ISSN: 1689-6688
środa, 06 lipca 2011
ISSN: 1689-6688
środa, 06 lipca 2011
Są płyty, o których napisano i powiedziano właściwie wszystko. Są również takie, które stały się symbolem, kamieniem milowym oraz wyznacznikiem gatunku. Wszystkie te cechy posiada płyta Kind Of Blue wielkiego trębacza Milesa Davisa.
Miles był muzykiem, który specjalnie nie przygotowywał się do nagrywania materiału. Powoływał do studia muzyków, dając im nieliczne wskazówki, w zanadrzu mając jedynie kilka akordów i pomysłów na melodie. W ten sposób powstała najważniejsza z jazzowych płyt Kind of Blue. Nagrywano ją w czasie, kiedy od jazzu wymagało się zmian. Na rynku pojawiła się płyta reformatora jazzu Ornetta Colemana The Shape Of Jazz To Come, charakteryzująca powstający wtedy free jazz. Ale Davis trzymał się swojego pomysłu i stylu. Chłodny (cool jazz), lecz żarliwy i tętniący życiem longplay przyniósł Davisowi miano największego jazzmana.
Kind of Blue jest wzorcowym przykładem improwizowania. Otwierający całość utwór So What, napędzany basem od pierwszego momentu, wrzuca nas w wir tej wspaniałej muzyki. Kawałek zagrany w umiarkowanym tempie, lekko swingujący, po prostu znakomity. Kolejny Freddie Freeloader to typowy dwunastotaktowy blues. Następnie otrzymujemy piękną balladę Blue in Green ze wspaniałą partią fortepianu Billa Evansa. All Blues to podobny w budowie utwór do Freddiego, zaczyna się od dość "okrągłej" zagrywki pianisty. Temat rozwija się wolno, by wreszcie ukazać słuchaczom kunszt solówek każdego z muzyków. Całość zamyka Flamenco Sketches, ballada utrzymana w bluesowej konwencji. Już po tytule utworu można się domyśleć, że Miles miał w planach przygotowanie albumu Sketches of Spain. Ciekawostką jest, że band Davisa potrzebował jedynie dwóch sesji, które łącznie trwały ok. dziewięciu godzin, było to sześć podejść do pięciu utworów. Cztery pierwsze zostały nagrane za pierwszym razem. Jedynie Flamecno Sketches zarejestrowano przy drugim podejściu.
Nie zwracam uwagi na to, co dobrego lub złego mówią o mnie krytycy. Najsurowszym krytykiem jakiego mam jestem ja sam...
Jednak Miles nie był bezbłędny przy nagrywaniu Kind of Blue. Podobno trzy utwory zostały zagrane w złej tonacji... Zauważył ktoś?
Poszukiwania perfekcyjnej Nuty:
Bibio – „Ambivalence Avenue” (2009)Kings Of Leon – „Only By The Night” (2008/2009)Tesla Boy - „Tesla Boy (EP)” (2009)Paristetris (2009)Jane's Addiction – „Ritual de lo Habitual” (1990)Squarepusher - „Solo Electric Bass 1”Kombinat sznurowadłaMark Lanegan – „Whiskey For The Holy Ghost” (1994)Electric Wire Hustle (09.09.2009)Them Crooked VulturesAtom TM - Liedgut (2009)Tom Waits - Closing Times (1973)Tom Waits - Blue Valentine (1978)Bonobo – „Black Sands” (2010)„Miles Away” – The Last Electro-Acoustic Space Jazz & Percussion Ensemble„Dog House Music” (2006) - Seasick SteveJeff Buckley – „Grace” (1994)Corrosion Of Conformity - „Deliverance” (1994)The Dead Weather - „Sea Of Cowards” (2010)Fisz Emade - „Heavi Metal” (2008)VooVoo - „Samo VooVoo” (2008)Sa Dingding - „Alive” (2008)Serge Gainsbourg - „Histoire de Melody Nelson” (1971)Radiohead - „The King Of Limbs” (2011)Boris - „Pink” (2005)Michał Jacaszek - „Treny” (2008)Blind Faith - „Blind Faith” (1969)Miles Davis – „Kind of Blue” (1959)John Coltrane – „A Love Supreme” (1965)Queens Of The Stone Age – „Songs For The Deaf” (2002)Różni artyści – „Protected Massive Samples” (2009)Avalanche – „Połączenie” (2006)Forss – „Soulhack” (2003)Rogiński/Masecki/Moretti – „2525252525” (2008)Fennesz / Dafeldecker / Brandlmayr – „Till The Old World's Blown Up And A New One Is Created” (2008)Foo Fighters – „Live At Wembley Stadium” (2008)The Prodigy – „The Fat Of The Land” (1997)Deadbeat – „Roots & Wire” (2008)David Bowie – „Heroes” (1977)Easy Star All-Stars – „Easy Star's Lonely Hearts Dub Band” (2009)The Prodigy – „Invaders Must Die” (2009)Mayer Hawthorne – „A Strange Arrangement” UUVVWWZ – „UUVVWWZ” (2009)