Aleksander Siergiejewicz urodził się 6 czerwca 1799 roku w Moskwie. Jego dziadkiem był, przywieziony do Rosji jako niewolnik, czarnoskóry Abisyńczyk - Ibrahim Hannibal, który stawszy się ulubieńcem cara Piotra I otrzymał od niego szlachectwo.

Początkowo o edukację przyszłego poety dbali najlepsi francuscy guwernerzy, później kształcił się w elitarnym liceum, po ukończeniu którego zamieszkał w Petersburgu. Związany z dekabrystami, w końcu za swoją antycarską twórczość został zesłany na południe Rosji.

W roku 1826 z rozkazu cara Mikołaja I, Aleksander Siergiejewicz Puszkin przybył do Moskwy, gdzie jesienią poznał Adama Mickiewicza. Później poeci jeszcze kilka razy się spotkali, a Puszkin przełożył na rosyjski kilka wierszy naszego wieszcza. Następnie ich drogi chyba nieco się rozeszły, bo Puszkin dość ostro krytykował Powstanie Listopadowe, czego echa można znaleźć zresztą w wierszu Mickiewicza Do przyjaciół Moskali.

* * * Кто, волны, вас остановил, Кто оковал ваш бег могучий, Кто в пруд безмолвный и дремучий Поток мятежный обратил? Чей жезл волшебный поразил Во мне надежду, скорбь и радость И душу бурную и младость Дремотой лени усыпил? Взыграйте, ветры, взройте воды, Разрушьте гибельный оплот. Где ты, гроза — символ свободы? Промчись поверх невольных вод.Александр Сергеевич Пушкин / Aleksander Puszkin

ЦВЕТОК Цветок засохший, безуханный, Забытый в книге вижу я; И вот уже мечтою странной Душа наполнилась моя: Где цвёл? когда? какой весною? И долго ль цвёл? И сорван кем, Чужой, знакомой ли рукою? И положен сюда зачем? На память нежного ль свиданья, Или разлуки роковой, Иль одинокого гулянья В тиши полей, в тени лесной? И жив ли тот, и та жива ли? И нынче где их уголок? Или уже они увяли, Как сей неведомый цветок?Александр Сергеевич Пушкин / Aleksander Puszkin

KARTKI Z PODRÓŻY - THANET I. morze pluje na mnie flegmą wodorostów i czuję się prawie jak w domu tylko te wszechobecne staruszki nie naciągają na oczy beretów ale korony z burger king-a a nastoletnie księżniczki zamiast pierścionków wrzucają do wody niemowlęta na ulicach fałszywe grzeczności stapiają się z resztkami ciał współczesnych chrystusów - w każdy piątek tak naiwnie próbują winem zmyć winy całego świata II. znowu tu jestem i usiłuję zamknąć wiatr w dłoniach zostają tylko ciężkie krople strachu - natychmiast przenikają wełniane rękawiczki i wsiąkają w szorstką skórę widzę ogień - zwiastun nadchodzącego chłodu i palącej w oczy ciemności miałeś rację w tym kraju wszystko jest gorące lub zimne a ludzie chorują na bylejakość towarów usług i emocji Oliwia Betcher

EFEKT WAMPIRA Skrzydła młócą lecz żniwa nie będzie, słońce w sejfie chmury schowało, nieruchome opary już wszędzie, wentylator się rusza nieśmiało Pełna moc na łopatki daremna, z braku tlenu wszystko stężało, i jedyne, co daje się odczuć, to że z kąta nudą powiało Jeszcze wisi tu wyżem frontowym nagły powiew czarnego pasatu, łakniesz chłodu jak niegdyś krwi łaknął murnauowski stwór Nosferatu Upał praży zwierzęta i ludzi, i niejeden w cień blady się skuli, i już mniej do człowieka podobny, bardziej wygląd ma księcia Drakuli Beata Gradowska

* * * siedzę samotnie nad brzegiem stawu wsłuchana w myśli Teresa Grzywacz

* * * jak tu jasno! płomienie świec skaczą wesoło oświetlając kaplicę tylko po co te poduszki ozdobne okucia koronki a gdzie kalie! moje ulubione kalie! tylko jakieś róże i... i... jakieś kwiaty o kaliach nikt nie pamiętał... Andrzej Dembończyk

CÓRUŚ Oj ty córuś szukaj męża! Każda panna wzrok wytęża. We wsi chłopów jest mało. Przyjezdnych by się zdało. Masz osiemnaście latek. Piękna jesteś jak kwiatek. Z ciebie dobra gospodyni, w posagu dam pół świni. Jak mąż będzie kochany, dam jeszcze dwa barany. Mam dla ciebie wyprawę. Oj ty córuś idź na zabawę. Jak chłop będzie bogaty to wpuszczę go do chaty. Zrobimy zaraz zaręczyny. A po nich ślub i oczepiny. Halina Herbszt

W KĄPIELI Teraz zamknij oczy. Proszę, nie otwieraj! Raczej rozchyl usta w niemym przyzwoleniu, a kiedy je oddasz, to już nie odbieraj, światełka radości dla dnia powszedniego. Po zapachu znajdę kolor Twoich włosów, gorejących w złocie zachodów jesieni, zanurzę się z Tobą w kąpiel polnych wrzosów, i będzie jak w niebie nam tutaj na ziemi! Otworzyła. Mokra lekkim, świeżym deszczem, otworzyła, a miała je tylko rozchylić! Cóż, że piękne, chętne, zakochane jeszcze, gdy otwarte! I zaraz nie będzie tej chwili. Dała buzi - Dobranoc - rzuciła mi w biegu! Ech, dobranoc! I zgasło wszystko w oka mgnieniu. Witold Wieszczek