Niektórzy by chcieli, żeby państwo sobie siadło, rozpięło koszulę i powiedziało, dość już, mam was wszystkich w tyle i pojechało. Zakładają niestety błędnie, że nie jesteśmy zgrają egoistycznych, egocentrycznych, leniwych, niepotrafiących wyjrzeć poza czubek swojego nosa skurczybyków, niezależnie od tego czy nazywamy się Szwajcary, Birmańczyki czy Lichtensztajńczyki, tylko zgoła odmienną, szlachetną rasą. A tymczasem wystarczy sobie zajrzeć do piaskownicy, gdzie jak na dłoni widać naszą prawdziwą naturę, gdzie dochodzi do przeróżnych ekscesów – pogryzień, uszczypnięć, języków na wierzchu, łopatek i grabek latających. Powiedzą libertarianie - no ale przecież jest mama, tata co powiedzą, nauczą, zganią, wytłumaczą, nakarmią, więc co ma do tego jakieś państwo? No ale właśnie - jak nie ma mamy, taty, jak nie umieją, jak im się nie chce, jak nie nakarmią – to się przydaje. Komuny, stowarzyszenia, samopomoce? Piękne, ale nie wypali… Z naszego lenistwa, egocentryzmu i prozaicznej odległości między nami wprost wynika, że nie zajmiemy się wszystkimi dziećmi tego świata, zatem – bierz się Państwo do roboty!

I właściwie na tym można by skończyć polemikę z poniekąd piękną teorią no, ale wrodzona złośliwość każe popastwić się jeszcze trochę nad poszczególnymi założeniami tekstu „Po co nam państwo”. No to proszę:

Po pierwsze: z nieskutecznych zakazów należy rezygnować. Zdejmijmy zatem ograniczenia prędkości w miastach, przy przedszkolach i placach zabaw!

Po drugie: każdy jest na tyle rozumny, żeby wiedzieć co dla niego dobre a co złe. A więc nastoletni chłopiec z matką i ojcem leżącymi pod mostem doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że już nie musi chodzić do szkoły bo wie, że już wszystko wie. I założenie podobne: dzieci są bezpieczne bez rodziców i ich zakazów, nauczą się wszystkiego same, i wszystkie ich doświadczenia kończyłyby się na guzie i skaleczonym palcu. Czy zakazując wchodzenia na parapet ograniczam wolność pięciolatka, który ZAWSZE i „niechcący” rozlewa wodę do farbek na dywanie?