Urodził się 6 marca Roku Pańskiego 1475 w Caprese - małej wiosce w słonecznej Italii, w ojczyźnie Danta i Petrarki. Gdy miał trzynaście lat trafił do pracowni uznanego malarza - Domenica Ghirlandaia, gdzie uczył się między innym malowania fresków. Rok później rozpoczął naukę rzeźbiarstwa u Bertolda di Giovanni, dzięki któremu poznał Lorenza de' Medici, władcę Florencji i wielkiego mecenasa, który opiekował się między innymi Leonardem da Vinci.

Pewnie już wiecie o kogo chodzi: Michał Anioł, syn Lodovica z rodziny Buonarroti Simoni, geniusz włoskiego renesansu, autor fresków w Kaplicy Sykstyńskiej, malarz, rzeźbiarz, architekt... ale czy wiecie, że również poeta? Wiersze pisał już w młodości, z tego okresu pochodzi np. pierwszy z sonetów jakie wybrałem: Złotemu wieńcu, o jakżeż wesoło. Sonet piękny, ale jakże różny od tych późniejszych, dojrzałych, których natchnieniem stała się Wiktoria Kolonna (tak na marginesie: kuzynka Bony Sforza, koronowanej w 1518 roku na Królową Polski).

Poznali się w Rzymie w 1537 roku, Michał Anioł miał wtedy już 62 lata. Wiktoria liczyła sobie ich 45, była poetką, skromną wdową, od śmierci męża mieszkającą w klasztorze i odrzucającą propozycje wielu kandydatów do jej ręki. Nie przeszkadzało jej to jednak często bywać w towarzystwie artystów, a była w tamtych czasach osobą bardzo znaną i szanowaną.

XVIII Sovra quel biondo crin, di fior contesta Come sembra gioir l'aurea ghirlanda? Ma quel che più superbo innanzi manda, Gode esser primo di baciar la testa. Stassi tuto il di lieta quella vesta Che'l petto serra, e poi vien che si spanda E'l bell' oro, non men che d'ogni banda Le guance e'l collo di toccar non resta. Ma vie più lieto il nastro par ehe goda. Che con si dolci e si soavi tempre Tocca e preme il bel petto ch'egli allaccia; E la schietta cintura, onde s'annoda Il fianco, dice: Qui vo'stringer sempre. Or che farebber dunque l'altrui braccia? Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni

IV Molto diletta al gusto intero e sano L'opra della prima arte, che n'assembra I volti e gli atti, e con sue vive membra Di cera o terra o pietra un corpo umano. Se poi 'l tempo ingiurioso, aspro e villano Lo rompe o storce o del tutto dismembra La beltà, che prim'era, si rimembra Dentro 'l pensier che ma l'accolse invano. Similemente Ia tua gran beltade, Ch'esempio è di quel ben che'l ciel fa adomo, Mostraci in terra dall' artista eterno Venendo men col tempo e con l'etade. Tanto avrà più nel mio desir soggiorno. Pensando al bel ch'età non cangia o verno. Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni

PRZYTULNY WIETRZYK Ciepły wietrzyk niczym dreszczyk przebiegł nagle mi po karku, szyję wietrzny szal spowija szuka dalszych zakamarków. Plecy wsparł puszysty podmuch jakby dłonią zatrzymane, wokół kostek nóg zatańczył, dalej iść mu nie wskazane. Wyciągnęłam doń ramiona, on mi posłał swoje tchnienie i tak tańcząc z nim na plaży wpadłam w błogie zapomnienie. Beata Gradowska

KORESPONDENCJA Z INNEGO ŚWIATA pytasz dlaczego znowu udaję siłaczkę przecież oboje wiemy że nie potrafię nawet unieść ciężaru własnych myśli nie umiem już tak po prostu z tobą rozmawiać chyba za bardzo boję się że będziesz lisem który mnie zagryzie zamiast dać się oswoić Oliwia Betcher

* * * mglisty poranek - na łące siadają białe opary Teresa Grzywacz

GOŁĘBIE Z DWORCA ŚLĄSK w worku mam jeszcze bułkę i prawie dwie talie kart w ręku wciąż wierna mruczy gitara pociąg gdzieś zbłądził więc siedzę tu i gram towarzysząc sam sobie chyba aż do rana nagle jakby znikąd przyfrunął szary ptak na przekór zamieciom listopadowym wykręcił nade mną piruet a może dwa przysiadając na zepsutym zegarze dworcowym w spodniach moich dostrzegł niezdarnie zacerowaną dziurę zdarte buty jakbym przeszedł pół świata zacząłem więc dla niego lekką pieśnią snuć opowieść o długich samotnie przebytych szlakach nastroszył wtedy pióra trzepotem skrzydeł wzbił się górę jakbym przypomniał mu o starych dobrych latach wykręcił wraz z wiatrem kolejny szalony piruet zwołując swoich kumpli z poddasza i już nie jestem sam ze sobą z sobą sam na sam dzięki wam za to moje miłe bułczanych okruchów pełną trzymajcie garść ja z głodu chyba jeszcze nie zginę wokół już szaro pociąg przyjechał dobrze zmęczony muszę wsiadać i ruszać gdziekolwiek stąd może jeszcze kiedyś odwiedzę wasze rodzinne strony wiwat wam Gołębie z Dworca Śląsk Przełojcan

ZŁE NOCE W nocnej ciszy wszystko powoli ciemnieje. Tajne ścieżki nasze – iskry rozbiegane... Rozpędzone, wystrzelone gdzieś w nieznane, jeszcze dadzą pożegnalne przedstawienie... Naszych twarzy już nie widać. Tylko cienie w chwiejnym świetle od niechcenia rysowane, suną dalej w sennym rytmie kołysanek, na sześć ósmych przytulają się do siebie. Lecz co w nocy czarnej jednym jest pragnieniem, co być musi, co nie może być wstrzymane, trzeba uśpić zanim słońce rano wstanie i ukarze swoim światłem jak płomieniem. Więc zostaje tylko niewidzialne brzemię, nieporęczne i niezręcznie ukrywane... Witold Wieszczek