Gdzieś w południowej części Brazylii, głęboko w dżungli, nad brzegami Marequinhy, jednego z dopływów potężnej Parany, z dala od skupisk ludzkich i cywilizacji, wiedzie swój żywot kilkudziesięciu Indian. Zamieszkują wybudowane przez siebie bambusowe chaty, żywią się owocami, upolowaną w puszczy zwierzyną, rybami złowionymi w rzece, egzotycznymi ptakami, uprawiają ziemię na wykarczowanych przez siebie przydomowych poletkach. Nie znają alfabetu, nie potrafią rachować, a czas mierzą bliskością wschodu i zachodu słońca. Do jednej z takich osad przybywa w 1928 roku Arkady Fiedler – polski przyrodnik i podróżnik.

Nieustanne niebezpieczeństwo i ciągłe napięcie pośród śmiertelnie jadowitych węży, pająków i mięsożernych roślin, pośród jaguarów i aligatorów, wśród zagrożeń malarią, gorączką tropikalną, także głodem czy zatruciem – choć wielokrotnie stykamy się z tym wszystkim podczas lektury, nie jest to wcale głównym wątkiem tego reportażu. Nie jest nim również, choć jest to wyprawa badawczo – przyrodnicza, bogactwo flory i fauny tych terenów, jakkolwiek autor dostarcza nam bardzo wiele wspaniałych jej opisów, począwszy od maleńkich owadów, kolibrów, tapirów czy różnorakich małp, a skończywszy na nietuzinkowych, by nie powiedzieć dziwacznych roślinach, spośród których kilku należy się wystrzegać.

Najważniejszym tematem powieści Rio de Oro jest człowiek. Fiedler posiadł niezwykły dar, nieodzowny w obcowaniu z tak „dzikimi” ludźmi – potrafi zaskarbić sobie ich zaufanie. Czasem jest to zasługa przypadkowych wydarzeń, częściej jednak jest to owa niecodzienna umiejętność, która pozwala mu czuć się swobodnie w ich towarzystwie, co z kolei Indianie odwzajemniają szczerą sympatią. Bardzo ważnym elementem tych relacji, tak zręcznie tu opisanym, jest zdobywanie szacunku tej ludności, co nie jest zadaniem łatwym, o czym mogło się przekonać kilku innych śmiałków, wspomnianych w toku opowieści, którzy przypłacili to własnym życiem. Jest to tym trudniejsze zadanie, gdy nagle okazuje się, że zostaliśmy wplątani przez miejscowego urzędnika państwowego a zarazem podłego watażkę w niebezpieczną intrygę, przez którą o mało co uniknęliśmy śmierci.