Patrzę na swoje odbicie w lustrze i się nie poznaję. Jakbym patrzyła na zupełnie obcą osobę. Pomalowane oczy i usta, eleganckie ubranie. Wysokie buty. Taka ja, zupełnie jak nie ja.

Wezmę kilka zleceń. Pieniędzy wystarczyłoby mi do końca roku, nie potrzebuję dużo. Ale z drugiej strony po co czekać i ryzykować, że skończą się akurat wtedy, gdy nie będę miała ochoty niczego brać. Praca dobrze mi zrobi. Nie za dużo... powiedzmy jakieś dwa, trzy tygodnie... udawania, odgrywania roli, grania kogoś kim nie jestem. Skoro już się tak wystroiłam, to odwiedzę też rodziców. Niech myślą, że u mnie wszystko w porządku. Jestem gotowa.

* * *

Na ulicach tłum ludzi. Nie lubię takich miast. Co chwilę ktoś się o mnie ociera. Nie lubię tego. Co innego, gdy ociera się o mnie ktoś konkretny. Ktoś, kto mógłby mną zawładnąć. Ale tłum nigdy nie włada. Tłum tylko się przelewa bezwładnie, czasem niszcząc jak powódź. Nie lubię tłumu, jest głupi, zupełnie odczłowieczony, bezduszny. Napawa mnie obrzydzeniem i strachem. Zawsze się staram robić wszystko, żeby tylko w nim nie być. Żeby tylko pozostać poza tą zbiorowością bezwolnych organicznych maszyn. Muszę iść inną drogą, bo nie wytrzymam tego smrodu.

* * *

W parku jest przyjemniej. Na ławce siedzi jakiś młody chłopak. Udaje, że czyta, ale przed chwilą na mnie patrzył. Ma góra 18 lat. Może mniej. Podoba mi się i wiem, że zrobiłby wszystko, co bym chciała. Ale dzisiaj jestem w pracy. Muszę wypatrywać celu.

* * *

Podobają mi się mali chłopcy. Czasem wyobrażam sobie jak taki siedmioletni malec mnie rozbiera, dotyka i całuje. Kocha się ze mną. A gdy stoi, ma głowę na wysokości mojej pupy... Bardzo praktyczne rozwiązanie. Ciekawe dlaczego to jest nielegalne? Przecież nikogo bym nie zmuszała? Sam by chciał. Chyba każdy chłopak chce. Podgląda mamę, siostrę albo przekupuje koleżankę, żeby dla niego zdjęła majtki. Za kilka cukierków. A mnie mógłby dotykać i oglądać do woli, zupełnie za darmo. Komu by to przeszkadzało? Potem zasnęłabym, tuląc go do swojej piersi.

* * *

Cel przechodzi o godzinie 13:41. Ma szary garnitur i granatowy krawat. Krótko obcięte włosy, ciemne okulary. Dziesięć metrów za nim idzie dwóch mężczyzn. Od razu widać, że pod marynarkami trzymają broń. To jego goryle. Tak kochanie, masz rację, że nawet na spacer po parku chodzisz z ochroną.

* * *

Co to jest życie. Definicja jest dla mnie bardzo wyrozumiała, bardzo łagodna, bardzo szeroka. Dzięki niej mogę żyć. Jem, wydalam, przetwarzam, teoretycznie jestem nawet zdolna do prokreacji, choć nigdy tego nie sprawdzałam. Więc żyję. Choć to wydaje się niewiarygodne, zawdzięczam tej definicji życie!

* * *

W ciągu dwóch tygodni zrobiłam 4 zlecenia. Żadnych trudności. Żadnych komplikacji. Pochwały. Premia. Konto w banku radośnie informuje o powiększonym stanie posiadania. Cyferki na monitorze. Jakim cudem to może mieć dla ludzi jakąkolwiek wartość? Bez sensu. Chuj im w dupę. Wszystkim.

* * *

Rozbieram się przed lustrem, zrzucając kolejne warstwy. Zmywając kamuflaż z twarzy. Tak. Nago już przypominam siebie, choć ciało jest jakieś takie blade. Sine miejsca zupełnie się przez ten czas zagoiły. Jestem? Kim jestem? Czy jestem piękna? Czy moje piersi są zgrabne? Czy moje nogi wystarczająco długie? Czy pupa nie za duża? Nie za mała? Czy mam wystarczająco dużo? Czy mam?

* * *

Przed spaniem zabieram do łóżka tani romans i onanizuję się, czytając opis jakiejś niesamowitej orgii na kilkadziesiąt osób. Penisy ociekające spermą, bezwstydnie wypięte zady z otworzonymi na oścież pochwami, i ja w środku tej zabawy. Tłum kopuluje, a ja w środku niedotykana nawet przez nikogo, niezauważona uprawiam wyuzdany onanizm. Bezwstydny, penetracyjny, gumowo-perwersyjny. Widzę dokładnie każdy ich ruch, każdy grymas, każde posunięcie, ale nie biorę w tym udziału, mam swoją małą, prywatną orgię w moim łóżku. Należy mi się, psiamać.