W lutym w ramach przypominania klasyków postanowiłem sięgnąć po coś polskiego, coś starego, coś niemodnego... coś co może czyta się w liceum, może na studiach polonistycznych, ale do czego tak na prawdę mało kto sięga dla przyjemności po zakończeniu przymusowej edukacji. Wybrałem poetę wszechstronnego, z dużym poczuciem humoru i - aż do nagłej śmierci - pełnego sił życiowych. Poetę, który żył w najlepszych dla ojczyzny czasach, w tzw. złotym wieku Polski, kiedy naszemu królowi hołd składał sam wielki mistrz krzyżacki Albrecht Hohenzollern! Kiedy nasze wojska pokonały w 78 dni ponad 1400 km i zagroziły carowi Iwanowi IV w Staricy, tak że później nasz poeta mógł z dumą pisać na cześć hetmana polnego litewskiego Krzysztofa Radziwiłła Pioruna:

DO DZIEWKI Nie uciekaj przede mną, dziewko urodziwa, Z twoją rumianą twarzą moja broda siwa Zgodzi się znamienicie; patrz, gdy wieniec wiją, Że pospolicie sadzą przy różej leliją. Nie uciekaj przede mną, dziewko urodziwa, Serceć jeszcze niestare, chocia broda siwa; Choć u mnie broda siwa, jeszczem niezganiony, Czosnek ma głowę białą, a ogon zielony. Nie uciekaj, ma rada; wszak wiesz: im kot starszy, Tym, pospolicie mówią, ogon jego twarszy; I dąb, choć mieścy przeschnie, choć list na nim płowy Przedsię stoi potężnie, bo ma korzeń zdrowy. Jan Kochanowski

ZIMOWA ZADUMA NAD Kiedy płatki śniegu wiatr kołysze Powoli spadają na ziemię, bez słów Tak sennie świat wygląda biały Tak cicho, coraz ciszej, nic nie słyszę Myślę, życie jest lekkie jak płatek śniegu A gdy chmury układają na niebie Kształty dziwne i znane I gdy zachodzące słońce Tysiące barw maluje jak malarz marzenia Myślę, życie jest wspaniałe Innym razem widzę Dzieci w parku kopią psa I znowu jakiś człowiek w ciemność odszedł I znowu ktoś woła żałośnie Ktoś płacze, ktoś samotnie idzie ulicą I tylko głowa smutnie zwieszona ku ziemi Mówi życie boli Na skraju lasu drzewo uschnięte Nie ma nadziei czeka na ścięcie Droga biegnąca przez życie Zakręca gwałtownie, nie widać końca ... Tam tylko w oddali jakiś promień I wtedy myślę życie jest trudne bez promieni słońca Bez słów Bez marzeń Bez smutku Bez nadziei Monika Porzucek

JEJ PARK Deszcz cicho na włosach gra Została sama Zdjęcia mokną razem z nią Uśmiech zmył jej twarz Ciepła kropla pamięta szept Ona krzyczała Zmieniła szybę w mur Zginęła sama Struna głosu zamilkła Pochowała w czarnym życiu Biały wiersz Tangiem piję herbatę Bez dwojga Pamiętnik zamyka niepokój Dziś znalazła ją cisza Marta Strączyńska

DOLINA SŁONECZNIKÓW Odnajdziemy się w Dolinie Słoneczników, gdzie świat jest bardziej zielony niż smutny, a w sercach ludzi mieszka spokój. Zapomnimy się w Dolinie Słoneczników. W głowach nam zostanie lekkość słońca. Świat będzie bardziej zielony niż smutny. Pokochamy się w Dolinie Słoneczników. Jeśli wcześniej nie będzie nam dane trafić na siebie, tutaj na pewno trafimy na miłość. Odnajdziemy się [musimy się odnaleźć!] w tej Dolinie Słoneczników, gdzie ludzie są bardziej zieloni niż smutni, bo w oczach mają pacyfki. Joanna Burgiełł

XXXI (RUSZAŁEM RAZ NIE JEDEN) Ruszałem raz nie jeden w zuchwałe wyprawy, w groźnych dalekich ziemiach szukać swego runa, nie było jednak o co walczyć ze smokami, co zaś miało być złote bywało zwykłą skórą. Wtedy nagłe zmęczenie gasiło nadzieję i ręka opadała, miast wzlatać do ciosu, bo serce bez celu szybciej się starzeje i głębiej matce ziemi składa hołd kręgosłup. Zamiast suknie ogniste tkać ślepym bieganiem ciągle za większym szczęściem, ciągle za czymś gonić, za czymś czego na oczy nigdy nie widziałeś, lepiej wino wychylić wśród przyjaciół swoich i trzymając wesołe dziewczę na kolanach z jej kielicha brać szczęście, świętować do rana! Witold Wieszczek