Pierwszy festiwal folklorystyczny na zamku w Gjirokastër miał miejsce w dniach 8–16 października 1968 roku. Od tego czasu odbywał się regularnie co pięć lat aż do roku 1988. Później z jakiegoś powodu nastąpiła przerwa, może miało to związek z przemianami ustrojowymi, jakie zachodziły w Albanii. Festiwal powrócił w roku 1995, ale tym razem odbył się w twierdzy Berat. Kolejne edycje (2000, 2004 i 2009) odbyły się już w Gjirokastër. Najbliższa planowana jest na rok 2013.

Festivali Folklorik Kombëtar (FFK), czyli w dosłownym tłumaczeniu Krajowy Festiwal Folklorystyczny, to największy tego typu festiwal w Albanii. Zjeżdżają na niego zespoły folkowe ze wszystkich części kraju, a także z zagranicy. Występowały tu już albańskie zespoły z Macedonii, Kosowa, Serbii, Włoch, Niemiec, Szwajcarii, a nawet USA.

Po zakończeniu części oficjalnej artyści zaczęli grać i tańczyć wciągając do zabawy przechodniów. Powoli kolorowy, wirujący tłum wlewał się w ciasne ulice starej części Gjirokastër. Stroje ludowe z różnych części kraju mieszały się ze sobą i dawały takim jak my przybyszom okazję do porównań.

Wszystkie ubrania były pięknie wykonane, choć trzeba przyznać, że niektóre przybierały bardzo zaskakujące kształty. Najbardziej intrygowały mnie piękne dziewczęta noszące na pupie duże deski (chyba) o trudnym do odgadnięcia przeznaczeniu.

Na scenie umieszczonej na przecięciu dwóch brukowanych ulic odbył się jeszcze krótki koncert, a przybyli z kraju i ze świata goście robili sobie pamiątkowe zdjęcia z artystami. Po tym krótkim wstępie pochód zaczął zmierzać stromymi uliczkami w stronę zamku, na którym o 18:00 miały się zacząć właściwe występy.

Gjirokastra to piękne, stare miasto, wpisane w 2005 roku na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Na wzgórzu wznosi się średniowieczna cytadela, w jej murach ustawiono scenę, przez którą w ciągu najbliższych sześciu festiwalowych dni przewinie się ponad 1000 artystów.

Pierwszego dnia wystąpiły zespoły z Tirany, Korçë i Kosowa. Niestety brak znajomości języka albańskiego uniemożliwiał nam zrozumienie tego, o czym traktowały ludowe pieśni. Pozostawało nam cieszyć się barwnymi tańcami, akrobacjami i brzmieniem nieznanych, ludowych instrumentów.

Kolejny raz dostajemy dowód na otwartość Albańczyków. Obok nas siedziały trzy dziewczynki, najmłodsza była może trochę starsza od naszego syna, średnia była mniej więcej w wieku naszej córki Mai, najstarsza prześliczna, trochę wstydliwa, miała około 15 lat. Pomimo że dzieci nie znały angielskiego, szybko nawiązały znajomość. Gdy przyszedł czas rozstania, albańska koleżanka dała Mai w prezencie bransoletkę. Taki niewielki gest, ale Maja pamięta do dziś, że albańska, w zasadzie obca dziewczynka, której nawet nie zdążyła zapytać o imię, dała jej prezent, tak za nic, po prostu z czystej sympatii. Pozdrawiamy bardzo serdecznie.