Wtem! Ziomuś postanowił! On będzie, a Ziomuś z Ziomusiem mu pomogą. Stają pod kratą, Ziomuś siada ziomusiowi na barana, a następnie ich obu na barana bierze Ziomuś, po czym ćwiczy przysiady z dwoma odyńcami na karku. Gawrony rozdziawiają dzioby, przerywając łuskanie, Szczur daje mi spokój i ogląda. Ja też spozieram ciekawie udając obojętność. Po chwili drzwi wybiegu się rozwierają zgrzytem. Gmach wdycha nas zachłannie nozdrzem bocznej bramy. Jego umlaut nabiera nuty rozkoszy kiedy znikamy w środku. Qui pro quo, moje incognita…

Na obiad makaron z serem i zupa z copopadnie. Jem. Nie patrzę, mogę czytać zarazem, smaku i tak nie czuć, aromat niezmieniony ulata pod kocem. Stoję w oknie, słucham miasta Katowic. Miasto Katowice opowiada swoją codzienną historię, wyciem silników, klaksonami, głosem ptaków, nawoływaniem pociągów. Człowiek na co dzień tego nie słyszy, zatapia się w tą dźwiękową magmę i zestraja z nią wszystkie zmysły. Czuje brak tej magmy, tej ludzkiej masy, w którą można się wtopić, jak bakteria w krew, przebijać się arteriami, chłonąc zapach potu, spalin, chemii gospodarczej, oraz tego swoistego aromatu tutejszego powietrza, przypominającego w spożyciu roladę z modrą kapustą i szarymi kluskami – ciężkiego, sytego i smakowitego. Brakuje mi galerii twarzy, w którą bezwstydnie wpatrywałem się podczas dojazdów do pracy. Daleko im do kalejdoskopu londyńskich ulic, do opasłych witraży, mieniących się różnorodnością . Nasze ulice są jak polska kuchnia – tłuste, ciężkie, ale pełne naturalnego, swojskiego smaku i maminego poświęcenia w maskowaniu niedociągnięć.

Brakuje mi kontemplowania urody naszych kobiet, których piękno rekompensuje ubóstwo naszych krajobrazów w architektoniczne fenomeny i zaśpiewa historii. Nasze kobiety są żywym bogactwem, inną, lepszą częścią tego ogłupiałego, skacowanego kraju. Wyraz ich twarzy daje nadzieję, że jutro będzie lepiej, zaraża stoicką tajemniczą pewnością i optymizmem. Jak bardzo się różnimy – statyczni polacy i dynamiczne polki… Stado samców, które oglądam tutaj, mniejsza z ich przeszłością, to z punktu widzenia ewolucji mieszkańcy ślepego zaułka, z których największy pożytek byłby, gdyby dali przerobić się na nawóz albo biopaliwo. Staję się coraz bardziej feministą. Nie mówią bynajmniej przeze mnie hormony – dzienne dawki bromu skutecznie pozwalają zapomnieć do czego służy to urządzenie w moich bokserkach. My, Polacy, samce, koncentrujemy się już tylko na pozorach, poddajemy się zgamonieniu, czego sam jestem sztandarowym przykładem. Wierzymy już tylko w siłe pieniądza, a jeśli już i nie w to, mniemy się, filcujemy i skundlamy alkoholem i samokontemplacją, kompletnie pozbawioną racjonalnych pobudek.

Gdzie się toczysz, miasto? Co powstaje z tego huku? Opowiedz mi coś wesołego, brak mi wiary w sens siebie...

Jestem niewątpliwie budowniczym tego więzienia - to jest moje, osobiste, prywatne więzienie, budowane latami, mozolnie i konsekwentnie. Oto zachodzę w głowę – czy nadal je buduję, czy konsumuję? Jak zaprzestać? Odkąd zacząć demontaż? Jak? Pytania… Znowu one. Pralka pytań, wirówka odpowiedzi. Jeśli będę cicho, nie zauważą że zniknąłem i dadzą mi spać. Tęsknię, ale mury nie słuchają moich tęsknot. Są wobec nich murami coraz bardziej i solidniej. Mówił dziad do obrazu, a obraz do dziada ni razu…