Tym razem będzie bardzo patriotycznie, bo bohater niniejszego wstępu właśnie w wierszach patriotycznych się specjalizował. Urodził się w Warszawie, w roku 1847, a więc w czasach, gdy podobnie jak obecnie, wolna Polska była marzeniem wielu Polaków. Marzył i on.

Pierwszy swój wiersz - Deszczyk wiosenny, opublikował na łamach Przyjaciela Dzieci i właściwie chyba większość jego utworów, choć w tematyce poważnych, patriotycznych, adresowana jest właśnie do dzieci.

Władysław Bełza jest autorem między innymi znanego chyba wszystkim dzieciom jeszcze z przedszkola Katechizmu polskiego dziecka rozpoczynającego się słowami:

- Kto ty jesteś? - Polak mały. - Jaki znak twój? - Orzeł biały.

W PODZIEMIACH WAWELU Czy znasz młody przyjacielu, Groby królów na Wawelu? Poznaj skarb ten dawnej cnoty, Co ozdabiał czas miniony, Najcenniejsze to klejnoty, Z całej polskiej twej Korony. Na kolanach idź mój mały, Przed te trumny marmurowe, I u szczątków dawnej chwały, Ze czcią pochyl twoją głowę. Tu nadziei żar i wiary, Niech się w sercu twem rozgości, Na ołtarzu tym ofiary, Poświecenia i miłości. Tu uczucia najgorętsze, W młodem swojem rozpal łonie, Bo tu wszystko, co najświętsze, W tym złożono Panteonie! Pod tych mrocznych wiązań stropem, Legł król kmiotków pełen chwały, Co nie szablą, ale snopem, Podparł polski tron wspaniały. Tu Jagiełło, na świątnicach Starych bogów, krzyże dźwiga; Obok cudna, z łzą na licach, W sarkofagu śpi Jadwiga! Ci co blaski światła siali, I praw ludu wiernie strzegli: Męże czynu, hartu stali, Dwaj Zygmunci tutaj legli. Tu szczerbiona w krwawym boju, Batorego szabla świeci; A tam znowu, po dniach znoju, Syty zwycięstw, legł Jan trzeci! Dalej widzisz moja duszko, Wawrzyn wstęgą przewiązany; Tutaj spoczął nasz Kościuszko, Wódz, nad innych ukochany! Obok niego, dziecię moje, Książę Józef legł ze sławą, Co do walki, polskie woje, Marszałkowską wiódł buławę! Wszystkoż, wszystko tak posnęło, Jak te sławy naszej świadki? Wszystkoż wszystko tak minęło, Jak na grobach więdną kwiatki? Precz z rozpaczą! Choć z mogiły, Roześmieje się kwiat w wiośnie! Wiec zaczerpmy tutaj siły, Bo z przeszłości - przyszłość rośnie!Władysław Bełza

BYDLĘCA FILOZOFIA bydłem rozumnym ale jesteśmy mordy zapychamy łbem w prawo łbem w lewo co za ciekawość świata kontemplujemy kolejne przeżuwania treści w nas tyle żołądek się przewraca kątem plujemy refleksją za refleksją w musze skrzydełka może przestanie brzęczeć odleci z ucha znowu będzie można w spokoju machnąć ogonem Marta Grudnik

KRÓLEWSKI DOM podobno kolejni władcy ciągle próbują wprowadzić tu idealny ład a ludzie mówią że kiedyś nawet brzytwa biblia i bajki staną obok siebie już tylko na półkach nie potrafię uwierzyć w takie proroctwa - to miejsce musi być fałszywym punktem na mapie naprawdę nie istnieje i tylko nam naiwnie wydawało się że plama na papierze może zamienić się w dom Oliwia Betcher

DESZCZOWY WALCZYK kolorowa i we wzory otoczyła bezpieczeństwem postać moją, co skulona dzielnie stawia opór wiatru mokre buty, mokre stopy ona murem niepodzielnie trwa przy boku i nade mną odpierając deszczu baty przez kałużę przeskoczymy tańcząc walca za opiekę będę śpiewać jej piosenkę mknąc na stopach i na palcach gdy już wybrzmią deszczu krople i rozdzielą nas promienie to zostawię opiekunkę okulary ciemne wdzieję para z nas nie byle jaka: ja - i parasolka ze stojaka Beata Gradowska

NOCĄ, TELEFON NIE ZADZWONI Ciemność nie ma rąk, które wyprostowałyby mi kości, a księżyc nie rozkruszy nowego dnia, łzami. Życie, jest osobnym pokojem na ziemi. Nie wiem jak jest w twoim? W moim nie pali się ani jedna zapałka, bo kolekcje wypalonych papierosów, tworzą otoczkę bliskiej śmierci. Judyta Ciszewska

PODNOSZENIE KARKU długa podróż, obrazy i cisza łamana wzburzoną wodą, - dotknij wodospadu, lśni bardziej niż światło w lustrze. świeże podeszwy, zmieniamy obuwie, cisną się pod nogi żwir i mokra ściółka, przejście po śniegu. wystarczy przeskoczyć przez drewnianą belkę lub kolejne piętra i zobaczyć na górze popiersie Chrystusa – próbę cierpienia w oryginalnym rozmiarze. na szczytach Karkonoszy i Sudetów tuli Go Matka Boska Śnieżna. Anna Tlałka

* * * wyjazd na ryby - jak tu cicho o świcie tylko szum wioseł Teresa Grzywacz

* * * Nieznana rzeka – Ktoś na drugim brzegu Woła mnie po imieniu Anna Goluba

KONIEC LATA Lubię pierwsze dnie wrześniowe Gorące a poranki chłodne. Rozmarzone na wietrze Niewidoczne babie lato Jedwabne struny melancholii. Cepeliowskie, strojne malwy Tuje na skalniaczkach Jaskrawe astry w ogrodach. Kokieteryjną jarzębinę Partnerkę niebieskiego świerka. Przeźroczyste powietrze, błękit Cały w tiulach różowych. Przebogatą tonację zieleni Stylowe wierzby opłakujące Chińskie zachody słońca. Dlatego w Japonii kochają Klasykę, muzykę Chopina. Wcześniejsze podwieczorki Lody, waniliową szarlotkę Ciotki Maliny, czarodziejki Z ulicy Pańskiej rodem Ikony rodzinnego Rzeszowa Duszy przedwojennej cukierni. Przy pachnących klombach Naiwne ćmy pod latarnią - A przecież tam najciemniej Jak mówią starzy ludzie. Dorożkarz z dorożką i koniem W poświacie księżycowej Pod dzwonnicą kościoła. Pustą uliczkę, mały zaułek Cichy, magiczny pokoik. Lubię aksamitne niebo W brylantowej kolii. Teatralną dekorację Nocnej architektury. Lekką nutkę tęsknoty Za umykającym czasem. Spacer z marzeniami Wiernymi towarzyszkami Alejką jawy ze snu. Regina Nachacz

W SUKNI BIAŁOCZERWONEJ Polsko ty nasza pani w sukni białoczerwonej. Tobie są Polacy oddani w dzień i nocy wyśnionej. Polsko zachwycasz urodą, wiosną i złotą jesienią, jeziorem i morską wodą, zachodu słońca czerwienią. Polsko uwodzisz sobą odważnych chłopców. Dzielni podążają za tobą nawet do grobowców. Polsko powiewa na tobie suknia białoczerwona. Pozostań w każdej dobie na zawsze uwielbiona. Halina Herbszt

WROCŁAW Kapnie kropla w policzek, druga muśnie ją w ramię, zaraz trzecia nadleci zagrać komuś na nosie i od razu ożyją na obcasach dwie panie, zaraz staną się modne z gazet pstre kapelusze. Jakiś człowiek przeklina na prognozę pogody, dziecko pluska radośnie w środku wielkiej kałuży, dwie dziewczyny-chichotki wypatrując osłony biegną w bramę gdzie stoi pan, co czas mu się dłuży... W brukowanych tętnicach, wśród wrocławskich kamienic, przez Grunwaldzki, przez Tumski, obok cichych krasnali, płyną ludzie, nie woda, życiodajnym strumieniem, a w latarniach ostrowskich żywy płomień się pali. I ja płynę tu dzisiaj nad katedry wzniesienie, jeszcze raz powracając do Was miłym wspomnieniem. Witold Wieszczek