Kwestia przekładów Szekspira wracała do mnie kilkukrotnie. I zawsze wiązało się to z nazwiskiem Barańczaka. Przemykały, zatem, obok siebie, ocierały się dramaty, tragedie i komedie szekspirowskie, Barańczak i „Zeszyty literackie”. Pytania o właściwe tłumaczenie, a inaczej, który przekład Szekspira kupować i czytać, kierowałem do profesorów, poetów, krytyków literackich. Barańczak czy Słomczyński? Odpowiadać na to mieli humaniści na Rodos, w Madrycie, w warszawskiej restauracji na Nowym Świecie w salce dla palących, urodziwa redaktorka warszawskich wydawnictw, wykładowcy wiedzy o kulturze Instytutu Badań Literackich i prowadzący warsztaty na kursie kreatywnego pisania. Bez odpowiedzi. Nie, raczej odpowiedzi było mnóstwo. Barańczak i Słomczyński, ponieważ… Poniekąd sprawa rozwiązała się sama. Być może była to kwestia mojej impertynencji i natręctwa. W każdym razie skończyło się prezentami: wydane przez Znak „Komedie”, „Tragedie i kroniki” w przekładzie Stanisława Barańczaka oraz wydane przez Elipsę sztuki Szekspira w przekładzie Macieja Słomczyńskiego w ramach Biblioteki Gazety Wyborczej.

W zasadzie tyle byłoby o Stanisławie Barańczaku ze strony profana, choć może jeszcze jedno zdanie: Na półce, niedaleko przekładów Szekspira, stoi tom „Fioletowa krowa: Antologia angielskiej i amerykańskiej poezji niepoważnej” przygotowany i przetłumaczony przez Barańczaka. Czasami do niego sięgam. Z przyjemnością.