* * *

Powiedział, żebym go rozebrała, więc posłusznie zaczęłam rozwiązywać sznurówki. Zdjęłam buty, spodnie, majtki, sweter, krawat, koszulę. Nie kazał się całować. Rozebranego przykryłam kołdrą, a sama stanęłam przed łóżkiem z opuszczoną głową. Dotąd byłam zbyt śmiała, pozwalałam sobie na to, bo wiem, że mnie lubi. Może też trochę chciałam się popisać przed innymi. Ale dzisiaj będę wzorem.

Stałam w milczeniu kilka minut, odganiając myśli i skupiając się na tym, by jak najmniej się ruszać. Jak najpłyciej oddychać, nie wydawać dźwięków. Nie ruszać powietrza. Czekać. W końcu powiedział, że mogę się rozebrać. Więc zaczęłam, a on patrzył, jak rozpinam bluzkę. Wie, że nie chodzę w bluzkach z guziczkami, ale mam ją dzisiaj specjalnie dla niego. Taką bluzeczkę można rozpiąć. Rozcięcie pojawia się na górze i wcina coraz niżej w moje ciało. Odsłania dekolt, potem pępek. Rozchylone ukazuje nieco piersi. W końcu cała jestem naga, ale przyjemność trwa znacznie dłużej, niż gdybym po prostu zdjęła koszulkę. Teraz, patrząc w podłogę, powoli zdejmuję resztę, klękam i na kolanach czołgam się do jego stóp. Kładzie mi rękę na głowie na znak przyzwolenia, a ja zaczynam go całować. Jest ciepły, bliski, smaczny.

* * *

Jego dłoń wciąga mnie do siebie pod kołdrę. Dotyka moich warg, dotyka moich piersi, całuje w policzek. Leżę nieruchomo, z zamkniętymi oczami i zapamiętuję każdy jego ruch, każde dotknięcie. Cieszę się nimi, jakby to był pierwszy raz. Jakby był ostatni. Miałam chyba gorszy moment w życiu i zapomniałam, jak się trzeba cieszyć każdą chwilą. Teraz wszystko wróciło, tylko jakby bardziej świadomie. Całe te tygodnie oczekiwania, cierpienia i tęsknoty były medytacją, obietnicą szczęścia i potęgowania radości tej chwili. A teraz tylko trzeba cieszyć się, ile się da, wykorzystać każdy ułamek sekundy, by być jeszcze bardziej Jego. Tak do końca, po śmierć. Kiedy jego usta całują po plecach, a jego dłonie miażdżą moje sutki, zagryzam wargę i wbijam paznokcie w drewno. Kiedy przygniata mnie do materaca i omal nie dusi, wchodzę w amok. Kiedy w dzikim szale miota się jak dzikie zwierzę i niemal kaleczy od środka, omdlewam z najrozkoszniejszego bólu.

* * *

Budzę się związana, obolała i szczęśliwa. Czuje go na całym swoim ciele, zostawił swoje ślady wszędzie. Jego obecność jest tak odczuwalna, jakby dalej się ze mną kochał, jakby dalej był we mnie, jakby mnie całował i przytulał. Wdycham zachłannie powietrze, wyłapując pozostałości jego zapachu. Kocham go, więc mogę tak czekać choćby do końca życia, bo on jest moim rajem. Wybawieniem.

* * *

Większości ludzi wydaje się, że szczęście tkwi w posiadaniu. Gromadzą coraz więcej i więcej, ale krótkie szczęście z nowej lepszej zabawki zaraz znika w obliczu kolejnego obiektu pożądania. A przecież zawsze można mieć więcej, więc gonią na oślep aż zdechną. Żona może być ładniejsza i młodsza. Praca może być lepsza. Samochód szybszy. Kochanka atrakcyjniejsza. Wakacje bardziej egzotyczne. Dom jeszcze bardziej luksusowy i godny pozazdroszczenia. Seks przyjemniejszy. Ciągłe więcej daje im krótką satysfakcję i jeszcze większy głód, który nigdy nie zniknie, bo zawsze może być lepiej. A przecież można czerpać szczęście z tego, że się ma coraz mniej i coraz mniej. A w końcu zupełnie nic. Absolutne szczęście ze świadomości, że niczego nie mogę stracić, nie mogę nawet umrzeć, bo moje życie nie jest moje. Jestem cała Jego.