Gustaw Ehrenberg – poeta, tłumacz, działacz polityczny – urodził się 14.02.1818 roku w Warszawie. Prawdopodobnie był synem cara Aleksandra I i polskiej arystokratki. Sam twierdził, że jest synem piekarza Ehrenberga, jednak jego wychowanie i wykształcenie wspierał zapomogami dwór petersburski. Gustaw uczył się w Liceum Warszawskim, studiował literaturę i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie został działaczem Stowarzyszenia Ludu Polskiego. W wyniku tego aresztowano go i skazano na śmierć, po tym ułaskawiono i zesłano na Syberię, gdzie przebywał 20 lat. Po powrocie do Warszawy był przetrzymywany w więzieniu. Ehrenberg poślubił Felicję z Pancerów, potem jej siostrę Emilię. Jego syn Kazimierz pracował jako redaktor „Czasu”.

MIŁOŚĆ Miłość wynalazł człowiek nieszczęśliwy, Dręczony smutkiem dziedzicznym Kaina, Którego cieszyć nie mogła rodzina. Nie mógł do nieba trafić duch burzliwy, Lecz piękne oko spotkał — w nim, o dziwy! Iskra współczucia wzniecać się zaczyna; I sam, gdy patrzy, smutku zapomina, Prawie niewinny i prawie szczęśliwy. Czemuż, gdy goić poczęły się rany, Swą tajemnicę powierzył poecie, Który ją zaraz wygadał w sonecie? I przyszły płochej ciekawości plany: Udana czułość i smutek udany, I tak się miłość rozeszła po świecie. Gustaw Ehrenberg

TĘSKNOTY Nie smuć się, Kochanie, bo wszystko od razu Twoim smutkiem przechodzi, szarzeje i blednie! Jawnie z Twojej mocy i z Twego rozkazu wszystko wokół żyje i bez Ciebie więdnie... Nie smuć się, Kochanie, bo bez słońca ciemno, bo ziąb nieprzyjemny przechodzi przez kości i zrazu się zdaje, że wszystko daremno od początku czasu wypełzło z nicości... I nie płacz, gdy tęsknisz! Nic więcej nie pragnę niż móc tęsknić w każdej przeciwności losu... Jakże źle mi było, gdym bez Ciebie, dawniej, nie wiedząc, że Cię nie mam, uśmiechać się musiał... Nie smuć się, Kochanie, bo nie ma brzemienia cięższego niż nie mieć kogoś do tęsknienia... Witold Wieszczek

BO SĄSIADKI MAJĄ USZY konwencja rytmów Powiem w tajemnicy, że sąsiadki mają uszy! Może cię to zgorszy, może cię poruszy, lecz sąsiadki mają uszy! A co gorsza mają ściany! Sąsiad może mieć piersiówę, sąsiad może być zawiany, lecz sąsiadki mają ściany! One nigdy nie śpią w nocy! Każda szura papuciami gdy do ściany kroczy, bo po prostu nie śpią w nocy! Powiem, choć nie tajemnica, że sąsiadki mają uszy. Przykładają je do ściany w sposób nadniespodziewany pośród nocnej głuszy. Bo sąsiadki mają uszy. Joanna Burgiełł

* * * rozbierz mnie z tych dni, w których cały świat płacze mi wszystkimi tęsknotami Ciebie… Magdalena Wojciechowska

SPOJRZENIA spojrzeć w oczy tak by nie wywołać najmniejszej fali na wybrzeżu ich nieba nie zdeptać najmniejszego źdźbła z bujności ich łąk nie uszczknąć najmniejszego blasku z dojrzałości owocu leszczyny zatem właśnie tak wskrzesić w nich świt Supernowej Marek Geruzel

ŚWITY MAJOWE Najbardziej lubię budzić się w maju o świcie na moment przed ptakiem dyżurnym który punktualnie kwadrans po czwartej intonuje poranną modlitwę Bo niezależnie czy niebo tego dnia zwiastuje słońce czy deszcz czy niepewne chmur się przepychanie w tej ptasiej modlitwie jest zawsze optymizm i radość i siła by wstać I może dlatego tak bardzo kocham te pieśni i te świty majowe i życie w nich moje pomimo wszelkich przeciwności Ryszard Mierzejewski

KOCHAM CIĘ AŻ DO KORZENI Znam Cię na wyrost. Poprzez wszystkie gałęzie tajemnic, przez dzikich mieszkańców, aż do korzeni. Kocham każdy Twój oddech, każdy szept. Szczęście jest dla mnie złożonością wspólnych chwil, równych westchnień, cichego milczenia we dwoje. Znam Cię w swoim jestestwie, aż za horyzont, znam ukryte skały, wiem gdzie mielizna, a gdzie ukryta wyspa. Kocham Cię w całości, jak morze, z wszystkimi jego skarbami i niebezpieczeństwami! Kocham Cię z Twoimi przypływami i odpływami, humorzastą, burzową chmurę. Kocham Cię, aż do korzeni. Gabriela Molesztak

* * * Targam sie na swoje życie dotykiem chaosu Podduszam minuty łapami głupoty. Moja głowa niczym beczka śmiechu wiruje w swoim obłędzie płodna jak nigdy- rodzi szaleństwo. Cisza ogłuchła Nie potrafie jej przywołać Nirwana daleko. Dorota Górczyńska-Bacik

PLAGIAT motto: "Życie nie obawia się popełniać plagiatu". Halina Poświatowska  nareszcie nastała kolejna wiosna kopia miliarda poprzednich czas o którym namiętnie i natrętnie zawodzą poeci słoneczne drżenie słów serc i snów panoszy się nie zważając na fakt że w Australii właśnie gości jesień a delfiny w rafie koralowej nieustannie pływają z wiośnianą gracją zbyt ciemne oczy pewnej kobiety lśnią figlarnymi iskrami jeszcze chce kochać czuć zatracić się w dotyku  pocałunkach rozbuchanych emocjach i tylko jedno burzy fascynujące uniesienia wszędobylski rosół ta wstrętna tłusta  woda z jesienną przywiędłą marchewką  puszcza do niej zezowate oczka drażni mdłym zapachem niezawinionych śmierci odpływa w otchłań niesiona myślą o niezniszczalnej samotności kalce wszystkich życiowych klęsk zakotwiczonych w wiosennej scenerii JoAnna Idzikowska-Kęsik

MAJ Maj zaszumiał w głowie różnobarwnymi kwiatami. Zapachem upił tak na zdrowie. Zauroczył serca tęsknotami. Nad nami kwitnące jabłonie, jaśminy, białe i fioletowe bzy. Pod nimi nasze splątane dłonie. Z oczu płyną szczęścia łzy. Halina Herbszt

UNIA DWÓCH PRĘDKOŚCI Proszę Miłych Zacnych Gości Mamy Unię dwóch prędkości I to heca jest niemała Unia się nam rozjechała Kto jest pierwszy a kto drugi Kto zyskuje kto ma długi Jak to w życiu zwykle bywa Ktoś zarabia ktoś przegrywa Różne kręgi dywagują Znów układy nam się psują Wciąż niepewne są te czasy Brak jest elit oraz klasy Czwórka wielkich się zebrała I w Paryżu rozmawiała O Europie i przyszłości O podwójnej już prędkości Mądre gremia się spotkały Twardo tam obradowały No i rada taka wyszła Że niepewność Unii przyszła Gdzieś w Wersalu pod Paryżem Gdzie goszczono chińskim ryżem Pani Merkel głos zabrała Bardzo pięknie powiedziała U nas jest jak w peletonie Ktoś jest lider ktoś w ogonie Ktoś potęgą gospodarczą Komuś diety niech wystarczą Mówią o tym teraz wszędzie Kto za kogo płacić będzie By się w sprawie nie upierać Kogo Niemcy mają wspierać Komu przyznać znów dotacje Kto jest górą kto ma racje Kto i komu ma dopłacić Komu przyjdzie teraz stracić Rozważania dywagacje Każdy ma tu swoje racje A jak przyjdzie co do czego Nie wymyślą nic nowego Wśród uniesień i radości Budzą się znów wątpliwości Kto znów zyska a kto straci Komu Unia się opłaci Czas już wkrótce nam pokarze Co się dzieje dziś w Ankarze Plan już dawno ułożony Z Turcji ruszą wnet miliony Tak to zwykle w świecie bywa Ktoś coś traci ktoś wygrywa Wszak dziś krakać nie wypada Widać Unia się rozpada Trudno smutek tu ukrywać Kto nas będzie utrzymywać Kto pokryje nasze straty Kto rolnikom da dopłaty Tak to zwykle w świecie bywa Że ktoś traci ktoś wygrywa W Rzymie ważni się spotkali I podpisy poskładali… POSTSCRIPTUM Cóż tu dodać co powiedzieć Co i kto powinien wiedzieć Komu spieszno niech się spieszy Mnie zaś w Polsce spokój cieszy Mieczysław Góra