Maria Janina Pawlikowska-Jasnorzewska z domu Kossak, nazwisko po pierwszym mężu Bzowska, urodziła się 24 listopada 1891 roku w Krakowie. Jej ojcem był Wojciech Kossak syn Juliusza, starszym bratem Jerzy Kossak, młodsza siostra, znana pod pseudonimem Magdalena Samozwaniec, pisała utwory satyryczne. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska uczyła się w domu, gdzie poznała kilka języków obcych oraz zdobyła wykształcenie humanistyczne. Przez krótki czas uczęszczała jako wolna słuchaczka na krakowską ASP.

Trzykrotnie wychodziła za mąż. Pierwszym mężem był Władysław Bzowski oficer armii austriackiej, poślubiony w 1915 roku. Kiedy małżeństwo się rozpadło, Maria wyszła za mąż za Jana Gwalberta Pawlikowskiego w roku 1919 i zamieszkała w jego domu w Zakopanem. Drugie małżeństwo też nie trwało długo, zostało unieważnione w roku 1929, a trzecim mężem został oficer lotnictwa Jerzy Stefan Jasnorzewski w 1931 roku. Pawlikowska-Jasnorzewska dużo podróżowała. Była we Włoszech, w Rumunii, Turcji, Afryce i Francji. W 1927 roku w Paryżu przeżyła wielką miłość z lotnikiem i poetą Sarmento de Beires. We wrześniu 1939 roku wraz z trzecim mężem wyjechała do Francji, a potem do Anglii.

ZAKOCHANA Przedwczoraj drżała pełna ognia, Wczoraj czuwała płacząc do dnia, A dzisiaj serce ma nad ranem Efemerydą zasypane, Gromadą jednodniowych łątek, Łączących kres swój i początek - Seledynowym stosem skrzydeł, Mdlejących przez śmiertelną krzywdę... Jakby bogini bez sumienia, Której pustota świat oniemia, Strzępiła blade nitki szarpi Z życia - tej cennej, krótkiej szarfy... Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

III (LEKKOŚĆ) Się uzależniłem od jasnego słońca słonecznością całą odbitego w ciele, związanego w Twoich włosów jasnych wstążkach, uwięzłego w Tobie jako Bóg w kościele! Się uzależniłem od mokrego deszczu, co wilgocią ślini Twych piersi talerze i płynie uległym potokiem na przestrzał Twoich ud, na grzesznych żądzy zatracenie! Pokochałem jeszcze na nowo truskawki, z Twoich ust sączenie win słodkich po łyczku, stokrotki, pokrzywy, wszelkie wonne kwiatki, wszystko, co nosiłaś mi w swoim koszyczku! Cały świat zmartwychwstał, wysmaczniał, wypiękniał... Cały świat jak piórko bym uniósł na rękach! Witold Wieszczek

ŚNIEG kocham śnieg jego ulotność... jest dla mnie tobą w puch wsiąka świat mój beztrosko białą przygodą w objęciach płatków się turlam dziecko wszechświata ty – roziskrzony turban ciało oplatasz Barbara Baldys

FAZY KSIĘŻYCA na początku było mi niebo... a później tak bardzo bolisz mnie całą, że krzyczę „umieram”... świat jest w kolorze pustych butelek i tłumaczeń sobie, że nie byłeś mi przecież bogiem... aż w końcu ów słowo ciałem się we mnie staje i zaczynam odróżniać dni od nocy, soboty od wtorków, kolejne zimy... Magdalena Wojciechowska

Z PRYWATNEJ HISTORII FILOZOFII nie mogłam bardziej być być bardziej naga twoja (idee fix) namacalna do soli krwi i łez a jednak musiał wtrącić swoje trzy po trzy grosze George Berkeley z tą jego względnością bytu ideą stołu o którego kant a posteriori można rozciąć ramię i drzwi które a priori przycinają palce zatrzaskują pamięć ideą ran ideą bólu zbyt przekonywującą nawet jakby dotykalną chociaż istnieje tylko na którymś z pięter umysłu no i otworzył pijany niebytem (już Hamlet zgłaszał pewne wątpliwości czaszce z której Yoric jak pajac z pudełka) przepaść Pascala złamała się trzcina myśląca ja zapomniana idea straciłam nagą rację bytu który zdążył jednak określić moją świadomość tylko skąd (może stąd) ta sól na rzęsach i krew na języku? – byłabym wdzięczna gdyby mi pan to wyjaśnił poza czasem i przestrzenią które są podobno jedynie stanem umysłu bez Kantowania w kwestii przyczyn i skutków panie Berkeley Beata Nicoś-Dziopa

STRIPTIZ Włącz muzykę usiądź i patrz Srebrne guziczki wyślizgują się z dziurek odsłaniają bieliznę w kolorze ecru zielony jedwab opad mi do stóp fantazje spódnicę odrzucają w kąt w pasiastych pończochach stoję twój wzrok mnie podnieca zostało już niewiele tyle co nic powoli - zdejmę majtki resztę zostawię zrób ze mną co chcesz... Brygida Błażewicz

* * * To co naprawdę istotne mieszka w nas choć nic nie dzieje się czasem kota mruczenie powietrza otarcie rękawem nieznaczne gdy wieje szukanie na policzku ślad zostaje wilgocią zdziwiony Asia Skowronek

O ZMROKU Mróz ścisnął o zmroku postawił na uszy kołnierze z nosa gile wycisnął przyspieszył kroki Szybciej szybciej do domu pomimo że wokół tak pięknie drzewa srebrzyste mrugają wabią na pogawędkę a w górze pajęczyny świetliste tak blisko na wyciągnięcie zmarzniętej ręki Mroźno srebrzyście i ślisko przyspieszone kroki oddechy zimą o zmroku Ryszard Mierzejewski

SZACUNEK Zamilcz nim powiesz zimie o słońcu Zakuj swe słowa w milczenia kaganiec Bluźnierstwa zamknij na wieki w kojcu I język niech kołkiem nagle ci stanie. Zanim wypowiesz słowa bolesne Te, które ranią serce kochane W ciemności nocy wraz z nimi zaśnij I okryj złotem z samego rana. Nie zasługuje miłość na baty I kiedy kochasz, waż swoje słowa Wtedy Twe serce będzie bogate Gdy zubożeje w chamstwa twa głowa. A Ty w koalicji z tym drugim sercem W krainę szczęścia cicho pofruniesz W rytm najpiękniejszej w świecie piosenki Miłość Ci odda z nawiązką szacunek. Błażej Szuman

PIOSENKA UWIELBIENIOWA W Rzeszowie Boże Ciało - Przybyli wierni ze wszech stron Miasto się rozśpiewało Zagrzmiał anielskich chórów ton! Rozbrzmiewa Rzeszów pieśnią A w sercach ufnych jeden dzwon Chwalmy naszą radością Złoto-niebieski Boży tron! Rzeszowskie słonko żarzy Czasami spadnie nagły grom Panu uśmiech na twarzy Ślemy z koncertu piosnką tą! Refren: Jednego Serca, Jednego Ducha - Koncert rzeszowski na Boże Ciało Niech w nasze serca wstąpi otucha Niech nasze dusze w świat idą śmiało! Regina Nachacz

TAŃCZ TANGO Tańcz. Tańcz moja droga dla mnie tango. Nie mogę się nasycić twym widokiem, jak wirujesz czarownym krokiem. Twoja suknia uchylona jak okno przyciąga mnie pokazując wdzięki. Rozmarzony słucham tanga dźwięki. Weź mnie do tanga, weź. Niech poczuję twoje ciało. Niech porwie mnie ta pieśń. Tanga jest mi wciąż za mało. Halina Herbszt