Obudziłam się po kilku godzinach ze strasznym bólem głowy. Była 23.00. Wzięłam tabletkę i zrobiłam sobie ziołową herbatę, po czym wróciłam do łóżka. Tej nocy, pierwszej po pracy w lesie, nie mogłam zasnąć. Myślałam o wszystkim i o niczym zarazem. Skroń pulsowała, a ból nie ustawał. Byłam bardzo zmęczona, zrobiłam sobie gorącą, aromatyczną kąpiel z myślą, że może wtedy lepiej będzie mi się spało. Jednak nic to nie dało. Poddałam się. Chwyciłam za książkę, którą kiedyś pożyczyłam od brata, zaczęłam czytać… Rano obudziłam się na fotelu z książką na kolanach i, o dziwo, czułam się wyspana. W lodówce było pusto, więc musiałam udać się na poranne zakupy. Było bardzo ciepło, tym razem słońce oświetlało wszystko wokoło, a na niebie nie było ani jednej chmurki. Postanowiłam pójść do Henkki porozmawiać z nim o badaniach i przy okazji zrobić zakupy. Założyłam moja ulubioną letnią sukienkę. Zawsze uważałam, że dobrze mi w zielonym. Wsunęłam stopy w klapki i wyszłam.

- Witaj! – odparłam, zamykając drzwi od gabinetu Henkki. Profesor przywitał mnie troskliwym spojrzeniem.

- Jak się czujesz? – zapytał.

- Całkiem dobrze. - odparłam, siadając na nieprzeciętnie wygodnym, skórzanym fotelu. Henkka uśmiechnął się serdecznie.

- Opowiadaj jak poszły badania. Czy oprócz zaskakującego znaleziska były jakieś niedogodności? – zachęcił, po czym dodał. – Może napijesz się kawy?

- Poproszę. – odparłam. – Badania owszem, zaskakujące, ale i owocne. Myślę, że zrobiliśmy wszystko, co zaplanowaliśmy. W grobie znaleźliśmy jeszcze jakiś materiał, kawałek metalu i włócznię, zapewne wspominał już o tym Tuomas.

- Tak, tak, pokazał mi je i zaniósł do pracowni. – odparł, zalewając wrzątkiem piękne porcelanowe filiżanki. Po całym gabinecie rozeszła się woń mocnej, dobrej kawy. Wzięłam głęboki oddech. Henkka podał mi filiżankę, podwinął szarmancko nogawkę od spodni i usiadł na biurku. Trochę mnie tym zdziwił, bo wcześniej wydawał mi się taki kulturalny, nawet powiedziałabym wyrachowany. Szybko sięgnęłam po kawę i wypiłam ją jednym ciurkiem.

- Ciekawe co powie policja… - powiedziałam po chwili jakby do siebie.

Henkka popatrzył na mnie dziwnym wzrokiem po czym zszedł z biurka, podniósł filiżankę z kawą i podszedł do okna znajdującego się naprzeciwko biurka.

Długo o czymś myślał. Zrozumiałam, że ma jakieś obawy, nie śmiałam jednak zapytać jakie, jeszcze nie teraz. Pomału wstałam z fotela i westchnęłam, a wtedy Henkka się odwrócił.

- Pójdę już, boli mnie głowa, a i nie chciałabym przeszkadzać…

- Nie przeszkadzasz, zamyśliłem się, przepraszam. - Profesor spojrzał krzywo na moją spuchniętą skroń.

- Jutro rano postaram się już być.

- I tak pani Tarja musi zrobić najpierw analizę, potem można będzie zająć się resztą. – odparł, odprowadzając mnie do drzwi.

- A może spotkalibyśmy się kiedyś razem, na kawie? – rzucił po chwili jakby nabierając pewności siebie. Bardzo mnie tym zaskoczył, odwróciłam się w jego stronę i zobaczywszy jego oczy nie mogłam odmówić.

- Z przyjemnością. – rzuciłam.

Pożegnałam się z Henkką i nieco zmieszana wyszłam z gabinetu kierując się w stronę rynku.

Po drodze, ku mojemu zaskoczeniu, spotkałam Tuomasa. Uśmiechnął się szeroko na mój widok i pomachał mi z daleka.

- Właśnie chciałem Cię odwiedzić. Jak się czujesz? – rzekł, przytulając się do mnie.

Nigdy wcześniej nie był taki czuły. – pomyślałam, marszcząc czoło. Odpowiedziałam mu szczerym uśmiechem.

- Dobrze, że się na siebie natknęliśmy, mogliśmy minąć się po drodze… - zauważyłam.

- Tak, dobrze…A co z Twoim dziadkiem?

- Już lepiej, miło, że pytasz. Miałam do niego pojechać… przez te ostatnie wydarzenia zupełnie o tym zapomniałam.

Tuomas pomógł mi zrobić zakupy i razem zjedliśmy późne śniadanie. Ciągle był zmartwiony tym, co się wczoraj wydarzyło, winił się, choć to nie on spowodował wypadek. Z żalem opowiedział mi też o stratach związanych z uszkodzeniem samochodu, jak na faceta przystało. Musiał wymienić całą boczą szybę i lusterko, co niemało kosztuje, do tego jeszcze zderzak.

- Muszę już iść, czekają na mnie nasze znaleziska.

- Też powinnam zabrać się do pracy. Ale dzisiaj jeszcze zostanę w domu, wciąż kreci mi się w głowie…

- Eveliina... Jak tylko poczujesz się lepiej to do nas dołączysz. Teraz odpocznij, wyśpij się.

- Może masz rację, Henkka też tak mówił, ale… jutro postaram się już być.

Tuomas westchnął, spojrzał się na mnie i rzekł z uśmiechem:

- Masz piękną sukienkę… mówiłem już kiedyś, że ładnie Ci w zielonym? - Uśmiechnął się jeszcze i wyszedł.