No i stało się. Mój mały, dziewięcioletni syneczek jedzie na zieloną szkołę. Jak on to przeżyje? Jak ja to przeżyję? Kto mu powie, żeby zęby umył? Że taką bluzkę ma założyć, bo jest zimno i w tej drugiej będzie mu za zimno? No i spodnie które? Granatowe czy zielone? Boże, on tak mało wie o życiu!

No nic, trzeba spiąć poślady, przetrzeć łzę i pogodzić się z myślą, że matka to nie jedyna kobieta w jego życiu. Pani powiedziała, że przez dwa tygodnie ona będzie ich matką. Jak ona mogła? To ja go rodziłam, karmiłam i tyłek podcierałam. Nie życzę sobie. Matka jest tylko jedna!

Zakupy. Czternaście par skarpetek, czternaście majteczek, czternaście koszulek. Żeby nie prał. Bo i po co ma prać? Żona mu będzie prała. Nie musi posiadać tejże umiejętności. Wciskam słodycze na spód walizki, żeby nie kupował. Po co pieniądze ma tracić. Serce mi się kraje, patrząc na to wszystko. Mój kochany synuś w świat wysłany, na drugi koniec Polski. A jak będzie płakał? Jak coś mu nie będzie smakowało? Albo jak będzie go coś bolało? Masakra jakaś. Czemu nam, matkom, funduje się taką traumę? Czy nikt nie pochyli głowy nad losem tysiąca matek? Chyba wyjdziemy na ulicę. To jak wysłanie syna na wojnę, bezwzględna walka o przetrwanie, walka ze słabościami i lękami. I tylko jeden telefon na dzień. Przegięli. W wyznaczonym czasie, między godziną 13 a 14. Widzenie zabronione.