Karnawał sprzyja również zaręczynom, a w Walentynki posypią się pewnie wyznania miłości. Jeśli ktoś natomiast zastanawia się, jaka będzie pogoda, to przysłowie mówi: „Na Świętego Walentego mróz, chowaj sanie, szykuj wóz”.

Jak pączki w maśle tak w kąciku poezji „Karnawałowy lament poety” i „Legenda pierwszej miłości” Adama Asnyka (1838–1897)

Halina Herbszt

Swoje wiersze można przesyłać na adres redakcji: redakcja@libertas.pl

LEGENDA PIERWSZEJ MIŁOŚCI Ja ją kochałem — tak mi się zdaje — Bo cudną była w szesnastej wiośnie; Umiała patrzeć na mnie miłośnie I rwać mi serce w nadziemskie kraje: A więc w jej oczach, pełnych tęsknoty, Tonąłem wzrokiem i tak na jawie Śniłem o różach, które ciekawie Ponad jej włosów wybiegły sploty, — Tak, że je zrywać ustami chciałem, I byłbym przysiągł, że ją kochałem! Ja ją kochałem, — ach! jestem pewny! — Bom często błądził w noc księżycową, Przypominając mojej królewny Każde spojrzenie i każde słowo; A w gwiazdy patrząc wpół nieprzytomnie, Widziałem usta zwrócone do mnie, Że aż mnie brała wielka pokusa W wonne powietrze rzucić całusa... Lecz się obrazić skromnej lękałem, I dość mi było, że ją kochałem... Miłość to była, lecz taka cicha, Że sam przed sobą bałem się zdradzić, I tylko kwiatków szedłem się radzić: Czemu dziś smutna? i czemu wzdycha? Ale o serca jej tajemnicę Nie chciałem nawet lilii zapytać; A gdy w ogrodu weszła ulicę, Stałem nie śmiejąc wzrokiem jej witać I tylko do nóg upaść jej chciałem, Kiedy w jej oczach łezki dojrzałem... Bo przypuszczałem, że smutek rzewny, Rozlany na jej anielskiej twarzy, Wypłynął z serca i siadł na straży... Tak przeczuwałem, nie będąc pewny. I sam już nie wiem jak to się stało, Że zapytałem drżący, nieśmiało: Co jest jej smutku dziwną przyczyną I czemu łezki po twarzy płyną? Na to odrzekła smutnemi słowy, Że nie ma świeżej sukni balowej... Chociaż wyrazy te obojętne Upadły szronem, co serce ziębi, Ale jej oczy mówiły smętne, Że się myśl inna kryje gdzieś głębiéj: Więc pomyślałem, żem był za śmiały, I chcąc złagodzić moją zuchwałość, Balowej sukni chwaliłem białość, W którą się stroi krzak róży białej; Chwaliłem ciernie, które jej bronią Przed zbyt ciekawych natrętną dłonią. Jednak już potem częściej myśl płocha Trącała skrzydłem w błękit mych marzeń I z różnych rozmów, sprzeczek i zdarzeń Stawiałem wnioski: kocha? nie kocha? I z tem pytaniem, jak Hamlet nowy, Chodziłem długo w ranek majowy; A kwiaty wonią, drzewa szelestem Odpowiadały: Kocham i jestem! Nim powtórzyłem setne pytanie, Wybiegła wołać mnie na śniadanie. Różowa ze snu, w słońcu przejrzysta, Stała przede mną jasna i czysta. Zamiast brylantów na złote włosy Jaśminy kładły kropelki rosy... I tak oblana światła potokiem Jeszcze mnie swoim paliła wzrokiem; A ja, zmieszany, mówiłem do niej O drzew szeleście i kwiatów woni — Lecz ją znudziła moja rozprawa, Bo rzekła: „Chodź pan, wystygnie kawa”. Oj! oj!, figlarko! — myślałem z cicha, — Nie chcesz mnie słuchać na głos i w oczy, Za to twój uśmiech mówi uroczy, I pierś, co mocniej teraz oddycha. Nie chcesz mnie słuchać, bo w serca drżeniu Czujesz, że staniesz cała w płomieniu, Gdy ci wypowiem z schyloną twarzą Słowa, co w ustach moich się ważą... Wtem ona, widząc, żem zadumany, Rzecze: „Pan jesteś dziś niewyspany...” I tak mię nieraz mała psotnica Zbijała z toru krótkiemi słowy. Jam się w anielskie wpatrywał lica, I w usta pełne niemej wymowy, I myśl czytałem, co z oczu strzela; A serca mego tamując bicie, Czułem, że nic nas już nie przedziela, Że toniem razem w marzeń błękicie... Lecz gdy się tylko spojrzałem tkliwiej, Pytała: „Czemu pan się tak krzywi?” Raz, ach! powziąłem myśl dosyć śmiałą, Ukraść jej z album karteczkę białą I na niej wszystko wypisać szczerze, Co mnie ochota powiedzieć bierze: A więc ubrałem w urocze farby Całą jej postać czystą, powiewną. I wysypałem końcówek skarby, By miłość moją uczynić śpiewną — Słowem, jak młody poeta liryk, Wpisałem wierszem jej panegiryk. Gdy to odkryła, chciałem uciekać: Ale przemogła trwogę ciekawość, — I już wolałem przy niej zaczekać, Śledząc na twarzy wrażeń jaskrawość. Ona czytała uważnie, zwolna, Głębokich wzruszeń ukryć nie zdolna, A gdy zdumienie minęło pierwsze, Rzekła: „Pan także pisuje wiersze? Szkoda, że kartkę odjąć wypadnie, Bo pan tak pisze krzywo, nieładnie!” Zrazu to nieco mnie zabolało, Że mnie tak zbyła lekko, złośliwie; Ale myślałem: Ja się nie dziwię, Że moje wiersze ceni tak mało. Ona! to jeden poemat cały, A moje wiersze pełne wyrazów Pustych i ciemnych, mglistych obrazów, Które w jej oczów blasku stopniały... Nie umiem oddać tego, co roję: Ona piękniejsza niż wiersze moje! I coraz bardziej i coraz więcej, O jej prostocie myśląc dziecięcej, Pytałem siebie: czy jestem godny Takiej miłości czystej, łagodnej? Lecz czułem tylko, że byłbym dla niej Gotów me życie poświęcić w dani; I byłbym rzucił wszystko — gdy trzeba, I poszedł za nią prosto do nieba, I byłbym poszedł za nią do piekła... Gdyby — nie była z drugim uciekła.Adam Asnyk

MONIKA Na ławeczce w parku, pod starym kasztanem, ukrytej w zieleni kwaśnej zagajnika, siadywała w ciszy niczym niezmąconej jasnowłosa nimfa – panienka Monika. Jej widok zupełnie rozum mi odbierał, przelotne spojrzenie zmieniało mnie w kamień, więc krążyłem tylko, modląc się do nieba: O Boska Kiprydo! Daj mi spocząć na niej. Wysłała Bogini na dół Kupidyna, ten zleciał w zagajnik i łuk naprężywszy, spojrzał, gdzie siedziała cudowna dziewczyna i skamieniał zaraz... I było po wszystkim! Więc krążę niezmiennie pod starym kasztanem, jak planeta przed swoim słońcem ukochanym. Witold Wieszczek

POZWÓL pozwól dotknąć twej duszy zachwycić się jej pięknem pozwól dotknąć myśli zrozumieć prostotę wyborów pozwól dotknąć ciszy i ułożyć ciszę w sobie kradniemy czas wyrywając chwilę składamy nieśmiało pragnienie strach zagłusza radość nadziei jak... kiedy... i czy... tysiące bezsensownych pytań przelewa się ponad głowami twarz obmyję kroplami deszczu niesionymi przez wiatr ramiona otworzę na nowe a jak upadnę to dasz mi siłę bym znów mogła się podnieść więc podaj dłoń i chodź Brygida Błażewicz

* * * Polonus z Nowego Jorku Zagościł w kraju do wtorku Żeby pojeść żurku Kozę paść na sznurku Życie nabrało kolorków Regina Nachacz

CZAS WYBIERAĆ SIĘ DO NIEBA I lekarze i doktorzy Wszyscy leczyć ludzi skorzy Przedsiębiorcy Wy... jest zdanie A czym jest zaś... powołanie Co uczynił świat zachodu Wciąż pamiętam ja za młodu I to bez wzniosłych tu rymów Dobrych doktorów Judymów Wszak Polacy zawsze mieli Wspaniałych uzdrowicieli I felczerów i znachorów I urzędników doktorów Zdrowie zdrówko uzdrowienie Na Nowy Rok jest życzenie A miało być tak wspaniale Lecz nie widać tego wcale Dwa tysiące piętnasty rok Szaro i zimno wczesny zmrok W mediach Polska ma sukcesy A praktycznie są ekscesy Jakie jest „szlachetne zdrowie” Wkrótce każdy to się dowie Zaś kto w Polsce zachoruje Wnet się o tym przekonuje Wszystkie reorganizacje I umowy negocjacje Ministrze Arłukowiczu Znów są na granicy kiczu Obiecanek wciąż bezliku A mizeria wciąż w koszyku I jak było do tej pory Dziś intruzem każdy chory Dziś pacjenci intryganci Wszyscy oni symulanci Tłumnie pchają się w kolejki Lecz to problem nie jest wielki Marny finał tu niestety Są zamknięte gabinety Hej doktorzy i lekarze Arłukowicz wam pokaże A i koniec będzie taki Że Was wyśle na zmywaki I pozbawi Was licencji Wkrótce koniec tej inwencji Doświadczenia są też nasze By doktorów brać w kamasze By postraszyć by pogonić By pacjentów głośno bronić PZ broni swoich racji W kwestii wszystkich refundacji I szybkiej ścieżki zdrowotnej I wolnej drogi powrotnej Gdy nadejdzie czas na zejście Czy to na wsi czy też w mieście Wieść ta piękna wnet popłynie O tej polskiej medycynie I tu raz jeszcze powtórzę Znajdą się w literaturze Takie nowe przysłowia Narodowy Fundusz Zdrowia Dalej z leczeniem ani rusz Bo się skończy szybko fundusz Lecz narzekać tu nie trzeba Czas wybierać się do nieba Rząd podnosi to i owo Aby w Polsce było zdrowo By było profilaktycznie I w papierach bardzo ślicznie By resort wyszedł na swoje Wziął pieniądze Twe i moje By zgadzała się też kasa I szczęśliwa ciemna masa By nie było już przekrętów Było dobro też pacjentów By był dostęp do leczenia By spełniły się życzenia Ech pacjenci roszczeniowi Przyjdą ministrowie nowi Ciągle będą kalkulować Jak wam zdrowie uratować POSTSCRIPTUM Puenty dobrej znów nie będzie Znów szyderę widzę wszędzie Takie mamy teraz żądze Zdrowy ten kto ma pieniądze Hej Narodzie umęczony Oszukany i zdradzony Wszystko Tobie obiecali Nic nie dali... a zabrali EPILOG Jeszcze wspomnę w pełnej krasie O Polakach gdzieś w Donbasie Rząd powoli pełen gracji Plan ma do repatriacji Rząd rodaków chce ratować Ech ty rządzie powinszować Wszędzie o tym się obnosi A po za tym nic nie wnosi Mieczysław Góra

MRÓZ Śnieg skrzypi pod butami. Zima objęła nas ramionami. Od mrozu czerwony nos. Taki jest zmarźlaków los. Jak czapka się zawieruszy to mamy czerwone uszy. Czasem zgubimy rękawice lub zasypią nas śnieżyce. Potrzebny nam ciepły szal. Chcemy rzucać śnieżki w dal i pojeździć sankami z górki, choć mrozu po nosa dziurki. Halina Herbszt