Zatem w tym pejzażu małego, załadowanego meblami mieszkania, żony pracującej w barze na starego, pisarz czasami tłumaczy „z niemieckiego (ponieważ spośród języków obcych, którymi nie włada, stosunkowo najlepiej nie włada niemieckim – zwykł mówić stary)”, ale w głównej mierze rozmyśla, spaceruje, przygotowując się do napisania kolejnej książki, żeby nie zapomniano jego nazwiska. Odnajduje notatki, cofa się do pierwszej połowy lat 70. I nagle z tych notatek dochodzi do nas głos pisarza zmagającego się z ocaleniem. Pisarza, który w socjalistycznym państwie nie ma szans na wydanie książki o Holocauście. Stary przeżywa na nowo traumę. Traumę podwójną. Odżywają wszystkie uczucia, które towarzyszyły mu przy pisaniu pierwszego dzieła. Odżywa zniechęcenie związane z odrzuceniem przez wydawnictwo powieści. Jednak wyciąga maszynę do pisania i zastanawiając się, gdzie wyląduje Kőves, zaczyna wystukiwać tekst, klnąc na sąsiadkę: „«Żeby cię, ty parchato kobyło, ktoś wreszcie zaruchał…»”.

Część druga składa się dziewięciu zatytułowanych rozdziałów, które posiadają również zatytułowane podrozdziały. Żadnych niespodzianek w konstrukcji treści. Za to niezwykle kafkowska fabuła. Bezwolny bohater, uzależniony od szeregu wydarzeń, na które nie ma absolutnie żadnego wpływu. Miota się w metaforycznych ciemnościach i szarościach niewiedzy, ale także realnych przygnębiających barwach urzędów, fabryk, knajp mieszkań.

Nie wiemy kim jest bohater. Wiemy tylko, że opuścił „inne miasto – Budapeszt” podobne do tego, do którego się zbliża. Wszystko oparte jest na domysłach, niejasnych wskazówkach. Takie wrażenie potęguje samotność, oczekiwanie na jakieś wydarzenie, przypadkowość zdarzeń, spotkań. Jakby ślepy Kőves obijał się o ściany, ludzi, a głos dający mu jakieś wskazówki był tylko nikłym światełkiem w zalegających wszędzie ciemnościach: „Na próżno jednak czekał; nikt po niego nie wyszedł, było ciemno i wszystko wyglądało na zupełnie opuszczone. (…) Promień światła nagle zgasł; widocznie byli u celu; Kőves zobaczył teraz oświetlone wejście i jakiegoś człowieka naprzeciw siebie. A ściślej, kontury jakiejś postaci – parę stopni powyżej miejsca, gdzie stał – bo światło przy wejściu znowu padało w taki sposób, że Kőves, oślepiony, i tym razem nic nie widział”.

Przybywszy na miejsce bohater jest przesłuchiwany przez celnika, która to postać może być personifikacją Losu, który kieruje Kővesem, a jednocześnie symbolem aparatu zniewalającego obywatela państwa totalitarnego. Samo słowo „celnik” urasta do czegoś, co kojarzone jest z wielkim strachem, co może nagle zmienić egzystencję człowieka. Bohater się tłumaczy:”- Przyjechałem odwiedzić przyjaciela (…). – Co to za przyjaciel? (…) – Niejaki Sziklai (…), znany w świecie autor komedii i scenariuszy”.

Z wszechogarniającej ciemności-szarości wyłaniają się postacie. One w jakiś sposób, oczywiście przypadkowy, wpływają na fabułę, bo ich los odzwierciedla życie w stalinowskim państwie. Te postacie jakby wypełzają z socrealnej mgły, odrywają się na chwilę od zbitego, zniewolonego tłumu i przylepiają na jakiś czas do Kővesa. Jedynym, który jest swoistym przewodnikiem dla bohatera, jest wspomniany Sziklai. On wie, jak się poruszać w tej przypadkowości. On symbolizuje cwaniaka, swoistego „załatwiacza”, który na pozór bezproblemowo żył w totalitarnych warunkach. Kertész pisze o Kővesu, że jest on o słabej konstrukcji psychicznej. Tak jak reszta podupadłych psychicznie postaci. Sziklai taki nie jest. On o wszystkich wie wszystko. O wszystkich tych, których imiona i pseudonimy potęgują absurdalność minionych już czasów, jak chociażby wujek André, Chloroformiarz, czy tych, których imion lub nazwisk autor nie wymienia, jak pan z pieskiem, czy kelnerka Aliz, albo jej utrzymanek Berg. Każda z tych postaci jest w jakiś nieuchwytny dla czytelnika sposób ułomna. Reprezentuje osobiste fiasko. Odzwierciedla fiasko całego systemu. Tacy są nie tylko bywalcy czy raczej „mieszkańcy” „Mórz Południowych”. Owo życiowe fiasko dotyczy prawie każdego. Od gospodyni domowej i robotnika w fabryce po redaktora naczelnego reżimowej gazety i wysokiego ministerialnego urzędnika.

Nie wiadomo, czy to bardziej sprawił wszechmocny celnik, czy cwany Sziklai, ale Kőves niczym Odyseusz staje się igraszką w rękach stalinowskich mocy. Uosabiając pozorność, głupotę miejsca i czasu, przemierza jedno z totalitarnych państw, gdzie intelektualistę spotyka jedynie fiasko. Wyrzucany z pracy, awansowany, zmuszany do pracy fizycznej, brodzi po szyję w gównie dyktatury proletariatu. Tak żyjąc nie jest zdolny do związania się z kobietą. Przygodne miłości, przypadkowy seks jest dla jego partnerek chwilowym wyskokiem poza nawias stalinizmu. On, z tym przygnębiającym poczuciem fiaska każdego ze swoich czynów, nie jest w stanie spojrzeć w przyszłość dalej niż na parę godzin do przodu. O dziwo, ale tę pełną napięcia atmosferę uspokaja spotkanie z Bergiem, który przywołuje u Kővesa wspomnienia z Holocaustu. To jedyne w tej części powieści odniesienie Kertésza do żydostwa i związanych z tym traum. Jaki może płynąć wniosek ze spotkania kata i ofiary? Czy pisarz myślał o tym, że komunistyczna dyktatura, kolejny totalitaryzm także oprawcę i okaleczonego emocjonalnie węgierskiego Żyda postawi na równi ze sobą? Zatem kolejne fiasko?

Czytając „Fiasko” nie wiem co jest złym snem Kővesa, a co rzeczywistością. Praca w więziennictwie totalitarnego systemu, czy pisanie absurdalnych artykułów na temat spóźniania się pociągów? Przefarbowany Sziklai, gdy powiał wiatr wolności, czy dziwny, żałosny patriotyzm Kővesa, kiedy naprawdę żył, bo teraz po latach jedynie „przeniknie go bolesna tęsknota, z gorzką nostalgią będzie bezustannie smakował słodkie wspomnienie swojej porażki”?