Wszystko jest poezja - każdy jest poetą. - pisał Edward Stachura w swoim dobrze znanym dziele. Coś w tym jest istotnie. Prawdopodobnie w każdym człowieku drzemie pewna niewytłumaczalna potrzeba piękna i twórczości. W jednym większa, a w innym mniejsza. W niniejszym dziale pragniemy zaprezentować owoce twórczości osób utożsamiających się z Ruchem Hipisowskim, których potrzeba poezji zdaje się być wyjątkowo silna. Przelewają na papier doświadczenia duchowych poszukiwań, nieustannego wędrowania, Drogi, Miłości, hipisowskich ideałów, wszystkiego tego, co szarpie na co dzień wrażliwe dusze. Szukamy zatem osób chętnych do przedstawienia swoich dzieł. Swoją poezję może nadesłać każdy (bez względu na płeć, wiek, długość włosów czy rozmiar buta), kto tylko czuje się w jakikolwiek sposób związany z Ruchem, każdy! Wspólnymi siłami stworzymy w ten sposób drugą już edycję "Antologii Poezji Hipisów".

BUTY czy miałeś okazję włożyć cudze buty na swoje nogi? to tak jakby zmienić swoją tożsamość ta chyba jednak jest płynna jak antyperspirant do stóp czasem działa czasem i nie buty to komora gazowa dla mojej wolności buty to mechanizm obronny Babilonu przed szorstkim betonem chcę chodzić boso, i po trawie! chcę czuć zapach ziemi chcę mieć czarne nogi jak czarna jest ziemia jestem żebrem ziemi chcę jej złożyć koniuszkiem palca zasłużoną cześć wolność butom niech idą swoją drogą! wolność moim stopom niech idą ku słońcu! Rafał Czerski

NASZ RZECZNY STATEK te kilka domów przy pustym odcinku rzeki to wieś chłopcy na schodach werandy lekarstwa, budzik   nasz statek jest mocny, nie tańczy pod wodą gdy jeszcze nie wiedziałem to zawsze chciałem wiedzieć co porusza się w trzcinach i szeleści w nocy w księżycowym odbiciu przybrzeżnych drzew bo tam w skomplikowanym labiryncie ramion, dłoni i palców drzewa czy w olbrzymim ciemnym lesie trzcin czaiło się coś tak prostego jak ptak, wiatr czy mrówka które brałem z Śmierć, Zło lub Strach   nie byłem bezpieczny na naszym rzecznym statku nie kłóciłem się, że zawsze w nocy czuwam ja to było dziwnie oczywiste oni spali, a ja marznąc w atramencie nocy bałem się wszystkiego świdrującego krzyku dzikiej kaczki huku polującej sowy liścia walącego mi się na głowę z pobliskiego drzewa bałem się, ale też dużo się nauczyłem gwiazdy tworzyły kształty które zmieniałem w bezpieczne sprzęty lekarstwa, budzik rysowałem proste od gwiazdy do gwiazdy   Paweł Aldaron

O SOBIE Odkrywam w sobie rozpacz pustych kart, czarnego ptaka rozpiętego na błękitnym Oceanie Nieba. Pogrążam się w wypłowiałych znakach, jestem w pytaniu i odpowiedzi. I nadal wierzę w najprostszą algebrę słowa, w zwykły kolor trawy. Jestem sam i czekam tego dnia ,kiedy przyjdziesz i podasz mi dłoń? Dłoń pomocy i przeznaczenia, dłoń na której mogę oprzeć cały zgorzkniały swój los. Moje życie jest jak siatka pajęczyny ,zerwana przez silny podmuch wiatru. A miłość jak morze, rozbijające się o skały . Kocham Cię, chociaż wiem że wszystko czego się dotknę skazane jest na zagładę . Słowa kierowane do Ciebie ginęły gdzieś w oddali a listy paliłaś nie czytając. Codziennie wychodzę na ulubione miejsce naszych spotkań, i wypatruję tego dnia tej chwili kiedy znowu będziemy razem. Jak dawniej dwoje Kochających się ludzi, ludzi, którzy nade wszystko cenią MIŁOŚĆ, WOLNOŚĆ i POKÓJ. 1980 Zbyszek Cygan

* * * W przydrożnym rowie Siedział pies Zwiesił łeb, Wychudły pysk Jakby nie pies. Dzisiaj głód Od świtu znów I ciężar grzbietu Poczuł. Deszcz i zimno Owionął go Momentami sierści brak I zabliźniony pocisk W łapie boli Sił do polowania brak A i chód cięższy dziś. Droga przed nim Na niej śmierć Nie raz już widział, Dzisiaj pójdzie po nią Kiedy podniesie łeb. A kiedyś budę miał, Miskę i dużą kość I pana po rękach lizał... Głód zmącił myśl ... i podniósł łeb. Łódź 12.11.1980 środa Andrzej Łoś

O SZYBY DESZCZ DZWONI? O szyby... JEŻ dzwoni , Jeż dzwoni , Jeż dzwoni jesienny. A musiało tak tupać to paskudne zwierzę ? Oj musiało ! Tak właśnie na jesień mają wszystkie Jeże ! Wreszcie ktoś nie wytrzymał , trochę się pospieszył , Złapał drania , uwiązał i za oknem wywiesił. Od tej pory (choć pomysł był głupi i denny) - O szyby Jeż dzwoni , Jeż dzwoni , Jeż dzwoni jesienny. Krzysztof Jeżyk Jeżewski

* * * dziękuję Ci! za radość i za namaszczenie, dziękuję za myśl co wraca do niego i bezwstydnie rozciąga się na ustach dziękuję Ci za to uczucie co sił dodaje i wspomnienie co rozgrzewa dziękuję Ci za doświadczenie co uczy i nadzieję zostawia dziękuję Ci za wiarę że tak właśnie miało być. Agata Drozdek

* * * Pozwól im patrzeć i widzieć Ptaki latające wysoko Ludzi zabieganych Pozwól im słyszeć Szum liści prowadzonych przez wiatr i życie. Życie na Ziemi Pozwól im mówić i pytać Pozwól im czuć To co myślą i to co chcą, Wolność przybyłą z daleka, Pukającą do drzwi, których Ty nie pozwalasz otworzyć Paulina Drozdek