Sylwester, Nowy Rok... zacząłem robić małe podsumowania i zastanawiać się, co będzie? Jedyną rozsądną odpowiedź natychmiast przyniósł mi pewien polski poeta, któremu z wdzięczności chciałbym zadedykować ten styczniowy kącik. Poeta ów co prawda specjalizował się w komediach, ale kilka mniejszych utworów również po sobie zostawił.

Urodził się w 1793 roku, w bogatej szlacheckiej rodzinie, służył w wojsku Napoleona, wziął udział w wyprawie na Moskwę, wstąpił do loży wolnomularskiej, ożenił się i nawet zdążył spłodzić dwójkę dzieci zanim umarł. Aleksander Fredro żył w XIX wieku, a mimo to poniższe fraszki nie straciły chyba nic ze swojej aktualności, a może są wręcz bardziej aktualne niż kiedykolwiek wcześniej? Oceńcie sami.

Witold Wieszczek

CO BĘDZIE? Mamutów zginęło plemię, Tak i ludzkie kiedyś zginie. Któż posiędzie potem ziemię? Cóż z postępu się wywinie? Czy rogate jakie świnie? Czy jakie małpy centralne, Czy salamandry socjalne, Czy w biretach krokodyle?! Co to będzie!! co to będzie?!! Fraszka! kto weźmie, posiędzie, Ale znikną z naszej sfery Nasze giełdy i paszkwile, Te oświaty pijoniery. Któż kierować światem będzie? Fraszka! nie traćmy nadziei, Bo nie braknie zawsze wszędzie I oszustów, i złodziei. Aleksander Fredro

NA SKRAJU PRZEPAŚCI W bukowym lesie sto ścieżek prowadzi mnie Do miejsca gdzie wiatr gra zielenią szelestem liści brzozy tuż nad głową migocze słońce na błekicie nieba brzmi koncert... Tak mało potrzeba do wolności wzrokiem mierzę odległości do życia i do nicości... wiatr układa włosy w fantazję wygrywa melodię wprost do ucha szelestem cichym moich niewypowiedzianych słów słucha w tej chwili samotności tak blisko jeden krok do wolności... wiatr unosi mnie ponad przestrzeń ponad wszystko by wzrokiem odmierzyć wysokości Monika Porzucek

PRZECHADZKA WZDŁUŻ BASTIONÓW Jakie to musi być inspirujące dla tego dziecka które z uśmiechem kołysze się kiedy je tata niesie na barana kiedy takie młode wie już wie że jest wielkie Jacek Szafranowicz

OB(Ł)OK We mgle – nad ziemią rozpostartą,  pośród myśli lekko płynących jak  białość obłoku na niebie wschodzącym - czerwień otwiera drzwi błękitu… …który puka, w imieniu świtu. Dojrzale słońce gładzi spojrzeniem  kiełkujące wzniośle pnącze młodego kwiatu – którego kielich dryfuje na tle żyjącego sobą światu… Budzi się iluzja nocy i zagląda  życie – metaforycznie przeciąga  się nad ranem zaspany dzień… Szepcze jeszcze niezrozumiale, jak to budzić się mu ze snu nie  chciało… A obok dryfuje – początek nieodkrytego (snu?)… Grzegorz Hołub

NA KOŃCU JĘZYKA jestem wyostrzam wszystkie zmysły kubkami smakowymi cię dotykam delektując się zapachem jestem prostopadła do podłogi a komponuję się z sufitem wiruję a jednak zamykasz mnie na kolejnych stronach zamknięci w szklanej kuli nie dojrzymy prostych obrazów zamykam oczy by czuć cię magią dotyku pocieram dłoń o twoją i dreszczem obdzielam ciało jestem zakłopotaną ręką w kieszeni i brakiem odwagi w dotyku bo nigdy nie poznam zapachu i smaku twojego ciała Dorota Książek

NASZA KREW CZERWONA Białą nocą spuścili ostatnią kroplę krwi z jej dumnej niegdyś piersi. Leżała na podłodze, a rozkładając nogi umiała jeszcze drwić ze zdrajców, co teraz tańczyli na jej grobie. Nie będę na to patrzył. Po cichu wychodzę z tej targowickiej karczmy. Wychylę antałek aby znowu ją spotkać gdzieś na pustej drodze, jej usta czerwone i jej policzki białe. A w twe oczy nie spojrzę, cóż że piękne, młode? Za nic mam twe gwiazdy i nic warte słowa, którymi cudowne bajki mi opowiesz gdy krew z mojej piersi już będziesz smakować. Zmiłuj się nad nami mściwy, dobry Boże, zostaw krwi choć kroplę w czerwonym kolorze. Witold Wieszczek