Gdyby przyjąć, że każda wyprawa jest spełnieniem któregoś z naszych marzeń, podróżnicy byliby wówczas największymi marzycielami, a ci spośród nich, którzy posiedli również dar znakomitego władania piórem, zasłużyliby na miano „twórców wyobrażeń” i „piewców wyobraźni”. Oni to malują przed nami, niczym najlepsi pejzażyści, wspaniałą panoramę tych wszystkich krain, których nigdy nie dane nam będzie ujrzeć i portretują tak wielu mieszkańców tych ziem, których nigdy nie poznamy.

Amazonia, niczym gigantyczny magnes, od wieków przyciąga najrozmaitszych eksploratorów z najodleglejszych zakątków świata i tylko niewielu spośród nich potrafiło oprzeć się jej urokom. Jednym z takich właśnie śmiałków okazał się być blisko czterdziestoletni wówczas „początkujący obieżyświat”, Poznaniak z pochodzenia, z piękną powstańczą kartą w swej biografii – Arkady Fiedler - który udaje się tam w roku 1933 z misją badawczą. O tym, że nie jest to tylko kolejny przyrodnik uganiający się za egzotycznymi okazami, przekonujemy się już w dwa lata po jego powrocie do kraju, kiedy to wydaje słynną powieść pt. Ryby śpiewają w Ukajali, będącą zapiskiem tych kilku tygodni spędzonych w tamtejszej dżungli.

Niezwykła i zachwycająca. Zabawna i błyskotliwa. Pełna przygód, ale nie nazbyt spektakularnych. Pouczająca, ale nie moralizatorska. Gawędziarska i poetycka. Taka to jest owa opowieść, napisana pięknym językiem, nienaganną polszczyzną, a jednak stroniąca od niepotrzebnych ozdobników, jak na prawdziwy reportaż przystało. W tak niezwykły przez autora i w jemu sobie tylko znany sposób pomyślana, byśmy mieli nieodparte wrażenie, że razem z nim odbywamy rejsy dymiącymi parostatkami po zamulonych wodach najpotężniejszej z rzeki świata, że wraz z nim pieszo, ramię w ramię przedzieramy się przez gęstwiny amazońskiej puszczy, że pali nas to samo słońce i gryzą te same komary. Świadczy to o wielkim kunszcie i niezwykłym talencie literackim Fiedlera.