś mnie pchnęło – nieśmiało pytanie zadałam... Skąpana wodą jak po ulewie, nie czułam chłodu, nie miałam dreszczy, zdziwienie długo zostało we mnie, może spotkamy się kiedyś jeszcze... Lidia Luborajska

TĘCZA Samotny autobus Z Cisnej do Wetliny Spłynął serpentyną Pod tryumfalną bramą Kierowca z pasażerką Świadkowie cudu Milczeli zachwyceni Regina Nachacz

LATEM EKOLOGICZNIE Lato urlop i wakacje Ożywiły się znów stacje. Pełne też są autostrady I na korki nie ma rady. Chociaż zaraz rada była By się droga otworzyła. Premier rzekł, oto jestem I uczynił przejazd – gestem. I na te dni wciąż gorące Wiadomości są bieżące. Gdzie objazdy, paliw stacje Gdzie najlepsze restauracje. Jadą w góry i nad morze I gdziekolwiek, gdzie kto może. Ruch ogromny w świecie całym Tak globalnie teraz małym. Lecz tu problem przyrodniczy Świat ten temat często ćwiczy Ekologia temat ważny I nadzwyczaj dziś poważny. Więc piszę w kwestii ślicznie Będzie dziś ekologicznie. Gęsim piórem pisać w modzie, By nie szkodzić nic przyrodzie Oczywiście to nie bzdury Warto wrócić do natury I jak było zaś odwiecznie. Dzień zaczynać więc słonecznie. Z słonkiem wstawać wcześnie rano A wieczorem hyc na siano. Z ekologią – serwis pełny Kocyk ma być też z bawełny. W średniowieczu żaden święty Nie stosował detergenty. A tak mówiąc między nami Prano w rzece kijankami. Wszak podobno wielcy ludzie, Kiedyś żyli ciągle w brudzie. Piękne czasy sielankowe I radości skromne owe. Różne były też życzenia I na miarę zaś marzenia. Inne były też uwagi Było więcej też powagi. Aby było naturalnie I nie brzmiało zbyt banalnie. Naturalnie bez przesady, By pominąć zaś nakłady. Ludzkość żyje konsumpcyjnie I realnie – nie fikcyjnie. Produkując stosy śmieci, O czym wiedzą nawet dzieci. A postępu to wyniki, Marność wszędzie i plastiki. I foliówki, imitacje Na mizerną taką rację. Jaka puenta, jakie wnioski? Na te ludzkie dzisiaj troski. Jak tu w sprawie dziś zaradzić I problemu nie przesadzić? Ma konkluzja. Moje zadanie. Na to ludzkie opętanie I jak mogę tu wam radzić Po co tyle dóbr gromadzić. Po co, na co te przepychy Człek i tak będzie lichy I że nikt to – w co ja wierzę Dóbr do Nieba nie zabierze. Oczywiście wszyscy wiecie I na całym Bożym świecie Radzę troszkę wyluzować I śmieci nie produkować. POSTSCRIPTUM Niech się cały świat dziś dowie Był Festiwal w Polanowie Przy zabawie nie banalnej O energii odnawialnej. W Bobolicach przez dzień cały Fest się rzeczy odbywały. Były słoneczne panele O ekologii było wiele. Ja tam byłem i widziałem Temat tylko tu wspomniałem Ale może dla ludzkości Rzecz opiszę zaś w przyszłości. Mieczysław Góra