Październik Liście drzew w czerwonych i żółtych odcieniach, Las się zaczyna rozbierać, Mówią, że zima poczęła już napierać, Ponura zima na naszych mroźnych ziemiach. W północnym wietrze wszystko jest przyćmione, Nic zielonego nie zostało już w lesie olszanym I ciemnych szyszek nie widać też w jodlanym, Pod białym szronem wydają się być odmłodzone. Więcej wesołych pieśni! Więcej nowin ukwieconych Na polach z dorodnych zbóż wykoszonych W ciężkich osi kosiarek odgłosach. Uśpiona mgła obejmuje sawanny, Ptaki odlatują i ich karawany Z krzykiem tłumionym unoszą się w niebiosa.tłum. Ryszard Mierzejewski

Październik Miesiąc, kiedy karnawał całego roku wciąż trwa, A przyroda pozwala dzikiej ziemi sobie chodzić I jeden pojedynczy dzień całym sezonem wypełnić. A czas wiosny to jej kochana barwa biało-purpurowa; Październik, hojny, paraduje daleko i blisko; Lato miłosiernie ukazuje jego czerwoności, Niczym klejnotów swoich kosztowności; Październik z pogardą rozpala nimi ognisko. Zima gromadzi swoje mroźne perły jako symbole Królestwa: te perły bielsze niż zima przypuszczała Czy cesarzowa nosiła w starożytnym egpicie, Październik swoją kopułę niebieską celebruje, Pije drobnymi łykami, powoli sączy i filtruje Przez nasłonecznione powietrze, jak wino cierpkie!tłum. Ryszard Mierzejewski

Poranek październikowy Są wspaniałe godziny poranne, Gdy nagle czerwieni się słońce. A poprzez gęste mgły jesienne W ogrodzie opadają liście. Opadają powoli. Albo można je Dostrzec, kiedy się rozpoznaje Jego listowie miedziane i klonu krwiste listowie. Ostatnie, z najbardziej zrudziałych Opadają z gałęzi ogołociałych: Ale to jeszcze nie zimy zaloty. Wokół spływają jasne światła, Przyroda w powietrzu cała różowa, Można by myśleć, że to śnieg złoty.tłum. Ryszard Mierzejewski

Fragment Październik - miesiąc smutku i przeziębień, a wróble - proletariat upierzonych - zagarniają w penatach porzuconych domki dla szpaków, jak Smolny Instytut. I wronie, oczywiście, tu jak tu. Chociaż w ogóle dla umysłu ptasiego nie ma nic od zimy straszniejszego, gdzie bardziej przerażające przeloty jest nasz długonosy północny Ikar. I dlatego przejmujące „karr!” brzmi dla nas jak pieśń patrioty.tłum. Ryszard Mierzejewski

Pieśń październikowa Wypchane przepiórki stoją na kominku. Stary zegar miarowo terkocze, cieszy wieczorem zmięte bębenki w uszach. Za oknem drzewo – posępna świeca. Czwarty dzień morze głucho buczy przy zaporze. Odłóż swoją książkę, weź igłę; ceruj moją bieliznę, nie zapalając lampy: od złotych włosów światło w kącie.tłum. Ryszard Mierzejewski

Czyste powietrze października Mogę widzieć na zewnątrz złote skrzydła bez ptaków Latające wokół i studnie zimnej wody Bez ścian wysokich na osiemdziesiąt stóp, Mogę czuć śpiew świerszczy unoszących się ku niebu. Wiem, że te cienie padają na sto mil, Przejeżdżając przez trawniki maleńkich miast i drzwi kościołów katolickich; Wiem, że koń ciemności podąża szybko na wschód, Przenosząc szczupłego mężczyznę bez płaszcza. I wiem, że słońce zachodzi za wielkimi schodami, Jak kat z wielkim ostrzem wchodzący do celi, I złote zwierzęta, lwy i zebry, i bażanty, Czekające na szczycie schodów ze zbójeckim wzrokiem.tłum. Ryszard Mierzejewski

Październik Kiedy cię znów zobaczę, kochana? Ostatnim razem: był wieczór ciemny od jesiennego deszczu. Więc przyszłaś tu w bladym świetle latarni pod duże, rzadkie liście drzewa orzechowego - za chwilę, za chwilę - mówiło mi moje serce... Wokół ust przedwcześnie poważny figlarnie tłumiony uśmiech, mimo, że troszkę beztroska, jesteś dla mnie syntezą, ramionami na szyi mojego przyjaciela i dłońmi, które spadły zmęczonymi palcami nad jego barkiem. Tak chodziłaś, ach, twój chód, gdzie znajdę ogólne słowo, słowo wystarczająco lekkie, aby ugiąć miękko kolana, małe krągłe uda, delikatne chłopięce łydki, jasna wąska talia?tłum. Ryszard Mierzejewski

Październik Na ramieniu ze swoimi nocnymi krukami i pocałunkiem wokół piersi, jej róż ostatnich dni, madonna wieczoru pojawiła się na skraju lasu. I zapłakały echem trąbki fletu i oboju, i złotych rogów w leśnym łkaniu. Unoszą wezwania, od dzwonu do dzwonu, Od wioski do wioski, do każdego domu. A zwierzęta w zagrodach się przepychają i przerażone w ciemności o ściany obijają. Kiedy jesienią rozległy teren nizinny służy wzlotom ciężkim krukom madonny. Madonna jesiennych lasów ze swą liściastą grzywą czerwonego koloru i w bordowym płaszczu z ostrokrzewu, madonna wieczorów, deszczy i wichrów, panująca nad gniewem i upadkami szalonych kruków z otwartymi dziobami. Jak pawie w ognistych otwartych ogonach, Płomieniach, palących się tam, na dnie kominków I rzucających na biel gipsowych murów kształty i pozy w niebieskich cieniach, jakichś farmerów, nóg skrzyżowanych pod ławą, palących fajki i siedzących w milczeniu, ich twarzy, które po złotym płomieniu wędrują, co tylko podekscytowane kobiety pojmują, ciężkich sabotów postawionych przy stołach i pogrążonych w ciężkim i długim przeżuwaniu wołów, leżących w oborach. Madonna wieczorów, deszczy i wichrów, kierująca gniewem i lotami szalonych kruków z otwartymi dziobami. Zboża śpią na dnie stodoły ze swymi frędzlami niczym brody i poruszają długimi płaskimi belkami, a kurz między listwami opada na klepisko i porzucone gniazda na sianie, kot wystawia pazury wyostrzone, pogrążony leniwie we śnie. Madonna wieczorów jesiennych w świetle wielkich płomieni leci do swych kruków w oddali. Na drogach, po horyzont widocznych, w oknach domów zapalają się światła oczu pełnych łez. Tam stara wioska, z kościołem obok, skąd się wznosi aż do Chrystusa, który przy drodze stoi, z otwartymi dłońmi na pękniętym cokole, a cisza i boska dostojność, poprzez wieczność, na ziemi pokrytej popiołem opadają, a jego dwie dziwnie wyciągnięte ręce, wydają się być złamane, zwisają. Madonna wieczorów i miraży Rośnie nagle w okrzykach burzy i jej hałaśliwe, ciężkie kruki na ścierniskach od wioski do wioski, jak wielkie młoty szaleją. Chmury, których twarze po niebie płyną, rozdzielił jeden samotny błysk światła; spoliczkowana przez powietrze ucieczka złotych liści i gałęzi drzew; wiatr miesza w oddali wielkich rozmiarów rękoma wierzchołki dębów i wiązów i nagłym niespodziewanym wstrzymaniem ucisza wokoło całe niebo nad lasem. W tych krótkich chwilach przemijających madonna wieczorów dla kruków panujących. Pnie drzew połamane nisko na wzgórzach niczym złoty miecz w dawnych latach, jeszcze dymiąca kora, błyszczy i odpada. Nagle czerwona słoma się odkrywa do połowy w ogniu, ruchliwe i latające jej sfory płoną i przemawiają do miedzianego horyzontu. Rzeka błotnista w rwącym strumieniu naprzeciw zwałom brunatnego mułu i bagien między swymi przypływami błota; loty ptaków świergotliwe, koziołkujących po wodzie. łebkami w dół i ciałem wyprostowanym, i kołyszące się statki z donośnymi syrenami, z trzaskającym żaglem, nadymanym sztucznie i przewróconym. Tak też na ziemi i na rzece bywa, że cała ludzka nienawiść spływa do madonny w czas złotej jesieni, tak samo na ziemi, i na morza otchłani, jesienią w oddali, kiedy wieczór brzmi wraz z bladej zimy czarnymi trąbami.tłum. Ryszard Mierzejewski

U SCHYŁKU PAŹDZIERNIKA Mojemu Ojcu w piętnastą rocznicę śmierci W tym dniu było ciepło i pogodnie słońce zdawało się zapomnieć że była już jesień i prażyło bez opamiętania ulice skwery i parki pełne były spacerujących uśmiechniętych twarzy i z pewnością nie był to czas aby umierać ani myśleć o śmierci Ty jednak właśnie w ten przepiękny poranek u schyłku października niemal w wigilię listopadowego święta umierałeś w szpitalu długo i boleśnie i dzisiaj równo po piętnastu latach słońce znów zamieszało nam w porządku pór roku Piętnaście lat bez Ciebie pożółkłych i uschniętych jak liść z październikowego drzewa wirujący samotnie na wietrze jak zmięta kartka papieru w zaciśniętej dłoni która spełniła swoją rolę i nie zapisze już nigdy żadnej myśli Ryszard Mierzejewski

PAŹDZIERNIK Konopnych włókien skręty jak nasz spleciony los leżą skłębione cicho. Nas też nikt nie usłyszy. Można je spalić, bodaj wystarczy wrazić w wosk, a nas można ugasić. Rozplątać i uciszyć. Związuję Twoje ciało, z symetrią plącząc sznur, najzgrabniej węźlę supły, przeciągam i uwieram... W październikowym słońcu, jak owoc słodki ból, wykręca, niesie ulgę, przyciąga i rozbiera... Za oknem krwawi jesień, szeleści liści włos, stukają gałęziami dwa rozebrane drzewa. Samotność wejdzie wszędzie, już wtyka krzywy nos. Zaciskam mocniej pęta i już jej prawie nie ma. Powrozów stara magia odbije urok zły – tak mówił jeszcze dziadek... Już druga. Nie płacz. Śpij... Witold Wieszczek