Po drugiej stronie mojego punktowca, w zasadzie to pomiędzy nim a małym, chyba czteromieszkaniowym, poniemieckim domem, było coś, co zdawałoby się, że jest oazą. Ale nie myśl, że mogłabyś tam sobie usiąść na ławeczce i poczytać książkę przy śpiewie ptaków i szumie liści. Tak jak nigdy nie spotkałem się z jakąkolwiek negatywną reakcją dorosłych na łomot kijów i blaszanej puszki po betonie, tak samo nie widziałem, żeby ktoś z dorosłych mieszkańców siedział na którejś z trzech ławek. Być może prześladuje mnie ten niebieski kolor. Być może odrzucam, znienawidzoną zieleń. Pozostańmy, zatem przy tym, że i te ławki były pomalowane na niebiesko. A raczej odrapane na niebiesko. Niby były takie same, a inne. Tak samo odrapane. Tak samo złaziła z każdej farba. Tak samo z każdej z nich przyklejały się do ubrania niebieskie skrawki. Tak samo, siadając na każdej, można było podłubać paluchem w potoczku głębiej nałożonej farby olejnej. To było takie miękkie, przyjemne i zajmowało podwórkowy czas. No i ręce pachniały przez chwilę inaczej. Bez wątpienia jednak istniała gradacja tych ławek. Ta odwrócona plecami do punktowca była najgorsza. Kilkulatek, nawet dziesięciolatek siadając na niej machał nogami w powietrzu. Żeby dotknąć stopami ziemi musiał o ławkę się opierać. Szczyty niewygody. Ale to nie wszystko. Bo i jej sąsiedztwo było jakieś mało sympatyczne. Siedząc na niej miało się po prawej ledwo dychającą jabłonkę – papierówkę. Jej w miarę szerokie i łagodnie pochylone dwa pnie zachęcały dzieci do włażenia, z czego korzystano często i bardzo efektywnie. Oczywiście wspinało się na nie po jabłka. Tylko, że jabłka nigdy nie doczekały dorosłości. Zrywane były kwaśne, małe. Trochę rzecz jasna do jedzenia (sławne bóle brzuchów!), a trochę do rzucania nimi z drzewa. Poza tym było to dobre miejsce do obserwacji grających w nogę na pobliskich piaszczystym boisku (kilkanaście metrów dalej) z bramkami z kamieni, albo w pepsi tuż pod nosem. Bywało też, że z braku jabłek na drzewie (wiosną i późną jesienią zapewne) wspinano się na jabłonkę z kieszeniami wypełnionymi kamieniami, żeby obrzucać nimi tych, co byli pod drzewami, lub na innych drzewkach. Bo po lewej stało drzewo następne. Mało przydatna grusza o prostym pniu i cudownie soczysto zielonych liściach. Jeżeli pod papierówką leżało mnóstwo jasnozielonych liści i niedojedzonych jabłek, co było konsekwencją częstego odwiedzania jej korony, to dywan liści i twardych owoców pod gruszą wynikał z tego, iż rzucało się w nią ciężkimi kijami, kamieniami i kawałkami cegieł dla uzyskania gruszek bez ryzykownego wspinania się po gołym prostym pniu. Takie samo drzewko stało jeszcze dalej na lewo. Tyle, że chyba było wyższe i może o dwóch pniach. Pomiędzy nimi ławka zakwalifikowana, jako bardziej pożądana niż poprzednia. Oczywiście niższa, ale także i krótsza. Naprzeciwko niej stała ta najlepsza. Pomiędzy dwoma wysokimi, ale rozłożystymi jabłonkami, z których przynajmniej jedna zapraszała do wchodzenia. Ławeczka niziutka. Tak niska, że piłka do nogi z pewnym trudem przetaczała się pod nią. Z kolei naprzeciwko tej najgorszej ławki była pusta przestrzeń. Kilkumetrowa. Bez drzew i ławki. A zaraz zaczynał się niebieski asfalt, niby parking dla mieszkańców poniemieckiego domku i ohydnego sklepiku odzieżowego, który stał tuż za najlepszą z ławek. Ławki i drzewa były otoczone trawnikiem. Choć to trochę śmiesznie brzmi, jednak wspominam to miło. Bo ciągle widzę ciemnozieloną trawę. Zapraszającą do siedzenia. Wyrastającą z prawie czarnej ziemi. Miękkiej, jakby specjalnie przeznaczonej do biegania, upadania, tarzania się. Całość to wyspy trawy i łachy ubitej, ale kołyszącej się od miękkości ziemi. Cudowne podwórkowe klepisko. Takie klepisko, tyle, że twardsze, bardziej ubite znajdowało się pomiędzy ławkami.