Zastanawia mnie, dlaczego niektórzy tak gustują w organizowaniu przyjęć weselnych na dwieście, trzysta osób (zwłaszcza w środowisku wiejskim). Z reguły na takich wielkich weselach połowa gości się nie zna, więc po co ta rozrzutność?

Temat „wiejskich” wesel od dłuższego czasu ciekawił mnie jako przykład zachowań społecznych. Moja ciekawość wreszcie została zaspokojona dzięki możliwości znalezienia się w samym centrum takiego wesela. Rzecz jasna jako gość, nie Panna Młoda!

Co pierwsze rzuca się w oczy, to wybranie miejsca na wesele. Z reguły jest to remiza strażacka, dom parafialny lub dom kultury. Co do ozdobienia pomieszczenia, króluje kicz. Baloniki, serpentyny, sprośne wierszyki wiodą prym. Wesele to okazja do pokazania się przed społecznością, sąsiadami, rodziną. Zaczyna się więc szaleństwo. Menu jest wyszukane i zamawiane w tonach. Trunki do wyboru, do koloru. Tort wielki, z cukrowymi kwiatkami. Orkiestra koniecznie dysponująca ambitnym repertuarem, czyli wszystkie hity disco polo!

Przejdźmy teraz do pary młodej. Panna młoda chce wyglądać w tym dniu jak zjawisko. Piękna suknia, welon, fryzura i makijaż muszą być perfekcyjne. Co do pana młodego, już takiego szaleństwa nie ma. Oblubieniec wychodzi z założenia, że jak się umył i założył czystą koszulę oraz garnitur, to i tak wykonał aż nadmiar pracy. Z reguły jednak nie ma nic do gadania. Słowo decydujące ma narzeczona. I, co ciekawe, jest to ostatni moment w ich wspólnym pożyciu, kiedy on się na wszystko zgadza. Po ślubie już tak łatwo nie będzie.

Co do gości, to w kwestii ubraniowej zazwyczaj szaleją panie. Znajdzie się jakiś męski rodzynek, ale rzadko.