Za mało na razie odczuwa ogół stratę, jaką poniosła Polska w śmierci Micińskiego. Przeważnie nie znany, nie uznany z góry przed poznaniem, posądzony o blagę i pozę, oczerniony i oplwany, zginął w ohydny, bezsensowny sposób, zamordowany przez tych, którym chciał nieść światło. Zgubiła go szczytna dawniej zasada, że artysta w Polsce musi być „pieriedowoj czełowiek" (po rosyjsku powiedział to kiedyś sam Miciński). Zaplątany w obcą sferę społecznej działalności, popełniający błędy, które jemu tylko szkodziły jako artyście, odszedł od nas wtedy, kiedy nareszcie zaczynamy go należycie oceniać i najbardziej potrzebować.Stanisław Ignacy Witkiewicz

Był jednym z najciekawszych poetów Młodej Polski, przyjacielem Witkacego, mistykiem, ekspresjonistą, specjalistą od magii, satanizmu i nauk ezoterycznych.

Urodził się 9 listopada 1873 roku przy ulicy Piotrkowskiej w Łodzi. W dzieciństwie dwa razy omal nie zginął! Za pierwszym razem próbowała go udusić starsza siostra, a za drugim upadł z trzeciego piętra. Jakimś cudem udało mu się dożyć matury, po zdaniu której rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jednak już w 1895 roku studia przerwał i wyjechał do Lipska, gdzie uczęszczał na wykłady Wilhelma Wundta.

ORLAND SZALONY Kwiat purpurowy marznie w lodowni w upiornych snach - dusza się błąka z zarzewiem głowni, by odgnać strach. Tam - na Golgoty krzyżu zawisnął skrwawiony kruk - harfa gra cicho - skrzydłami błysnął - u Jego nóg. A więc ty dziki śmiechu zwątpienia składasz Mu łzy? lecz to kość ludzką gryzły wśród cienia zgłodniałe psy. * * * Hej, z maurytańskich śpiewnych sal wybiega do mnie hurysa - czarny płomienny jedwabny szal z nagiego łona się zwisa. Cyprysy - księżyc - fontann szmer - zaczarowane ganki - oddałem wszystkie gwiazdy sfer za uścisk - Maurytanki * * * Newady śnieżne zimne szczyty, gdzie orły z wrzaskiem krążą głodne, sosen pachnących malachity, mórz turkusowych szlaki wodne - - widzę - czerwony mam puginał i krwi na ciele moim plama, gdym ją w uścisku już przeginał ona o śmierć prosiła sama. * * * Na szafirowej snów głębinie toną żałobne gwiazd mych łodzie. A cień olbrzymi jest na wodzie od chmury, która za mną płynie. Oh, w ciemnym borze słowiki nucą - oh, na przestworze gwiazdy! Polecę - polecę - polecę - i umrę - u Twoich nóg - w głębokiej zimnej rzece - śniąc, że u Twych nóg. Dusza jak płomień biały przez morza leci w dal - ja rycerz Boga - lecz o skały zmiażdżyłem święty Gral. W przydrożnej wisiał iwie skrwawiony za mnie Mistrz - ja mam ran więcej! - orły żywi? mym sercem - burzo świszcz! * * * Ach, w modrzewiowym dworze, gdzie na kominku płonie żar, (obroń tej myśli, Boże!) podejdę w ciemny jar - - - wilkołak! będę pił twą krew - i twoje dziatki - - wydrę im z trzew ten jęk - co serce opiekielni - matki! - - - Zawyje wicher, zawierucha - i ujrzysz mojego ducha, jak twojego męża głowę będę wlókł - i uderzę nią o przydrzwia brązowe. . . . . . . . . . . . . . . . . . . i ujrzysz mię wśród zamieci, jak będę go wlókł i krwawił - i wyć będziesz - ty - i twoje dzieci a szatan będzie z borów błogosławił tej mocnej - jak śmierć - zemście...Tadeusz Miciński

SIOSTRA III wezmę ją jutro na kawę nastraszę uciekaj uciekaj moja śmierć będzie śmiercią ciebie ona uwierzy i moje życie opuści będę wolna i wieczna bez niej uwieszonej na rzęsach bez niej depczącej po piętach będę bezśmiertelna Marta Grudnik

TEMU KTÓRY ŁAPIE CHWILE Ł.T. w starym zenicie znalazłeś kilka spojrzeń zamkniętych w kwadratach - czyjeś życia zawisły między błyskiem a pstryknięciem migawki później wiecznie przeoczone czekały na dotyk pewnie powiesz że jestem gorsza od zdjęć ale jeśli teraz mnie przegapisz nie zjawię się znowu kiedy będziesz chciał porządkować swoje życie Oliwia Betcher

PO NITCE DO KŁĘBKA Droga prosta jak struna, biel i czerń, tak i nie, a tu obok rozdroże dzieli drogę na dwie. Jedna nadal jest prosta, druga skręca we mgle, którą wybrać, iść dalej, z której zejść? Któż to wie? Prosta droga jest jasna i pułapek w niej brak, ta wijącą się w cieniu - podejrzany szlak. Lecz pomyłka każdemu może trafić się w drodze i dlatego bez kłębka mocnych nici nie chodzę. Jak Tezeusz - mąż pewien - z greckiej mitologii, dzięki nici Ariadny nie zagubił drogi. Beata Gradowska

* * * Szykując się Na nasze spotkanie… - W powietrzu unosi się Różany zapach Balsamu do ciała Anna Goluba

* * * nad trzęsawiskiem biała mgła wstaje świtem nagle - krzyk czapli Teresa Grzywacz

CHOINKA Wyrosła samotnie na skraju lasu, z dala od świerków, swoich braci, w promieniach słońca tańczyła z wiatrem, co rozweselał od czasu do czasu. Wieczorem księżyc czuwał z wysoka, gwiazdy mrugały doń przyjaźnie, gdy zapadała w sen głęboki marzyła, że ktoś ją odnajdzie. W zielonej sukni, spod śnieżnej szaty, stała dostojna niczym królowa, zakołysała się jeszcze z wiatrem, by zabrać ją – była gotowa. Dziś przystrojona jak baletnica, jesteś świątecznym symbolem życia! Dziś oprószona jak w leśnej bieli, tyś źródłem światła, ciepła, nadziei! Orzechy w sreberkach, lampki migocą, rajskie jabłuszka, bombki się złocą, korale z łańcuchów i mnóstwo frykasów rozweseliły nam Panią lasu! Danuta Jóźwiak

ZIMA Psy się schowały do budy. W domu się skulił kot rudy. Na dworze trzeszczy mróz. Węgla na zimę pełen wóz. Rozpaliła w piecu babinka. W herbacie jest malinka i dodana łyżeczka miodu, żeby uchronić od chłodu. Cieplej robi się w chatce, na duszy lepiej tej matce. W Wigilię odwiedzą dzieci. Czas świąteczny miło zleci. Halina Herbszt

SPOWIEDŹ Kiedyś cię nie znałem, dziś się ciebie boję... Jest wieczór, wieczorem najbardziej cię słyszę! Gdy samym oddechem zgniłym brudzisz ciszę, przechadzasz się ciemnym, leśnym przedpokojem. Kiedyś cię szukałem! Kryty dumnym chłodem, miałem za nic te wszystkie palące się znicze. Dzisiaj są mi braćmi, kiedy z nimi krzyczę, kiedy z nimi gasnę na wietrze złowrogim. Rozpięci jak żagle szpalerem wzdłuż drogi żegnają mnie zabaw smutni towarzysze. Bezgłośnie zwisają i ja z nimi wiszę. Od Kapui do Rzymu, gorzko nieświadomi dryfujemy szeroko rozłożywszy dłonie, ani trochę lepsi zakłócamy ciszę. Witold Wieszczek