Kije to nie taka prosta sprawa. Najlepiej, żeby były proste. Poza tym ani ciężkie, ani lekkie. Ani długie, ani krótkie. Ciężko było dobrać. Kwestia nadzwyczajnie indywidualna. Powinny pasować do ręki i wzrostu. Ciężkie na tyle, żeby dobrze można było rzucić. Żeby nie fruwały, ale leciały tam, gdzie powinny były trafić. Większość z nas preferowała kije wyłamane z drzew. Oczywiście trzeba było okorować. W dodatku zaznaczyć. Coś na kształt plemiennej broni wojownika. Ale zdarzało się też, że niektórzy wybierali się na łowy do łopaciarni. To cała wyprawa. Tak, najodważniejsi z plemienia skradali się na inne tereny, żeby dokonać czynu bohaterskiego. Teraz to jest parę kroków stąd. Spacer niewarty zachodu. Jakoś droga się skróciła. Pewnie niecałe sto metrów. Kiedyś wymagało to nieludzkiej odwagi. Wataha szła szybkim krokiem pod zieloną bramę. Ktoś zostawał na chodniku i czuwał. Oj, wyszkoleni to byli złodzieje. Wyszkoleni przez starszych kolegów, wujków, ojców, kuzynów. W końcu to w tym mieście narodziła się znana szkoła kieszonkowców. Wdrapać się na bramę, która nie była, jak te współczesne, najeżona jakimiś strasznymi kolcami, to moment. Skok z drugiej strony. Niedaleko składowisko jasnożółtych bądź śnieżnobiałych kijów. Każdy szybko oceniał który zabrać. Ruch ręką i z powrotem. Galop po chodniku. Potem przez jezdnię. Nie rozglądając się, czy coś nie jedzie. Tamtędy nie jechało zazwyczaj nic. To nie była ulica michałków, pekaesów, ciężarówek wiozących buraki cukrowe czy pastewne. Oparci o kije stoimy. Jakoś się domawiamy co do kolejności rzucania. Na cegle błyszczy się puszka. Nie w słońcu. To wieczór albo bardzo późne popołudnie. Kwiecień, maj, albo wrzesień, październik. Więc zazwyczaj szaro. A może po prostu szaro od bloków, chodników?

Zastanowić się na dobre, dlaczego na tym podwórku nie pamiętam słońca? Nieważne. Teraz rzecz w tym, kto idzie na pikra. Ustalamy jak zwykle punktację. Najwyżej ceni się zbicie puszki rzuconym kijem. A pikrem zostanie ten, kogo kij wyląduje najdalej od cegły. On ma stać przy cegle i bronić puszki. Ale nie tylko. Bo musi także tak działać, żeby nie dopuścić tych, którzy rzucali kije, do ich podniesienia. Reszta biegnie i próbuje zdobyć swoje kije. Dotknięcie przez pikra ciała któregoś z rzucających eliminuje owego rzucającego z gry. Jeżeli któryś z tych, którzy zdobyli swoje kije, zdoła zbić puszkę i oczywiście nie da się jednocześnie dotknąć kijem przez pikra, zdobywa kolejne punkty. Puszkę w czasie tej wojny na kije można zbić trzymając kij w ręku, ale także rzucając. Jednakże pudło powoduje chyba eliminację z gry. Nie pamiętam. To jedynie domysły. Nie pamiętam także co dzieje się z tym, który stoi na pikrze. Kiedy on zostanie wyeliminowany, nie wiem. W każdym razie w czasie tej gry zawodnicy są kolejno eliminowani. Zdobywa się punkty. Ich wysokość zależy od tego, czy puszkę strąca się z cegły kijem trzymanym w ręku, czy rzuconym. Ach! Przypominam sobie coś jeszcze: Mianowicie było w tym coś podobnego do baseballu bądź krykieta. Zbicie puszki w taki sposób, żeby poturlała się jak najdalej od cegły dawało możliwość, żeby rzucający-zbijający mógł pobiec po kij i szybko wrócić z nią do mety-krawężnika zanim piker zdołał tę puszkę postawić z powrotem na cegle! To też dawało jakąś nagrodę. Grało się do momentu, gdy na placu boju, w grze, zostawało tylko dwóch zawodników: piker i rzucający. Oczywiście stawali oni często do walki o puszkę i potykali się mając w ręku kije. Klasyczna szermierka.