Krótko mówiąc: głównym bohaterem lipcowego kącika poezji będzie Czech - Karel Hynek Mácha, autor bajronicznego poematu Maj. U nas tylko część pierwsza, tak na zachętę...

Zastanawiałem się, czy próbować to przetłumaczyć... w końcu uznałem, że nie ma takiej potrzeby. Przypomniała mi się bowiem anegdota dotycząca odwiedzającego Polskę zespołu Banjo Band (Jožin z bažin). Otóż kiedy ktoś na nich pokrzykiwał w sklepie, ekspedientka prosiła o szacunek, bo to cudzoziemcy! Na to ktoś z kolejki odkrzyknął temi słowy: Jacy cudzoziemcy? Przecież to Pepiki! Zresztą członkowie zespołu wiele razy powtarzali, że za granicę nie jeżdżą, bo nie znają języków... a do nas przyjeżdżają, więc i Wy sobie na pewno z ich językiem poradzicie!

Witold Wieszczek

Swoje wiersze można przesyłać na adres redakcji: redakcja@libertas.pl

Viz, mihla se u skály kraje; daleko přes ní nahnuté větýrek bílým šatem vlaje. Oko má v dálku napnuté. – Teď slzy rychle utírá, rukou si zraky zastírá upírajíc je v dálné kraje, kde jezero se v hory kloní, po vlnách jiskra jiskru honí, po vodě hvězda s hvězdou hraje. Jak holoubátko sněhobílé pod černým mračnem přelétá, lílie vodní zakvétá nad temné modro; tak se číle – kde jezero se v hory níží – po temných vlnách cosi blíží, rychle se blíží. Malá chvíle, a již co čápa vážný let, ne již holoubě či lílie květ, bílá se plachta větrem houpá. Štíhlé se veslo v modru koupá, a dlouhé pruhy kolem tvoří. Těm zlaté růže, jenž při doubí tam na horách po nebi hoří, růžovým zlatem čela broubí. „Rychlý to člůnek! blíž a blíže! To on, to on! Ty péra, kvítí, klobouk, oko, jenž pod ním svítí, ten plášť!“ Již člůn pod skalou víže. Vzhůru po skále lehký krok uzounkou stezkou plavce vede. Dívce se zardí tváře bledé za dub je skryta. – Vstříc mu běží, zaplesá – běží – dlouhý skok – již plavci, již na prsou leží – „Ha! Běda mi!“ Vtom lůny zář jí známou osvítila tvář; hrůzou se krev jí v žilách staví. „Kde Vilém můj?“ „Viz,“ plavec k ní tichými slovy šepce praví: „Tam při jezeru vížka ční nad stromů noc; její bílý stín hlubokoť stopen v jezera klín; však hlouběji ještě u vodu vryt je z mala okénka lampy svit; tam Vilém myšlenkou se baví, že příští den jej žití zbaví. On hanu svou, on tvoji vinu se dozvěděl; on svůdce tvého vraždě zavraždil otce svého. Msta v patách kráčí jeho činu. – Hanebně zemře. – Poklid mu dán, až tváře, jenž co růže květou, zbledlé nad kolem obdrží stán, až štíhlé oudy v kolo vpletou. Tak skoná strašný lesů pán! – Za hanbu jeho, za vinu svou měj hanu světa, měj kletbu mou!“ Obrátí se. – Utichl hlas – Po skále slezl za krátký čas, při skále člůn svůj najde. Ten rychle letí, co čápa let, menší a menší, až co lílie květ mezi horami po vodě zajde. Tiché jsou vlny, temný vod klín, vše lazurným se pláštěm krylo; nad vodou se bílých skví šatů stín, a krajina kolem šepce: „Jarmilo!“ V hlubinách vody: „Jarmilo! Jarmilo!!“ Je pozdní večer první máj – večerní máj – je lásky čas. Zve k lásky hrám hrdliččin hlas: „Jarmilo! Jarmilo!! Jarmilo!!!“ Karel Hynek Mácha

* * * Lukrowane bielą ulice Czyste nieznośnie Oślepia mnie słońce I samolot jak ptak biały Tnie błękitne niebo Na dwa końce Połowa Uczesana wiatrem Połowa Bez skazy gładka A tu pod stopami Kostka brukowa Jak nieodgadniona Zagadka Pozostanie Mimo zmiany pór roku W tym samym miejscu Niezmiennie Od świtu Aż do zmroku Monika Porzucek

POZA ZASIĘGIEM Spojrzałam w okno samotnie rozmawiałam z nocą o kontrolowanych zwierzeniach mówiła przestań wierzyć szeptom zamkniętych dusz zapomniałam płomienie wyschniętych obietnic Teraz wiem nie jestem sama w sieci przeznaczenia już nie boję się dotknąć jutra jeśli tylko zapłaczę na swoim pogrzebie Wierzyłam w tańczący deszcz bez Twoich łez dziś kupiłam nasze szczęście nie dzialąc nas na odbicia snów a jednak nie dzwonisz i tak Tobą straciłam kontrolę swojego cienia tylko moment wiatru może zmienić echo ścian cii... jeszcze usłyszy Moja Pani zmoknięta wieczorową porą Marta Strączyńska

ZDZIRA byłam... namalowana twoim słowem wyidealizowana - ja najdroższa gwiazda oświetlająca twoją drogę księżniczka z zaczarowanej krainy "oz" najpiękniejsza subtelnym dotykiem policzka na poduszce byłam... zawsze roześmiana "śmieszka" - mówiłeś oddane marzenia zaprzedane pragnienia podeptałam... wyrzygałam... odeszłam dziś brzydzę się sobą w lustro strach spojrzeć a taka byłam kochana Dorota Książek

TWARZOWA POTWARZ We wrogie oczy wroga spojrzał wróg ujrzał tam żółty, niezdrowy chłód wrogie więc słowa padły na bruk gdy potwarz we wrogą twarz rzucił wróg Przechodzień przeszedłszy użył słów: "po cóż to wrogość ta dzieje się znów, po cóż to iskry się iskrzą z tych oczu" przechodząc przez przejście zagaja do wrogów Wrogość tych wrogów nie zelżała wcale spojrzawszy spojrzeniem co rozbija skałę wzrok czterech oczu starczył na niego - spojrzenia niszczące coś z niczego Pobieżył więc biernie nachalny gość ów przeszyty przez zgrzyty ich oczu par dwóch głos w ciszy bezbronnej powraca do głów na jawie dwóch wrogów już jawi się ruch Znów wróg do wroga oko w oko staje obnaża kieł, a nawet kłów parę rozległ się huk w rozległym terenie cóż to za dziwne - dziwię się - wydarzenie Wrogowie leżą na kamiennym bruku wśród tłustej tłuszczy stukotu butów nad ich martwotą umartwia się tłum po części to szczęście jest dla nich dwóch Józef Śliwiński

XLIII (WYSCHNIĘTE MAM USTA) Wyschnięte mam usta, popękane wargi, z pragnienia już straszą mnie fatamorgany i tylko piach suchy słyszy moje skargi, gdy wgryza się w ciało przez łachman stargany... Wyschnięte źródełko z wyrzutem spogląda, że nazbyt zachłannie wodę zeń czerpałem, i mówi, że więcej mnie nie chce oglądać, że z wodą mu życie bez zgody zabrałem. Pośrodku pustyni, bez ścieżki, bez celu, szukam gdzie z Twej liry złote spadły dźwięki, i klękam przed Tobą, boski przyjacielu, i o życie proszę, lub śmierć z Twojej ręki. Lecz tu tylko zjawy, w żadnej krew nie płynie, co z tego, że piękne, skoro nieprawdziwe... Witold Wieszczek