Nie uchodzi pierwszego kwietnia być nazbyt poważnym i z pewnością nie uchodzi, żeby poważnym był poeta od którego pierwszego kwietnia zaczniemy wybór wierszy. W związku z powyższym postanowiłem jeszcze raz sięgnąć po kochanego Jana Kochanowskiego, ochlejtusa, babiarza, awanturnika i wielkiego poetę przy okazji!

W zasadzie większość naszych poetów za kołnierz nie wylewała, więc należy o tym co jakiś czas przypomnieć, skoro podręczniki milczą. I za kobietami uganiać się lubowali! Zakochiwać się na smutno, zalecać się na sprośno, dzieci z nimi płodzić i winem obficie popijać! I co, źle było? Poezję mieliśmy wielką, narodu przybywało i co najwyżej sąsiedzi mogli się martwić! A teraz co? Zakazy, ustawy o wychowaniu w trzeźwości, niż demograficzny, a muzułmanie już w Brukseli - ponoć sercu Europy! I tak się właśnie kończy nasza historia.

DO DZIEWKI (II 33) Daj czegoć nie ubędzie, byś nawięcej dała, Daj czego próżno dawać potym będziesz chciała, Kiedyć zmarski twarz zorzą, a gładkie źwierciadło, Okaże to na oko, że cię siła spadło. Już tam służyć nie będą te pieszczone słowa, Stachniczku duszo moja - rychlej, Bądź mi zdrowa, Marya łaski pełna - a w ręku pacierze, Na jakie przy kościele baba pieniądz bierze. Teraz możesz leliją piękny włos otoczyć, Teraz możesz zaśpiewać, możesz w tańcu skoczyć, Po chwili przydzie druga, którą przejdziesz laty, I rzeczeć - Weźm ty kądziel; przystojniej mnie z swaty. Jan Kochanowski

W AUTOBUSIE Jadę autobusem do domu Ciągle ta sama trasa Kolejny dzień, miesiąc, rok Inne tylko ciągle twarze Posępne Obojętne Zamyślony W szybę utkwiony wzrok Poszukiwanie Lepszych widoków Niż współlokator Tej drogi Przystanek Ludzie wysiadają Ludzie wsiadają NOWI Witani mimochodem Krótkim spojrzeniem Chyba, że pojawi się ktoś wyjątkowy Fryzura, ubranie, bagaż Skontrolowane W kilka chwil Już siedzi w środku Skasowany bilet Parę sekund, minut i znowu kolejny przystanek Ludzie wysiadają Wsiadają Nowi Nim zdążysz ogarnąć Ten zmienny zgiełk Zaakceptować obecność obcych Wymienić bez słowa spojrzenia Już inni ich miejsce zajmują Cóż ja także Rzucam nieme „do widzenia” Mój przystanek Wysiadam Monika Porzucek

* * * przedwiośnie - drzewa białe od śniegu w promieniach słońca Teresa Grzywacz

ŻART Mówiłem do Ciebie rymem Mickiewicza, Ty przytakiwałaś, że lubisz sonety, a między wersami słałaś mi uśmiechy, śmielej, to znów wstydniej jak młoda dziewica. Brałem Cię za rękę, zbliżałem do siebie, nosiłem Ci kwiaty godne Twej urody... Wpuściłaś mnie na chwilę w pachnące ogrody swych ramion, by zaraz mnie strącić na ziemię. Powiedziałaś cicho, że to niestosowne... Że jutro się widzieć nie możemy wcale! A u stóp swych miałaś strzały połamane, co je Kupid wystrzelił w Twe serce niezłomne. Żartują Twe usta w słowach roześmianych, teraz wiem, że wczoraj bardziej żartowały! Witold Wieszczek