Jeśli ktoś twierdzi, że państwo leczy/edukuje/dochodzi sprawiedliwości za darmo, to albo celowo wprowadza innych w błąd, albo nie ma pojęcia o czym pisze. Problem właśnie w tym, że państwo niczego nie robi za darmo, wszystko za pieniądze, które wcześniej nam zabierze! Po drodze, zanim moimi własnymi pieniędzmi, z łaski zapłaci za kiepskiej jakości usługę (np. leczenie), bardzo duża część MOICH/TWOICH pieniędzy zostaje zmarnowana i rozkradziona! W Polsce przez budzet państwa przechodzi aż 42% PKB, z których ogromna część idzie w błoto! Gdyby jeszcze to państwo na prawdę mnie leczyło, ale przypominam, że za te ukradzione mi niemałe pieniądze, państwo oferuje mi kilkumiesięczne kolejki, niski poziom usług i cyrk w sejmie na bardzo niskim poziomie artystycznym!

To dość typowe, brzydko mówiąc, farmazony, pod którymi kryje się taki oto zmyślny pomysł: nie płaćmy podatków, a pieniądze które zaoszczędzimy wydamy sobie efektywnie na leczenie i szkoły, wedle własnego uznania! Nie trzeba chyba rachmistrza czy socjologa, żeby powiedzieć, że to jawna jakaś niesprawiedliwość jest. Autorowi, który ma takie poglądy pewnie starczy, bo spore wpływy, to i spore podatki zaoszczędzone, no ale innym już nie. Mnie państwo wyedukowało i leczyło za darmo i żadnych podatków nie płaciłem. Teraz płacę i bardzo podoba mi się taka umowa społeczna, że dzięki temu następne pokolenie nie będzie musiało płacić za edukację, lekarza. Jeżeli jednak ktoś zmieni tą umowę i oprócz podatków będzie chciał ode mnie jeszcze żebym zapłacił za szkołę i lekarza, to się zdenerwuję.

Jak widać powyższe przykłady dość wyraźnie prezentują chyba największe niebezpieczeństwa jakie przynoszą w ukryciu ze sobą tak zwane wolnościowe teorie życia – próbują pozbawić nas państwa na rzecz dość „ciekawego” procesu zdobywania „odpowiedzialności” i zweryfikować umowę społeczną pod kątem bardziej „samodzielnego”, indywidualistycznego decydowania o wszystkim co nas dotyczy. I temu właśnie chcę powiedzieć: NIE, mimo szeregu całkiem ładnych pomysłów.

Na koniec uwaga ogólna: czasami używam pewnych środków stylistycznych - skrótów, wyolbrzymień, aluzji i ironii, pytań retorycznych, w celu kondensacji treści i zdynamizowania wypowiedzi, jak wskazują mądre definicje. Niestety używanie w odpowiedzi na takie środki racjonalnych argumentów jest co najmniej estetycznie nieznośne, a zawsze logicznie niekompatybilne. Jeżeli wydają się te środki słabe czy niewłaściwe, trzeba albo to napisać albo odpowiedzieć takim środkiem. Zatem, i tu wyciągam palec do góry, kto odpowiada na zabiegi stylistyczne racjonalnym dyskursem i zuchwale posługuje się zarzutem dysgrafii, podlega karze zignorowania najbliższego tekstu!