W trakcie oglądaniu filmu towarzyszy widzowi nieodparte uczucie i pytanie o odwagę reżysera oraz to, jakim sposobem „Lewiatan”, piętnujący rosyjską władzę, wywodzącą się od samodzierżawia, autokratyzmu i dyktatu począwszy od twardych, groźnych i zabójczych carskich rządów, przez radzieckie szaleństwo, aż do ledwo maskowanego obecnego terroru, mógł w tym kraju powstać, zobaczyć światło dziennie, wyjść za granicę, zdobyć hollywoodzki Złoty Glob, otrzymać Złotą Palmę w Cannes i od Polskiej Akademii Filmowej Orła, wygrać Camerimage, by przegrać Oscara z polską „Idą”.

Przesłanie jest jasne, czytelne i nad wyraz proste. Władza jest skorumpowana. Niszczy przeciwników. Zagarnia wszystko, na co ma ochotę. Stosuje wszelkie środki. Głównie takie, które innym są niedostępne. To przesłanie powoduje, że odbiorca aż marszczy czoło, mruży oczy, krzywi twarz z bólu. Film nie wymaga w zasadzie żadnej pracy intelektualnej przy jego rozumieniu. Jednak to byłoby zbyt krzywdzące, bo umysł zaczyna pracować, gdy uświadamiamy sobie, jak brutalnie, gniewnie, agresywnie, nienawistnie i bezkompromisowo działa rosyjska machina władzy. Bez względu na to, czy swoje brudne dłonie wyciąga tuż za mury Kremla, czy nurza je w małomiasteczkowych społecznościach gdzieś na odległych granicach imperium.