Wszyscy zainteresowani zebrali się w dużej sali mieszczącej się w gmachu Izby Konserwatorskiej. Po środku stał ogromny stół, na którym rozłożonych było kilka map Północnej Karelii i okolic Joensuu. Dyskusja na temat okoliczności rozpoczęcia badań trwała około dwóch godzin. Każdy miał jakiś pomysł, ale w końcu podzieliliśmy się na kilka zespołów, które mają skupić się na odrębnych sprawach, jak analiza laboratoryjna czy badania archeologiczne. Ja miałam zająć się samymi badaniami przy grobie, przydzielono mi, pomijając Tuomasa, który sam zaproponował pomoc, jeszcze dwie osoby – panią antropolog Tarję Halonen oraz wybitnego historyka i antropologa zarazem Eikka Wickströma, Szweda z pochodzenia, bardzo doświadczonego w tych sprawach. Tarję znałam, gdyż już wcześniej parę razy z nią współpracowałam. Była to bardzo miła i poukładana osoba, a praca z nią to czysta przyjemność. Teraz, kiedy pochylała się nad mapą, wciąż odgarniając swoje gęste czarne włosy i z ogromnym skupieniem jej się przyglądała wydawała się być bardzo przejęta nowym wyzwaniem. Z uwagą śledziła trasę narysowaną przez profesora i słuchała jego wskazówek. To lubię. – pomyślałam, uśmiechając się. Nagle podszedł do mnie Eikka, przedstawił się i uścisnął mi dłoń, trochę nazbyt mocno, a był to, mimo swego niewielkiego wzrostu, dosyć dużej postury mężczyzna.

- Mi również miło. – odparłam, rozcierając dłoń po mocnym uścisku.

Eikka podszedł potem do Tarji i uraczył ją tym samym powitaniem co i mnie. Uśmiechnęłam się w duchu, a po chwili podszedł do mnie Tuomas.

- Ciekaw jestem jak pójdą nam grabarskie prace… ale to zabrzmiało! - odparł i roześmiał się, aż inni zebrani w sali zwrócili się w naszą stronę. – Musimy zrobić małe porządki ku czci zmarłych… - dodał zniżając głos.

- …zmarłych dawno, dawno temu. - skończyłam złowieszczym tonem.

- Coś Ci się stało w rękę? – zapytał.

- Pan Eikka ma bardzo serdeczny uścisk.