* * *

Reszta ciała leży na stole w bezruchu jak ścierwo. Nawet szyja zwisa nad krawędzią jak martwa. Jest tylko głowa. Nawet mniej. Krew uderza do mózgu. Głęboko zakorkowane usta nie pozwalają na oddech. Duszę się. Na samej granicy, o krok od śmierci, moja głowa staje się całą kobietą. Kobieta głową. Nie może mnie odciąć, odłączyć, nie może udusić, nie może uśmiercić. Przestałabym działać, więc za chwilę pozwoli mi zaczerpnąć powietrza. Przeżyć i wrócić, by znowu wylądować w rękach kolejnego dewianta. Ja. Dewiacja dla dewianta. Perwersja. Co za imię!

* * *

Dłonie jak u pianistki. Długie palce zakończone pomalowanymi na intensywny kolor paznokciami. Paznokcie są ostre, mogą wbijać się w skórę, mogą ją zdzierać. Paznokcie potrafią zadać dużo ostrego bólu. Dodrapać się aż do krwi, do mózgu. A opuszki palców potrafią być tak delikatne. Prawie tak czułe jak usta, a nawet od nich bieglejsze. Drobna, zgrabna kobieta złożona tylko z dwóch kończących się w próżni, niepołączonych w całość dłoni. Kobieta masująco-smyrająca, drapiąco-rozkrwawiająca. Kobieta zredukowana do dwóch dłoni biegłych w zadawaniu przyjemności i bólu. To tylko dłonie. Może dzisiaj nie zemdleję. Wytrzymać. Karuzela.

* * *

Materac leży wsparty jednostronnie na dwóch niskich pufach. Pochylony. Moje ciało przegięte łamie się w pół. Jaki mamy dzisiaj dzień? Pasy materiału mocują mnie do niego tak, że nie pozostaje zbyt wiele możliwości ruchu. Jak rzecz. Martwa. Niedziela? Przykryta ciężką kołdrą leżę w ciemności, ledwie łapiąc powietrze dostarczane niewielką rurką. Prawie nie czuję nóg, które zdają się rozdzielone ode mnie. Są gdzieś daleko, po drugiej stronie pupy. Dwa pośladki jaśnieją jak księżyce w sztucznym świetle żarowych lamp. Nie ma nic poza nimi. Sobota. Czarodziejska perwersja obcięła mi nogi i pozbawiła wszystkiego od pasa w górę. Jak opisać kobietę, która pozostała? Składa się z dwóch niemal symetrycznych krągłych i miękkich poduszek przedzielonych wąskim rowkiem granicznym. Jaka jest ta kobieta? Po części żywa. Mięśnie pośladków mogą się naprężyć, mogą się zacisnąć. Ale nigdzie nie pójdą. Mogą tylko biernie czekać i przyjąć to, co je czeka. Wypięte do światła oczekiwać wrzynającego się paska lub ostrych zębów. Mogą być ustami do całowania, piersiami do gniecenia.

W ciemności gubię resztę swojego ciała i zamykam się w małej przestrzeni pomiędzy dwiema połowami pupy. Moje usta nie potrafią krzyczeć, gdy spadają na mnie pierwsze razy i nie mogą mruczeć, kiedy czuję spływający po mnie ciepły strumień. Jestem ślepa, ale czuję doskonale jak całe ciało oblewane jest przyjemnym ciepłem. Delikatny dotyk bada gładkość zaokrągleń, szczypie i gniecie. Rozchyla. Coś się we mnie wślizguje, najpierw tylko trochę, na czubek palca, potem głębiej i głębiej, docierając aż do mózgu. Napełniam się. Coś mnie gniecie, coś rozrywa, raz całuje, a raz kłuje. Jestem kobietą okrągłą. Bierną, ale żywą. Pełną, ale nie przyduszoną. Piersiasto-łonową, bezręczną i niemobilną. Bezbronną. Skazaną. Perwersją. Sobą.

* * *

Nie wiem, czy leżę, czy wiszę. Nogi wiszą na sznurze, ale ja nie mam nóg. Plecy i lędźwie leżą na stole. Ale ja nie mam pupy. Czarny trójkąt jak strzałka prowadzi do całej mnie, składającej się z dwóch par ust i jednego małego języczka, którym nie potrafię ruszać i który nie czuje smaków. Czuję tylko rozkosz. To cała ja. Ja dla niego, który nie widzi niczego poza mną. Nie mam nóg, więc mnie nosi, nie mam uszu, więc nic nie mówi. Nie umiem mówić, więc nie słucha. Patrzy, choć ja nie mogę zobaczyć jego. Dotyka mnie i całuje, gryzie i liże. Gdybym miała ręce, przytuliłabym go, a gdybym miała nogi, objęłabym go nimi i wcisnęła w siebie jeszcze bardziej. Paznokciami bym podrapała, ustami pogryzła. Piersiami utuliła, pośladkami przygniotła. Ale mam tylko kilka mięśni, trochę nerwów. Mogę go ścisnąć i nie chcieć puścić. Mogę drżeć z przyjemności, z bólu, z rozkoszy. Mogę tracić świadomość i zgadywać kolor jego oczu. Mogę trzeszczeć, pękać w szwach i tracić przytomność. Mogę urodzić. Takiego jak ja albo takiego jak On. Ja.

* * *

Nie mogę umrzeć, ale przecież nie żyję. Nie wiem, kto jest bardziej perwersyjny. Ja czy oni? Każdy z nich widzi mnie inaczej. Każdy z nich ma mnie inaczej. Każdy z nich inaczej mnie kocha. Każdy z nich zabija mnie na inny sposób. Każdy w jakiś sposób gwałci, bierze, molestuje, zniewala, używa. Każdy w jakiś sposób ożywia i zbawia.

Czy mogłabym żyć inaczej? Nawet gdy jestem tylko jedną kobietą, gdy usta potrafią mówić, a stopy służą tylko do poruszania się, gdy jestem cała, to czy to jest normalne. Perwersja!