Norwid jako poeta zadebiutował w roku 1840 w prasie warszawskiej. W 1851 roku publikował utwory w poznańskim „Gońcu Polskim”. Do najważniejszych poematów Norwida należą: „Promethidion”, „Quidam” i „Rzecz o wolności słowa”. W latach 1865–66 powstało wiele wierszy, z których najbardziej znane „Bema pamięci żałobny rapsod” i „Fortepian Chopina” należą do tomu „Vade-mecum”. W dorobku Norwida są dramaty „Wanda”, „Krakus. Książę nieznany”, „Słodycz”, „Aktor. Komediodrama”, „Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex-machina Durejko”, „Kleopatra i Cezar”, „Za kulisami”, nowele „Ad leones!”, „Stygmat”, „Tajemnica lorda Singelworth”, „Archeologia” oraz powieści między innymi: „Wesele” (1847) i „Szczesna” (1854).

Norwid chciał wyjechać do Florencji w roku 1877, co nie było możliwe ze względu na stan zdrowia i na sytuację finansową, ponieważ książę Czartoryski nie udzielił obiecanej pożyczki. W związku z tym zamieszkał w Domu św. Kazimierza. Nadal tworzy” i angażował się w sprawy polityczne. Zmarł 23.05.1883 roku w Paryżu.

W kąciku poetyckim dwa utwory autora: „Moja Ojczyzna” i „Moja piosnka II”.

Halina Herbszt

Swoje wiersze można przesyłać na adres redakcji: redakcja@libertas.pl

MOJA PIOSNKA II Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba Podnoszą z ziemi przez uszanowanie Dla darów Nieba.... Tęskno mi, Panie... Do kraju tego, gdzie winą jest dużą Popsować gniazdo na gruszy bocianie, Bo wszystkim służą... Tęskno mi, Panie... Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony Są, jak odwieczne Chrystusa wyznanie, "Bądź pochwalony!" Tęskno mi, Panie... Tęskno mi jeszcze i do rzeczy innej, Której już nie wiem, gdzie leży mieszkanie, Równie niewinnej... Tęskno mi, Panie... Do bez-tęsknoty i do bez-myślenia, Do tych, co mają tak za tak – nie za nie, Bez światło-cienia... Tęskno mi, Panie... Tęskno mi owdzie, gdzie któż o mnie stoi? I tak być musi, choć się tak nie stanie Przyjaźni mojej... Tęskno mi, Panie... Cyprian Kamil Norwid

ECH! CÓŻ TO BYŁY ZA OCZY! Ech! Cóż to były za oczy! Były naprawdę, czy śniłem? Więcej ich nie zobaczyłem... Ech! Cóż to były za oczy! Jak uwiązała swe włosy ani jej ust – nie pamiętam... Czy miała dekolt sukienka? Widziałem tylko te oczy! Nie wiem, jak miała na imię, nie wiem, czy też mnie widziała, ani czy w młodej dziewczynie jak we mnie dusza zadrżała i szepcze do snu każdej nocy... Ech! Cóż to były za oczy! Witold Wieszczek

METAF. XXI I gdzie się podziała? Jeszcze z króweczką na łączce traweczkę skubała, Jeszcze jej w rzeźni na głowę krew świnki kapała, Jeszcze się z wołem pod stołem do syta nażarła, A potem z nim razem tak nagle umarła? Trwała sobie raz w harmonii, Raz w chaosie, raz w agonii, I nagle po prostu zanikła. A może schowała się w śmieci? A może skoczyła do zsypu? Gdzie siedzi? Jakiego jest typu? Może gada z pogodynki Ustami tej pani Z oczami blondynki? Może tańczy w markecie z nabiałem, Może świeci w reklamie gołym ciałem, A może po prostu jej nie ma? Kiedyś siedziała gdziekolwiek, Czy w bogu, czy w gwiazdach, czy w krowie, Drżała też na hasło „człowiek”. A teraz zapytam „gdzie jesteś?”, nie powie. Panna Metaf. oniemiała. Panna Metaf. się poddała. Poza mną jej nikt nie szuka. „Nie ma czasu!” - licznik stuka. Najważniejsze na świecie zakupy w markecie! Panna Metaf. się poddała. Teraz widzę już, gdzie zwiała. Choć jej się to nie podoba, Zagrzebała się w podrobach. Tu pierś kurza, a tam noga. Stąd klientom patrząc w oczy, głosi boga. Joanna Burgiełł

DEMATERIALIZACJA blednie mi kolor Twoich ust w głowie, głos w szept, a szept w ciszę się rozpływa, tracę pamięć na Twoje dotyki. z każdą kolejną nocą gasną mi Twoje oczy.  z każdym kolejnym świtem zapominam Cię coraz bardziej...  a gdy już serce przestanie mi drżeć w rytm Twojego, wtedy cały we mnie znikniesz... Magdalena Wojciechowska

* * * nim się z nią pogodzę uśmiechnę się palce w trawie utopię pyłem księżycowym stopy obsypię by przystanęły w końcu i posłuszne były kiełbie we łbie na śniadanie zjem i pewnie już nie wrócę właśnie tak tak chcę Asia Skowronek

SYRENIE DZIECI naszym syrenim dzieciom wyrosły długie stopy ogony rozprysły się w morską pianę przestały ścigać się w labiryntach z koralu nie lonżują kiełznanych przez popręg morskich koników w wodorostach nie rzucają w siebie rozgwiazdami pod rękę maszerują przy nas sztywne w słomkowych beretkach dla ochrony przed żarzącym słońcem które spaliło na wiór ich ogony prowadzimy je ku ciemności dźwigając na barkach brzemię winy wydaje się zapomniały kim były naprawdę woda unosi ich piski niepodobne do śpiewu syren nad bezdomną meduzą w zagłębieniu piasku pod lazurem przejrzystym jak duch przywiązany do drzewa przez grzech czy ich słabe syrenie serca są dość silne by znieść nacisk słońca i nostalgii? nadgryzając winną renetę złamaliśmy tabu po raz pierwszy zostawszy rodzicami uważaliśmy za błąd ten stan błogosławiony nie czując wagi ich srebrzystych płetw zatraciliśmy wrażliwość na prawdę gdzie zostawiliśmy ją i nasze syrenie dzieci? cienie pulsujące na wodzie Olga Katarzyna Lachowska

FRUSTRATA ZAPISKI NA NIEBIE /SONET NIHILISTYCZNY/ Jest siła we mnie – jasne – tylko ją wyłuskać skrzętnie, nie naruszając substancji, a plewy starte na ekomiazgę wysłać do przetwórstwa; legalnie wyrównany deficyt pieniężny. Tych mało zawsze; łatasz dziury i kulejesz. Serce już nie chce słuchać rozumu. Rozsądek mam w wielkim poważaniu. Co z tego, że przejem wszystko – uwolnię pamięć od kilku pamiątek. Pozostanie mi guzik z pętelką – tych dwoje wypełni dna kieszeni – tudzież figa z makiem; z pasternakiem też lubię. Wargi w smaku takim zanurzę po horyzont rozkosznych zapomnień. Gdy żniwiarz bez pardonu za gardło mnie złapie, nie pomoże i siła łuskana starannie. Barbara Baldys

W LESIE las wrześniowy czysty zroszony złocistymi promieniami słońca przeszyty gościnny grzybami i czarnymi jeżynami pełen ciepłych gestów przepędza zmartwienia i smutki koi świeże rany jakże jest spokojny dzisiaj jak w wyśnionej bajce i tylko ten krzyk odległy samotny żałosny jakiegoś koziołka sarny czy owcy który odłączył się od swego stada-rodziny błąka się przerażony na stokach płacze i woła Ryszard Mierzejewski

PŁYNNOŚĆ chciałabym umieć kochać naprawdę bezwarunkowo nieoczekująco po prostu nie kusić przypadku obejść  wszystkie kiepskie scenariusze być z tobą bez względu na inne możliwości ominąć rachunki (nie)prawdopodobieństwa rozdrapać strupy myśli trzymanych na uwięzi robić głupstwa pisać bzdury grzeszyć jak Pretty Woman w hołdzie pięknej Eunice wpompować z siebie w ciebie do ostatniej najmniejszej kropli krew to przecież tylko woda z dodatkową porcją zaczerwienionych emocji a one płyną swoim nurtem nad przepaścią czasu którego tak mało tak bardzo mało dla nas JoAnna Idzikowska-Kęsik

LATO W SŁOIKU Minął lipiec, minęło lato Sierpniowy upał, zimniejszy wiatr Słoneczko śpiewa hymny kwiatom Wieczorem burza rozsiewa grad Minął sierpień, minęła laba Wrześniowy chłodek, jesienny dzień Dorodny kasztan z hukiem spada Kobierzec astrów uśmiecha się Minął wrzesień, minęła chwila Październik deszczem powita nas Herbata z ciastem czas umila przemiły wieczór kolejny raz Refren: Zatrzymam cię lato na zimę W słoikach na miód, na dżem, na sok Na strychu mieszkaj za kominem Słodziutko przez cały boży rok! Regina Nachacz

JACY SĄ CHŁOPCY? Chłopcy – Podjadają ciągle dropsy Czasem przytną wełnę owcy Bawią się w żabie podskoki Pytają nas – dziewczynki, co to koki Podkradają tacie śrubki Robią wciąż domowe próbki. Chłopcy – Myślą, że przybędą obcy, Wciąż brudzą ubrania, A mama ich gania Malują po płocie I kąpią się w błocie! Gabriela Molesztak

RODZINNE GNIAZDO Jest takie miejsce na ziemi, za którym zawsze tęsknimy i wspominamy latami wszemi kraj, bo z niego pochodzimy. Jest takie miejsce w nas, w którym mieszka miłość. Ono przypomina nam las, dom i każdą pochyłość. Jest takie miejsce na niebie, do którego wznosimy ręce, gdy jesteśmy w potrzebie lub będziemy w podzięce. Jest takie miejsce na ziemi, do niego zawsze powrócimy, bo rodzinne gniazdo uziemi, nawet gdy się oddalimy. Halina Herbszt

OLIMPIADA W RIO Pisać bowiem tak w zasadzie Trzeba dziś o olimpiadzie O zmaganiach i marzeniach O euforii uniesieniach. Wszak wiadomo że tak było Iż się władcom różnie śniło Że ludowi było trzeba Dawać igrzysk dawać chleba. Z chlebem różnie to bywało Czasem chleba było mało A igrzyska sami wiecie Były zaś i są na świecie... Fajerwerki sztuczne ognie I lasery i pochodnie A szczególnie też się liczy Święty ogień i blask zniczy Starożytni już wiedzieli Że skłonności ludzie mieli Do hazardu i podniety Były biegi i sztafety. Różne w sporcie były mody Różne były też zawody Skoki w dal wzwyż i trójskoki Przez płot nawet niewysoki... Wyścig horror wręcz batalia Magdalena i Natalia W wioślarstwie One wygrały Złota innym nie oddały. W Rio de Janeiro fiesta Finał trasy i orkiestra Gra Mazurka Dąbrowskiego Święto sportu jest polskiego Maria Joanna Monika Agnieszka - co zaś wynika Także medal a wręcz cztery I tak dalej trzymać stery. Będzie pięknie i wspaniale Nowe będą też medale I Anitka złotą będzie Padnie rekord mówią wszędzie I padł rekord co tu gadać Poszło pięknie proszę siadać Znów Włodarczyk świat szokuje Cała Polska z Nią świętuje. Małachowski dyskiem rzucił I z medalem do nas wrócił Pawła Fajdka - chłopa szkoda Taka sportu to uroda... Oszczepniczka wiele warta Maria Andrejczuk choć czwarta Mówi w sportowej złości Że medal wygra w przyszłości M. Michalik brąz wygrała Bo wytrwała i wspaniała W srebrze też nie mamy braku Walczukiewicz ma w kajaku. Oktawia i Wojciech brawo I też Majce poszło klawo Tyle wątków w sporcie jeszcze Że nie wszystko dzisiaj zmieszczę Maja Ona na rowerze Znakomita w każdej mierze I to sprawa jest nienowa Że dziewczyna medalowa. Sam kolarstwo uprawiałem I się z wiatrem też ścigałem Ile czyni to radości Urok jazdy i wolności. Będą nowe zaś medale Będzie wzniośle i wspaniale Może pokój zapanuje Wam i sobie to winszuję. POSTSCRIPTUM To był polski taki wątek Taki świata jest porządek Że Igrzyska trwać wciąż będą Bo są bajką i legendą. EPILOG By nie szkodzić więc legendzie Epilogu dziś nie będzie Z nandrolonem. Prowokacje. Czas pokaże kto miał rację. Mieczysław Góra