Jerzy Liebert urodził się 24.07.1904 roku w Częstochowie w rodzinie inżyniera. Zamieszkiwał w Ostrowcu, w Warszawie, a następnie przeniósł się z rodziną do Moskwy ze względu na pracę ojca. Jerzy Liebert uczęszczał do warszawskiego gimnazjum imienia Mikołaja Reja, a także prywatnego gimnazjum imienia W. Giżyckiego. W roku 1925 podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim.

Poeta zadebiutował w roku 1921, publikując swój wiersz w magazynie chrześcijańskim „Czyn”. Jego utwory były zamieszczane w „Kurierze Polskim”, „Skamandrze”, w „Wiadomościach Literackich”, „Pamiętniku Warszawskim”, a także „Drodze”. Jerzy Liebert napisał wiele wierszy, w których nawiązywał chętnie do tematyki religijnej i filozoficznej.

PEJZAŻ Chaty nad wodę zbiegły. Woda widna i cicha. Plebania na fali w lipach Przybiera kolory cegły. Stóg siana poprzez zagrodę Rzuca się w rzekę rudy. Tulą w nim mordy krowy. Rogi kładąc na wodę. Drogą błądzi Demeter. Pełna trwogi i smutku: Tylko ślady zostały – Białe astry w ogródku... Jerzy Liebert

NOCE I DNIE Przyśniły się w nocy pszeniczne Twe kosy, jak snopek w kuc spięte, tańczące na wietrze... I stopy Twe bose się skrzące od rosy, gdy biegłaś przez łąkę radośnie po szczęście. Przyśniły się w nocy jak dwie gwiazdy – oczy – mrugały wciąż do mnie z otchłani kosmosu! I dałem bez słowa się im zauroczyć, tym oczom wesołym jak sam uśmiech losu. Owoce – nie słodkie! Nie dość owocowe, gdy w nocy wyśniłem Twojej wargi słodycz! Twój uśmiech jak młodość, jak życie, jak zdrowie, a w dzień, gdy Cię nie mam, cała reszta po nic! Ach, niechby tak noce i dnie pozamieniać! I mieć Cię na jawie! Kochać bez wytchnienia! Witold Wieszczek

UWIELBIENIE Maro moja, słodka maro – nienadziejo i niewiaro! Tyś mi dzisiaj najmilejsza, tyś mi w życiu najznośniejsza. Kiedy ciebie mam przy sobie, to nie straszne żadne srogie Myśli wichry, zawieruchy, krzyki, wrzaski i pieluchy. Maro moja, jakaś piękna! Jakaś cudna i zbawienna! Gdy pozwalasz mi nie wierzyć, jakże łatwo wtedy przeżyć. Jakże łatwo egzystować, gdy nie trzeba się zachować, Gdy nie trzeba oczekiwać, wiarą oczu wypłakiwać. Maro, maro, jesteś boska. W ciebie wsiąka każda troska. Kiedyś byłam pełna wiary, teraz wolę takie mary! Kiedyś miałam i nadzieję, teraz co chce – to się dzieje! Maro, maro, słodka maro – nienadziejo i niewiaro! Kiedyś ciebie nie lubiłam, kiedyś w Niebo aż mierzyłam! Teraz nie chcę, już nie trzeba. Króluj maro! Boga nie ma! Joanna Burgiełł

MILKNIESZ już coraz ciszej mi do Ciebie, gorzknieją usta bez Twojego imienia, a skóra nie pachnie Twoimi słowami... i tylko myśli przepełniają po sufit (nie)pokoje bez kluczy Magdalena Wojciechowska

HAIKU SPŁYWOWE Małe królestwo śmigającej przestrzeni - żaba w kajaku Asia Skowronek

PRZEJAZDEM PRZEZ GÓRSKIE UZDROWISKO Ulica Grażyńskiego, kawiarenka „Chopin“. Czy to pan, pochylony nad stolika blatem, mignął mi zza błękitu szyb olbrzymich okien? Jasnym pewnie niejasne, że strzelają gafę. Zamiast dbać o przytulność, należną dyskrecję, bez pardonu nasycą do ostatniej kostki jeden i drugi chodnik, pulsującą jezdnię. W sezonie nie brakuje szerszej publiczności. Horyzont rozfalował się zielonościami; pośród nich kwiaty, ptaki – ostrokątne szyki: „Kos”, „Róża”, „Malwa”, „Złocień”, „Magnolia” i „Narcyz” bez względu na pogodę walczą o profity. Chcę zawrócić, lecz nie mam wpływu na kierowcę. Pojazd płynie asfaltem, obok pną się: deptak, drzew wilgotne westchnienia – kuracji manowce, drżące baśnią spętaną jak bieguny w śniegach. Morskie światło na zebrze. Proszę przejść, na moment, byśmy jeszcze zdążyli prócz serc zmierzyć dłonie. Barbara Baldys

TASZKENT Włodzimierzowi Łupiszowi pamiętam go przez opar majstrował mosiężne kinkiety i rowery czasem kozikiem dłubał łódki z lipy na wygnaniu jak książę romanow mój taszkent inny od taszkentów innych wnuczek nijaki a zawsze nieobcy przez pamięć o nim tkwiącej we mnie jak rdzeń mógłby zaskoczyć pięknem kara-kum i duchotą bezwodnego stepu zasiedlonego raptem przez uzbekistańskie kojoty chcę zalepić luki w mojej jaskółczej pamięci wiarą że miał gołębi wzrok i zręczne palce sztukmistrza do manualnych prac w dodatku na karku biały błam bez brylantyny kiedy łodyżki na płowej główce i moje dziecięce strachy od radości rozdzielał prawym kciukiem odkąd przeniósł przez tunel i zżółkły perz mirrę nitrogliceryny w mokrym od przerażenia żołnierskim podkoszulku nad ogniową kulą nigdy nie chciał zwiedzać fatimy lub lourdes bowiem za cudotwórcze uznał swój warsztat i balkon z blaszanką trójbarwnych bratków szczebiot mysikrólików oraz rozbrykane szympansiątka na stalowej lufie czołgu dzielące się na ucho małpimi sekretami czy będzie na obiad bretońska fasolka może magdalena w czepku da piątaka na kino Olga Katarzyna Lachowska

KAKOFONIA Zgiełk. Mnie. Goni. Jestem. W mieście kakofonii. Biegnę. Na chodniku dysharmonii. Telefon. Dzwoni. Odbieram. Po. Nie w czasie. W dysonansie. Na pasie. Przejściu. Dla pieszych. Spieszy. Mi się. Zegarek. Światło. Czerwone. Stop. Upadek. Joanna Szustopol

TĘSKNOTA CZY SEN leżysz w moich ramionach tak cicho że słyszę twój sen słyszę jak idziesz rano boso po łące i śpiewasz donośnie do kwiatów i drzew i śmieją się twoje oczy i usta i włosy tańczą na wietrze rozkładasz na bok ramiona jak skrzydła ptaka anioła wznosisz się wysoko wysoko aby siąść na obłoku i zawołać do mnie obudź mnie bo stęskniłam się za tobą ogromnie ja też ja też Ryszard Mierzejewski

(NIE)BYŁA Ona była zmienna i  intrygująca, lśniła jak meteor zbyt jaskrawym smutkiem; bursztynami oczu, trwożnymi stop - klatką zamkniętą w kamieniu zamarłym w materii,  zimnym, obojętnym, odległym jak księżyc. Ona była inna lecz taka jak wszystkie. Uwielbiała głaskać korę starych drzew.  Zaklęty szept wiatru, który ją dotykał, słyszała w piosenkach o smutnej miłości. Bosymi stopami wygładzała piasek,  a on kpił z jej pieszczot jak słodki Adonis, który nie chciał spędzać czasu z Persefoną,  choć to czas nas spycha do królestwa zmarłych... Ona nie umiała żyć w świecie iluzji, a i śmierć i życie to fantazje nikłe. W jej kontaktach z Ziemią snuła się nostalgia za tym, czego nigdy nie widać zmysłami. Ona była dziwna. Istniała, zniknęła. Przebiegła przez życie jak kot przez mieszkanie. Przemija się łatwo i odchodzi szybko, w świecie, w którym rysa po nas nie zostanie. JoAnna Idzikowska-Kęsik

BIAŁA KAPLICZKA Przy znajomych domach ogrody różane Na drewnianych gankach dziedzictwo spisane W ugorach, dolinach, nad rzeką, za mostem Wśród pól umajonych piosenki radosne Refren: Kapliczka w Nowej Wsi biała i malutka Ufne pacierze śni, pociesza nas w smutkach Kapliczka w Nowej Wsi z sercem Jezusowym Spokojnie dusza śpi, pokrzepiona słowem Lasy jagodowe żywicą pachnące Łąki szmaragdowe, zachodzące słońce W ugorach, dolinach, nad rzeką, za mostem Wśród pól umajonych piosenki radosne Refren: Kapliczka w Nowej Wsi cicho na rozstaju Szepcze Różaniec i rozśpiewana w maju Kapliczka w Nowej Wsi z sercem Jezusowym Spokojnie dusza śpi, pokrzepiona słowem Regina Nachacz

MODLITWA O DOBRY SEN Aniele Boży, Stróżu mojego syna, wiem, czasem jest łobuzem - lecz to nie jego wina! Tyle jest piękny rzeczy dokoła! Wszystkiego złapać przecież nie zdoła! Patrz na niego czujnym okiem! Nie odstępuj go na krok, by nie porwał mi go mrok! Rano - kiedy oczka swe otwiera rumiane lica pociera buzia zaraz się uśmiecha nowych przygód czeka! Przez dzień- gdy w pośpiechu gubi kapcie i gazetę chowa tacie pomaluje świat farbami na rowerze jeździ z nami! Patrz na niego czujnym okiem! Idź tak blisko raźnym krokiem! Wieczorem- już zmęczony głośno ziewa i przymknięte oczka miewa główkę tuli do poduszki zbiera dnia obrazy - niczym okruszki. Ześlij mu sen spokojny Niczym płatek kryształowy, Mieniący się kolorami tęczy… A pęk róż niech go zwieńczy! Gabriela Molesztak

OGRODY JESIENIĄ Ogrody zielone pustoszeją powoli. Jesienią nacieszymy się do woli. Rozkołysał wicher w parku drzewa. Wiatr jesienną piosenkę śpiewa. Liście lecą i tańczą dla zabawy. Złocą się pokryte liśćmi trawy. Jesienny walc wiruje na parkiecie. Pejzaż złocisty wędruje po świecie. Halina Herbszt

SĄD POD SĄD Jak już wszyscy dzisiaj wiecie Sądy teraz na tapecie W PiS-ie teraz tak planują Że też sędziów wnet zlustrują Czytam w prasie w Internecie A tu wszystko piszą przecie I tak się tu teraz kroi Że niejeden już się boi… Kongres sędziów obradował Nad tematem dywagował I tak uznał temat dobrze By się nie dać ograć Ziobrze Prezes sądu krzyknął basta My jesteśmy lepsza kasta My was wszystkich osądzimy My się Ziobry nie boimy… Każdy wie i tak pomyśli Że sędziowie niezawiśli I tu wcale nie przesadzę Zamach to na trzecią władzę Takie wątki były różne I dyskusje czasem próżne I konkluzje dywagacje I prawnicze wzniosłe racje By pokazać swoją władzę A przykładem nie przesadzę Sąd niejawnie ma się zebrać Szóstkę dzieci chce odebrać Głośno płaczą wszystkie dziatki Chcą być z Tatą choć bez matki Że już dosyć jest przykrości Że chcą Taty i miłości… Pan Minister sąd pogonił I te dzieci znów obronił Wziąć i gonić sąd zaś taki Brawo Ziobro! Brawo Jaki! Mówi o tym teraz wielu Że od czasów PRL-u Nic tu w sądach nie zrobiono I niewiele naprawiono… A wręcz powiem tu dobitnie Że korupcja w sądach kwitnie Takie w prawie są relacje Kto ma układ ten ma racje… By się odnieść tu prawdziwie W sądach nie jest sprawiedliwie Bieda nie ma co tu szukać Biedę wciąż się da oszukać… Różne sztuczki i uniki Wilcze doły oraz wnyki W sądach takie gierki mamy Że majątek wnet przegramy… Smutne puenty pisze życie Sąd zaś ma się znakomicie Sąd osądzi i sąd skarze I zapłacić sobie każe… POSTSCRIPTUM Jakie czynić tu aluzje Jakie wnioski i konkluzje Od lat wszak nam wyrasta Sądownicza lepsza kasta… EPILOG Ja tam byłem to widziałem I tu wszystko opisałem Sprawiedliwości uroki Że jej nie ma są wyroki… Mieczysław Góra