O pracy w polu wspominali w wierszach znani poeci. W sierpniowym kąciku poezji sięgnijmy po utwory Franciszka Karpińskiego (1741–1825): „Podczas pracy w polu” i „O pogodę”.

Halina Herbszt

Swoje wiersze można przesyłać na adres redakcji: redakcja@libertas.pl

O POGODĘ Dosyć, Boże, deszcze lały! Twoje się dzieci zebrały, Proszą od ciebie pogody: Błyśnij słońcem, spłyną wody! Spojźrzyj na niwy zgubione, Na sługi Twoje strwożone, Wróć plon, który nas posili, Ażebyśmy Ci służyli.Franciszek Karpiński

BO JUTRO PRZECIEŻ TEŻ JEST DZIEŃ budzik zęby sranie w banie mycie picie i sikanie na śniadanie bieg na czas łgarstwa świństwa bies i kwas przez pół dnia jak trup jak wsza jak nic to nic tak też się da a potem znowu bieg i zaś i głowa w młyn i w kierat gnat a kiedy czasem nawet nie kiedy jak człowiek śpisz i jesz jesteś i kochasz itepe to już kiełkuje myśl PSIE KRWIE! że jutro przecież też jest dzień więc dupa w trok auf wiedersehen Witold Wieszczek

ALIENACJA Pozwól mi zasnąć w ciszy nie budź mnie rano w słonecznym poranku zniknę wraz ze szronem nie pukaj nie otworzę ucieknę z ostatnim spadającym liściem nie znam siebie więc obiecać nic nie mogę nie rozumiem życia w pytaniach prostych się gubię odpowiedzi znaleźć nie umiem więc proszę pozwól mi zasnąć i nie budź mnie rano. Brygida Błażewicz

LATO „panta rhei” Heraklit z Efezu Żar z nieba leje się niemiło- siernie krop-la-mi po-tu wy-bi-ja na roz-pa- lonej skórze jak źródło w lesie szuka spadu zamienia się w strumień i płynie płynie bez końca płynie wodą z kranów napojami z butelek i puszek z radio- odbiorników tele- wizorów płyną ostrzeżenia rady jak chronić zdrowie i życie obok ktoś skacze z mostu do wody i już nie wypływa żar z nieba wciąż leje się teraz łzami po stracie nierozważnego w domu przy komputerze spod palców na klawiaturze płyną słowa lato jest i wszystko się leje płynie asfalt na drodze czas przestrzeń życie jak w znanej filozoficznej maksymie Ryszard Mierzejewski

PO ŚCIERNISKU Biegła po ściernisku w żarze. Słomiane kolce poraniły stopy. Zboże w polu kosili żniwiarze. Kłosy zbierali i wiązali w snopy. Biegła zadyszana i podbladła. Wiatr zerwał chustę z włosów. Miłego nie znalazła i upadła. Leżała wśród złotych kłosów. Halina Herbszt

SEN MASZYNISTY Blisko świateł rampy Za torami, pod krzakiem Śpi bezdomny Pościel tekturowa Zbytek i minimum Egzystencji człowieka W drodze do nieba Usiadł przy nim wiatr Wierny towarzysz brat Cichuteńko śpiewa Balladę maszynisty Orient Exspressu Regina Nachacz

NUDA Nuda, marazm i frustracja, Może teraz taka racja. Nic nie słychać ciekawego Wszystko stare nic nowego. W mediach nuda, znów afera. Tusk pretensje nowe zbiera, Że nie zwolnił Sikorskiego. Słowem nuda, nic nowego. Ktoś nagrywa, ktoś podgląda Zewsząd nuda wciąż wygląda. Wszak ogólnie temat znacie Nuda wielka też w Senacie. Pan Prezydent wciąż do ludzi, Pięknie mówi - chociaż nudzi. Coraz lepsze mamy życie, I ponoć jest znakomicie. W Sejmie coś się dzieje? Naród w głos się z tego śmieje. W sprawach kraju pełne troski Opozycja składa wnioski. Ale rząd wciąż się twardo trzyma, Opozycja się znów zżyma, Dziwne koalicje tworzy, Lecz z niczego, nic nie stworzy. Wiedzą czytelnicy stali, Że znów kogoś gdzieś nagrali. Giertych już się też tłumaczy, A co będzie, się zobaczy. Tu wygłoszę krótkie zdanie. Nie jest ważne to nagranie. Sprawę krótko tę skwituję, JA zawsze autoryzuję. To jest kicha nie robota, Wszystko to taka miernota. A najbardziej to mnie złości, Że upadek jest wartości. Podłość każda tu się uda, A poza tym straszna nuda. I tak znając w Polsce życie Dzieje się nieprzyzwoicie. Honor gracja elegancja. To nie Paryż, to nie Francja. Choć we Francji też żenada, Że aż pisać nie wypada. Sarkozyego też ścigają... Ponoć taśmy też tam mają. Koniec zrobią jednak ślicznie. Jak wiadomo – politycznie. Teraz będzie mocne zdanie: Podpadli Amerykanie. Ta afera wnet nie minie, Podsłuch odkryto w Berlinie. A ogólnie nic nowego, Może tylko coś dziwnego, Na Ukrainie lud prosty Burzy drogi domy mosty. To właśnie dla tych wartości Dążą ciągle do wolności. Motywując piękną mową, Robią tam wojnę domową. Więc prócz wojny, nuda wielka I to prawda taka wszelka, Choć tam wiele też nie mają, To choć sobie postrzelają. Tutaj powiem tak ogólnie, Że narody wszystkie wspólnie Tak Mundialem bardzo dziwnie, Żyją wszyscy kolektywnie. Bo ponad dwudziestu ludzi Strasznie się w upale trudzi. A dziwactwo takie mają, Że za piłką wciąż ganiają. Rzecz mnie dziwi, przyjacielu Jedna piłka, a ich wielu I to bardzo się opłaci, Wszyscy oni są bogaci. O co chodzi nie rozumiem. Kopać piłkę i ja umiem. Lecz to aspekt nie jest nowy, Jakiś obłęd to zbiorowy. Słowem nuda, goli mało 90 min. to trwało. Bez atrakcji nowych żadnych, Też bez cheerleaderek ładnych. Owszem Lopez zaśpiewała I zabawa dalej trwała. Wszak w Brazyli bardzo ślicznie Wciąż wesoło, egzotycznie. Lato nudne do przesady. Na układy nie ma rady. A więc radzić nikt nie będzie, Nuda się panoszy wszędzie. Tak na koniec konkludując I nic tu nie sugerując Nuda. Nuda. Beznadzieja. Tylko w taśmach wciąż nadzieja POSTSCRIPTUM Choć nie wszystko tu pasuje Tak to widzę i tak czuję. Wierszyk nudny, myślę sobie Kiedyś nowy znów naskrobię. EPILOG Ile trzeba się natrudzić Aby wszystkich Was wynudzić. Choć jak mądry, mądrze prawi, Że wiersz nudny, też zabawi. Nuda, nuda, nudno wszędzie Ale wkrótce tak nie będzie Powiem krótko, będę szczery Życie nowe ma bajery. Mieczysław Góra

JEZIORO NASZYCH MARZEŃ Gdy nie ma Ciebie przy mnie blisko mój Skarbie Patrzę wtedy w okno i smutek mam w oczach... Wspominam z nostalgią ten czas razem spędzony Nasz ulubiony pomost i brzeg jeziora gdzie całowałaś mnie czule… Szeptałaś do ucha, że kochasz mnie i pragniesz Przytulałaś swe policzki gorące do moich. Twoje włosy rozwiewał wiatr, a z drzew sypały się kolorowe liście Wtuleni tak mocno i wzrokiem zatopieni w sobie Wyciszaliśmy swoje wnętrza od zgiełku i trudu codzienności Tylko żar dwojga serc gorących z namiętności Rozbudzał myśli niepokorne w naszych głowach A Twoje oczka same śmiały się do mnie tak ponętnie, Usta łapczywie chłonęły drugich aż do utraty tchu… Że tą chwilą chciałoby się żyć wiecznie… Rozmarzeni w objęciach ściskając mocno swe dłonie Patrzyliśmy na białe grzywy fal przejrzystej wody Łabędzie leniwie płynęły na drugi brzeg Klucze gęsi krzykliwie przemierzały nieboskłon Jesień skończyła malować złote liście drzew A my staliśmy razem tak szczęśliwi i rozmarzeni Że nic nie było ważniejsze od nas samych Wrócimy tam jeszcze nie raz mój Skarbie By utrwalić naszą miłość, pragnienia i wspomnienia A to zostanie w nas i do końca naszych dni. Piotr Sułek