Całość tego muzycznego projektu spinają utwory instrumentalne, podobnie jak kawałek rozdzielający jego dwie części . Podkręcone motorycznie Intro prowadzi nas na Złą Wyspę, gdzie przy ognisku słuchamy Rozbitków, ballady lirycznej i nieco mrocznej, obniżony ton głosu Adama dodaje tutaj smaku. Potem odpłyniemy z Roling Stones w klimaty lat `60-`70. Po tytułowym Ciemnograniu, które rytmicznie nas rozkołysze, Adam Kulisz ciepłym głosem rozpocznie mój hit tej płyty: Szklaną kulę. Przepiękna, melodyjna ballada i wokal, który może łamać serca. Z kolei Fatalny druh to rozliczeniowe refleksje z przeszłością. Smutna Kawa i pet - tu znowu głos Adama pięknie lirycznieje. Nie mówcie już nic to nie pogodzenie się z życiem, głupio przerwanym w pół.

Utwór Centro Przebudzenie to przełom w tej pięknie granej historii, czas zrozumienia i asymilacji doświadczeń. Potem zaczyna się już Nowa historia i poetyka utworów zmienia się. Razem z muzykami i wokalistą dochodzimy do istoty rzeczy. Prawdy i piękna natury w Giernatural (tytuł nie pozostawia wątpliwości czyim udziałem jest owo zachwycenie). W kolejnych utworach dojdziemy do spokoju ducha, nadziei i miłości – Nie martwe słowo ty wyznanie miłości, miłości, która mimo niepokoju daje siłę. Pogodny utwór Spróbuj to luz i powiew optymizmu oraz dodatkowy smaczek w postaci fajnego pogwizdywania. Entro Indibang kończy tę muzyczną opowieść. Dla mnie nie ma tutaj słabszych i lepszych kompozycji. Są same lepsze. Wszystko jest znakomicie wyważone i dopracowane, bez zbędnych nut czy słów, a wykonanie zachwyca. Można rozkołysać się i odpłynąć przy tej muzyce. Świetna sekcja rytmiczna naprawdę potrafi nas ładnie rozbujać. Pięknie brzmią klawisze, a także Adamowa gitara. Atutem płyty są również teksty, zrozumiałe i proste, czasami chropowate, ale taki już urok bluesa. Warto mieć ten krążek, można słuchać od początku do końca i jeszcze raz, i jeszcze niejeden raz. Gier na okładce płyty podziękował wszystkim, którzy słuchają tej płyty. Ja dziękuję za radość, jaką daje mi jej słuchanie.