We Wrocławiu, proszę Państwa szanownych – kataklizm. Śnieżne podmuchy targają skołatane dusze miejscowych radnych, którzy nie pomyśleli, że trzeba by przed zimą zaklepać fachowców od odśnieżania. No bo w zeszłym roku to tylko przyprószyło gdzieniegdzie, a miasto ciężkie kwoty (niechby to w gębę strzelił) na wspomniane odśnieżanie wydało, zapobiegawczo. I się zmarnowały piniondze. To teraz żryj, rozbestwiony w konsumpcyjnym maglu mieszkańcu Wrocławia, żryj – śnieg, rzecz jasna. Bo się piniondze na łopaty i sól skończyły o rok za wcześnie.

Ja, proszę Państwa szanownych, w śniegu nie gustuję. W kontekście kulinarnym, z domieszką zwierzęcej uryny tudzież zmiksowanego z solą błota – to raz. Takoż w wymiarze społeczno-egzystencjalnym nie przepadam. Nie lubię. Gdy mi pada w aucie akumulator, bo mroźno. Gdy mi pociąg dwie bite godziny na dworcu w Opolu stoi i rzęzi, bo (niechby to w gębę strzelił) się rozjazdy troszku pozamarzały. Gdy brnę przez białe zaspy wredne w przemokniętych butach, z dworca na stancję. I mijam po drodze przesiąknięty wonią tłuszczu bar przydrożny „U Kasi”. To wtedy za śniegiem nie przepadam okrutnie.

Bo to jest, proszę Państwa szanownych, kwestia problematyczna. Destruktywny na obywatela wpływ śniegu, znaczy się. Sypie toto, zalega toto, przymarza do gruntu i gnije. Depresjogenna aura ugniata naród w śnieżnych zaspach zagubiony. Patologia się w społeczeństwie odmrożonym fizycznie i mentalnie odzywa. W moim mieście, dla przykładu, grasuje nożownik i niewiasty rzekomo w narządy dźga.

Wiosną jakoś nie dźgał.

Premier Tusk natomiast słabość ogólną swą odczuwa i z prezydenckiego toru przeszkód rezygnuje.

Wiosną się może poważy.

Lynchowi i jego filmowej Nibylandii mówią w Łodzi stanowczo: NIET. Się biedak obruszy i do Moskwy w zamian wyruszy. A na Kremlu Władimir go ugości i z dystynkcją cara ukaże swe włości. Tymczasem Donalda do Katynia sprasza.

Sam wiosną się wybiera.

A wszystko ten śnieg! Proszę Państwa szanownych.

Gdzie te czasy, gdy się Kapuściński w reportażach śnieżnym syberyjskim bezdrożem zachwycał, z okien pociągu w dal patrząc? Teraz to literaci w tropiki zmykają, się kryją przed mroźnym śniegu podmuchem. Danowi Brownowi, temu od aniołów, demonów i kleru profanacji, ultimatum postawiła małżonka: albo ja – albo zima. To się biedak co sezon na Karaiby z rodziną wyprawia, kobietę nad śnieg przedkładając. Winszuję wyboru, bo słuszny i godny.

Tymczasem w Polsce z lotami problemy – otóż w Pyrzowicach, co za katowicki port lotniczy uchodzą, śnieg na pasach startowych zalega. No to się wzięli chłopcy do odśnieżania. I łopaty szrrruuuuuu – między nadwoziem a samolotu kadłubem szurają, aż miło na duszy. Wstydź się pan, panie Wrocławia prezydencie, wstydź. Na Ślunsku wiedzą, co to znój, pot i pozamarzane w nosie śpiki, ale się nie tłumaczą piniondzów brakiem.