Wrzesień kusi nas dojrzałymi, smacznymi jabłkami, jak niegdyś Ewa kusiła Adama. Wrzosy kwitną, a sady uginają się od owoców. Ten miesiąc jest obfity w zbiory. Jabłka, gruszki, śliwki, porzeczki, jeżyny, poziomki, jagody, kasztany, orzechy, żurawiny. Najedzmy się świeżych i dorodnych owoców na zapas. Co nie zmieści się w żołądku, znajdzie swoje miejsce w słoikach na półce jako przetwory. Lasy zapraszają na grzybobranie. Tam czekają na nas grzyby, które wypełnią niejeden kosz, co jest sygnałem, żeby oderwać się od komputera i telewizora, a zażyć świeżego powietrza i się dotlenić. W dodatku na stole pojawią się między innymi pyszne zupy grzybowe, smażone i duszone potrawy z grzybów oraz sosy. Smak marynowanych gąsek jest chyba każdemu znany. Tak, koniecznie trzeba skorzystać z tego, co niesie nam wrzesień.

PORANNE BIAŁE... Poranne białe płyną mgły pod Beskid modrosiny; nad Granatami słońce się lśni przez srebrne pajęczyny. W kotlinie, nisko, schodzi cień w ciemnych jeziorek głuszy; blady, jesienny, powstaje cień i ranną rosą prószy. Na hali deski pustych strzech z daleka lśnią od słońca; dokoła trawa, kamień i mech, pustka, jak grób milcząca. Spoza przełęczy lecą mgły, z szumem sie w górze mącą i zapadają jak ludzkie sny, w przepaść jak grób milczącą.Kazimierz Przerwa-Tetmajer

...NA STRYCHACH DOJRZEWAJĄ ORZECHY... na strychach dojrzewają orzechy ćmy i młode wiedźmy pomarańcze się suszą na zapach wciska dym z nieszczelnego komina pod nogami pająków szeleszczą martwe skrzydła much i zbłąkanych motyli strużki światła wąską drogą korników mimowolnie wwiercają się w zaduch stare wiedźmy pochowane po kątach przędą siwe włosy niczym babie lato Marta Grudnik

WRZESIEŃ GRZESZEŃ Wrzesień grzeszeń pozaplatał nasze nogi w końcu lata, gorsząc wszystkich, co zajrzeli i ujrzeli nas w pościeli. Naniósł słodkich jabłek z sadu (na złość z piekielnemu gadu) nieświadomi więc grzeszności kosztowaliśmy... miłości! Potem patrzył, nic nie mówił, ani groził, ani chlubił, miecz ognisty miał zgaszony i nie gwizdał na anioły. A my, w złotych nitkach słońca, pieściliśmy się bez końca, wznosząc własny, mały Eden, gdzieś we wrześniu, chyba, nie wiem. Witold Wieszczek

LEGENDA BATTLE CREEK w amerykańskich laboratoriach duch doktora Kellogga w nocy uruchamia wirówki tłucze pipety i rurki sól planety sypie się z jej jądra sól planety syntetycznie dobra w białych laboratoriach masowa wiara w dzieci Harvarda duch Kellogga bezradnie się rozgląda jedliśmy płatki i masło nic się nie stało Klaudia Mazur

JESIENNA PROŚBA Dobry Panie Boże Uchyl mi nieba Tej jesieni Daj trochę ciepła Wczesnym wieczorem Kiedy strudzona Wrócę do domu Niech na mnie czeka Szklanka herbaty Z sokiem malinowym Spóźniony gość Zwyczajna rozmowa Od serca do serca Kot za piecem Uchyl mi nieba Jeszcze tej jesieni Regina Nachacz

WITAJ JESIEŃ Rano obudziła jesień, zapukała w okienko. Dziś pierwszy dzień. Powitaj mnie panienko. Przynoszę wam złoto, maluję czerwienią liście. Przychodzę z ochotą. O mnie pamiętaliście. Kolorowe mozaiki układam w parkach. Świat jest jak z bajki, wiatr gra na fujarkach. Wierzby, lipy i klony nucą jesienną balladę. Krajobraz ozdobiony uświetnia biesiadę. Deszczu małe kropelki zrzucę na gałązki brzóz. Schowam swoje pędzelki zanim nadejdzie mróz. Halina Herbszt

LEGENDA O POZNANIU O Poznaniu sen dziś miałem A co śniłem opisałem Sen mój był tu nadzwyczajny Kolorowy. Miły. Fajny. Na Półwiejskiej tu na skwerze Stary Marych przy rowerze Baja ciągle swe pierdoły Że nasz Poznań jest wesoły Że rozwija się wspaniale Że budują coś tu stale No i każdy się też dowie Że jest dworzec wciąż w budowie Wątki były historyczne I przypadki bardzo liczne Więc podjąłem tu swe kroki By rozświetlić legend mroki A więc byłem przy Operze I swym oczom tu nie wierzę I przecieram oczy z strachu Gdyż koń lata tam na dachu Stary Rynek odwiedziłem Podumałem i pobyłem Podziwiałem przy fontannie Jak jest wszystko nienagannie Wszak wiadomo Poznaniacy Są zwyczajni.. ciężkiej pracy I porządku.. solidności Wciąż to czyni im radości A kto zechce nich mi wierzy Że koziołki są na wieży A że zwyczaj taki miały To codziennie się trykały Czym sprawiały full radości Wśród przybyłych tutaj gości Wzruszeń co dzień jest tu wiele W dni powszednie i w niedziele Zaś nad Wartą chwile byłem Nogi w nurcie pomoczyłem Popatrzyłem tu na wiry Oczywiście jadłem pyry Zaś z wymborka piłem wodę By zachować dawną modę Oczywiście się pochwalę Spróbowałem też rogale I nim chwila jedna minie Też podumam przy Cybinie Wspomnę stare dobre czasy I pozwiedzam wokół lasy W starym zoo także byłem Tu dopiero się zdziwiłem Kiedyś był bardzo ogromny A dziś mały.. no i skromny Na Ostrowie Tumskim byłem Ducha Mieszka zobaczyłem I spytałem co nowego A szczególnie u Chrobrego Słowa też nie padły żadne Tylko gesty były ładne Było wiele dostojności Dużo troski.. życzliwości I na Targach byłem chwile A wszystkiego tutaj tyle Że nie sposób opowiedzieć A dopiero wszystko wiedzieć O Matejkę zahaczyłem Do Urzędu zaś wstąpiłem I w najlepszym właśnie czasie Odwiedziłem panią Basię A że humor dobry miałem Na dożynki się wybrałem Wszedłem do Parku Wilsona Ot, legenda ułożona POSTSCRIPTUM Baśń ta ciągle jest tu żywa Nowych zdarzeń wciąż przybywa Miasto rośnie dynamicznie I wygląda bardzo ślicznie Może będzie kiedyś wątek Aby wspomnieć znów początek Posłuchajcie mego zdania I zapraszam do Poznania EPILOG I czy zgadnie może który Fakt że schodzą się tu Góry I to wcale nie jest bzdura Wszak i autor wiersza... Góra Może kiepskie to bazgranie Znów pisane na kolanie Więc wybaczcie znowu przecie Mizernemu wciąż poecie Mieczysław Góra

OTULIŁA MNIE TĘSKNOTA Otuliła mnie paleta zimnych barw Choć śnieg tej zimy nie spadł Nie ocieplił konarów drzew Co na jesień pogubiły urokliwe listki Choć pani wiosna się opóźnia Nie zawitała w ogrodach jeszcze Siedzę czekając otulona kocem W bujanym fotelu na drewnianej werandzie W rękach trzymam wiecznych poetów tom Każda ze stron zapomniała co to zima Otwierają je wrażliwi Anna Buchalska