Jak mawiał Nicolás Gómez Dávila Lektura wyłącznie współczesnych autorów wysusza mózg. Warto więc czasami sięgnąć po starsze teksty, tak dla odpoczynku od spraw nurtujących nas obecnie. Niekoniecznie po dzieła minionych epok, pisane językiem odległym o odległych rzeczywistościach. Wystarczy przenieść się, tak mniej więcej, o 50 lat do tyłu.

Bardzo lubię twórczość Herberta. Niestety dotychczas wczytywałem się jedynie w jego poezję. Niedawno odkryłem, że wielkim moim błędem było niezwrócenie uwagi na felietony księcia poetów. Szczególnie jeden kazał mi usiąść i chwilę pomyśleć nad edukacją, a konkretnie nad całym systemem, który w gruncie rzeczy jest pewną otoczką wokół procesu zdobywania i przekazywania wiedzy. A więc, w jednym ze swoich felietonów Zbigniew Herbert opowiada o małym chłopcu, Kaziu. Kazio to jego sąsiad. Ma problemy z nauką języka polskiego. Kiedy rodzice proszą o pomoc w opanowaniu materiału przez ich syna poetę, ten zaczyna przeglądać podręcznik szkolny i jest w szoku. W tekście wymienia wiele błędów, jakie popełnili autorzy przy omawianiu poszczególnych epok, twórców i ich dzieł etc. Dochodzi do wniosku, że powinno się coś z tym zrobić i opracować lepszy, rzetelniejszy podręcznik przekazujący uczciwą wiedzę. A było to w 1958 roku.

Państwowy system edukacji jest ułomny z kilku, zasadniczych przyczyn. Po pierwsze, jako element centralnie planowany nigdy nie będzie dopasowany do umiejętności i zainteresowań jednostki i nie będzie w stanie rozwinąć rzeczywistych talentów. Co więcej, prowadzony jako odcięty od rzeczywistości kolejny resort rządowy nie dopasuje się do rynku, ergo: konsekwencją będzie bezrobocie. Taki system to również doskonałe narzędzie do manipulacji i propagandy. Już dziś do niektórych szkół trafiają podejrzani wolontariusze, przy poparciu kuratorów, głoszący ideologiczne pogadanki i zaszczepiający wśród najmłodszych, bez wiedzy rodziców, nowomowę i wynalazki barbarzyńskiego pochodzenia.