Pierwszym uczuciem, jakie z pewnością może towarzyszyć odbiorcy przy słuchaniu najnowszej powieści Marka Krajewskiego i Mariusza Czubaja, jest irytacja. Od razu trzeba zaznaczyć, że nie ma w tym specjalnie winy Jarosława Rabendy, który stara się jak może, by na przykład budować napięcie tam, gdzie napięcia wcale nie ma. Stara się też wprowadzić jakąś dynamikę do dialogów, te jednak napisane są tak, że nie dają mu specjalnie wyboru — i w praktyce Rabenda używa dwóch tonów: albo ciut przesadnie zaznacza wkurzenie rozmówcy, albo beznamiętnym tonem przytacza ponure, mrukliwe kwestie Patera. Jedno i drugie po jakimś czasie także irytuje.

Irytacja jest chyba po prostu głównym bohaterem tak Róż cmentarnych, jak i poprzedniej książki duetu o nadkomisarzu Jarosławie Paterze, Alei samobójców, a także i tej, w której głównym bohaterem jest Rudolf Heinz, i którą Czubaj napisał sam, mianowicie 21:37. Tak naprawdę we wszystkich mamy do czynienia z wciąż tym samym, dość banalnym śledczym, którego autorzy poskładali z różnych typów z powieści kryminalnych. Oczywiście, pewna schematyczność jest w tym gatunku nie do uniknięcia, czasem bywa zresztą pożądana. Sam Krajewski w swoim cyklu o Mocku i Breslau stworzył jednak postać całkiem ciekawą, moralnie ambiwalentną. Co więcej, świetnie odtworzył klimat przedwojennego Wrocławia, zaś swoje wykształcenie — m.in. filologa klasycznego — wykorzystał w miarę interesujący sposób, a już z pewnością o wiele bardziej interesujący niż w duecie z Czubajem.

Jedyną bowiem wyrazistą cechą, jaką posiada Pater, pozostaje wspomniana już zdolność do odczuwania ciągłej irytacji, czy może raczej frustracji. Patera denerwuje wszystko dookoła, na tyle mocno, że taki na przykład Adaś Miałczyński, bohater filmów Marka Koterskiego, jest przy nadkomisarzu oazą spokoju i przykładem postawy afirmacji świata. Co gorsza, Pater nie posiada bynajmniej ani inteligencji, ani też dowcipu Miałczyńskiego, jego spostrzeżenia bywają żenująco wręcz trywialne, tak samo jak trywialne bywają zresztą jego pełne patosu myśli. Pater jest typem starego idealisty, kochającym piłkę nożną, rockową muzykę i niepotrafiącym przystosować się do współczesnego świata. Jest także, rzecz jasna, typowym „psem policyjnym”, który pozwoli, by rozpadła się jego rodzina, ale przestępcę dopadnie. Tyle, że Pater ma o wiele gorzej niż przeciętni policjanci rozwalający swe rodziny, Pater jest bowiem postacią tragiczną — doprowadził do zniszczenia swego małżeństwa dlatego, że nie rozmawiał z żoną przez telefon. Nie rozmawiał z żoną z tego zaś powodu, że rozwiązywał śledztwo morderstwa nastolatek w Jelitkowie, które to zresztą śledztwo zupełnie sknocił. A dlaczego sknocił? Bo zamiast porządnie przesłuchiwać świadków, rozmawiał z żoną przez telefon.