Jest taki film jednego z moich ulubionych reżyserów, którego stawiam w jednej linii obok Felliniego, Tarkowskiego, czy Bergmana, w którym piękna Juliette Binoche pochyla się nad partyturą, a chór po grecku śpiewa: ̔Η ἀγάπη μακροθυμει̂, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοι̂, οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιου̂ται, οὐκ ἀσχημονει̂, οὐ ζητει̂ τὰ ἑαυτη̂ς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῃ̂ ἀδικίᾳ, συνχαίρει δὲ τῃ̂ ἀληθείᾳ: πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

Boże, jak to brzmi! Na samą myśl o tym przechodzą mi ciarki po plecach. I nikt mnie nie przekona, że może należałoby z tego zrezygnować, bo większość potencjalnych widzów tego nawet nie zauważy! Że języki takie jak łacina czy greka są martwe i zamiast nich lepiej wszyscy przejdźmy na angielski, a miesięcznik przemianujmy na Liberty, bo każdy wie co to znaczy, bo na sklepie coraz częściej jest shop zamiast sklep, a zamiast wydarzeń mamy eventy...

Dla wielu ludzi te języki nie są martwe, bo właśnie nimi przemawiali do nas Safo, Platon, Arystoteles, Horacy, w tych językach zapisane są bezcenne, starannie numerowane przez późniejszych bibliotekarzy wersy. Może niepotrzebnie zostały przetłumaczone, może należało podobnie jak Koran zostawić je tylko dla tych, którzy potrafią przeczytać je w oryginale? Może wtedy potrafilibyśmy bez wysiłku przeczytać i zrozumieć wiersze Safo...

Witold Wieszczek

P.S. Jeśli masz ochotę na więcej, to zapraszam do obszerniejszej lektury starogreckich tekstów.

Swoje wiersze można przesyłać na adres redakcji: redakcja@libertas.pl

Przed tronem twoim się chylę Afrodyto nęcąca w zdradne sieci, córo Zeusa, i błagam, smutkiem nie dręcz mego serca, o niesmiertelna, lecz ku mnie zejdź, jak nieraz już czyniłaś, gdy cię mój głos doleciał z oddalenia, i dla mych skarg rzucałaś progi domu wielkiego ojca. Twój złoty wóz poniosły chyże ptaki i raz po raz, nad kręgiem czarnej ziemi zniżając lot, skrzydłami mocno biły w jasnym eterze. Ujrzałam cię, a ty promieniejąca, z uśmiechem na obliczu nieśmiertelnym, spytałaś najłaskawiej co mnie gnębi, że ciebie wzywam, kto wzniecił znów mych pragnień najgorętszych serdeczny żar? Kogo mi przywieść ma Peitho ku miłości? Kto mnie skrzywdził, kto ból mi zadał? Unika cię? - mówiłaś. - Wnet oszuka! Odtrąca dar? - Wnet tobie dary złoży. Nie kocha cię? - W miłosne wpadnie sieci, choćby wbrew chęci. I dzisiaj zejdź ze stopni swego tronu, nie pozwól mi w daremnej trwać tęsknocie, i stanąć racz w tej trudnej dla mnie chwili po mojej stronie! Safo

* * * Ubieram się w szepty jedwabne W wiosenne kwiaty łąk W utkaną z pajęczyn suknię błyszczącą Przybraną w hafty zabawne Ubieram się w najpiękniejsze Twoje spojrzenia W najdelikatniejsze Twoje słowa W mgiełkę pary której nie ma Monika Porzucek

TWÓJ NIEZNANY GRÓB W związanych oczach kuszę niebezpieczne myśli nie tylko ja jestem winna wypiję sama przeznaczenia smak i Ty podziękujesz Bogu za rozlane łzy Nie pamiętam więcej słów prócz przysięgi rozmazanej na ustach jednym momentem zmieniłam cały bieg oddaliłam wszystkie bieguny by na dnie przypomnieć jak powstał świat Wierzę, że ktoś w niebie patrzy jak kieruję myśli i nie boję się ciemności w Twoich snach to nie tylko powiew fal jutro powiem jesteś moim zmarłym marzeniem Odwrócę się i będe silniejsza nawet jeśli zło przysłoni poranek nie pochowam sama długich lat gdy za oknem płacze deszcz Marta Strączyńska

TYTUŁ ODPŁYNĄŁ NA PEŁNYCH ŻAGLACH odcięłam dopływ tlenu do mózgu przestał filtrować coraz bardziej oddalam się od rzeczywistości zachowam tylko najpiękniejsze chwile by móc rozkoszować się nimi w błogiej samotności już nie rozrzucisz skarpetek w moim sercu na rożnie upiekę ostatnie złudzenie nie dotknę już nawet sama siebie tak brzydzę się niepewnością gdy człowiek nie wierzy w jedyny swój cel zachwyca się tylko marnością (?) przywdziewam dziś szatę niewinną jak biel oczyszczam się z grzechu z trudnością nieśmiałość swą wrzucę na pierwszy bieg zawstydzę namiętność miłością Dorota Książek

XLV ECCE VERBUM Co się dzieje ze słowem, gdy traci znaczenie? Czy umiera jak ciało gdy postrada duszę? Czy po świecie bez duszy błądzi z przerażeniem, bez powodu zakłóca swym istnieniem ciszę. I co ma począć ojciec bezdusznego słowa z tym co pozostało? Czy zakopać w grobie? A zanim chwiejną ręką w ziemi je pochowa czy ma strawić je w ogniu, czy zgasić obolem? Moja Pani, co z nocy tkasz poranną słodycz, co tak rzadko przychodzisz by pióro mi podać, co czasem lubisz w serce ostrzem mnie ugodzić by nazajutrz przygarnąć do swojego łona. Moja Pani, co twarzy miałaś dla mnie wiele, daj mu wiecznie odpocząć w twym świętym kościele. Witold Wieszczek