Park Narodowy Dolin Yorkshire (ang. Yorkshire Dales National Park) został utworzony w 1954 roku i obejmuje kilkanaście dolin, w tym trzy najrozleglejsze: Swaledale, Wharfedale i Wensleydale. Jest to bardzo malowniczy, rolniczy region, gdzie na zielonych pastwiskach poodgradzanych tradycyjnymi kamiennymi murkami pasą się owieczki. Murki od setek lat buduje się w ten sam sposób, bez użycia zaprawy. Na wzgórzach zdarzają się piękne, kolorowe wrzosowiska, a w kilku miejscach stoją stare zamki. Krajobrazu nie psują nawet ludzkie osady, bo niewielkie kamienne domki tutejszych wiosek czy małych miasteczek zdają się być idealnie w ten sielankowy obraz wkomponowane. Gdyby nie asfaltowe drogi i przejeżdżające z rzadka samochody, można by pomyśleć, że cofnęliśmy się w czasie...

Przejeżdżając przez Park Narodowy, można trafić na różne urokliwe miejsca. Na pewno będą nimi między innymi malownicze wrzosowiska, np. Melmerby położone przy wąskiej drodze prowadzącej z West Witton w kierunku Carlton. Fiolet wrzosu, zieleń trawy, błękit nieba i wznoszący się w oddali Penhill¹. Koniecznie trzeba się zatrzymać, choćby na chwilę, a najlepiej wybrać się na długi spacer.

Zbiornik Scar House jest jednym z trzech zbiorników wody pitnej zbudowanym na potrzeby zachodniego Yorkshire i Bradford na rzece Nidd. Co ciekawe, woda stąd transportowana jest bez użycia pomp, za pomocą akweduktu. Zbiornik tworzy ogromna tama, której budowę ukończono w roku 1936. To największa tama w Dolinie Nidderdale, ma 71 metrów wysokości i prawie 600 metrów długości, a do jej wybudowania zużyto ponad milion ton kamienia! To zdecydowanie najpiękniejsza zapora jaką widziałem. Nie jakieś tam betonowe straszydło, ale dostojna niczym zamek, piękna kamienna konstrukcja wtopiona pomiędzy zieleń drzew i granat spiętrzonej wody. Robi wrażenie, jakby wznieśli ją jacyś tytani z zupełnie innej epoki? Najwyraźniej zachwyca nie tylko mnie, bo rocznie odwiedza to miejsce około 150 tysięcy osób.

Budowa zapory trwała bardzo długo, ponoć aż 50 lat, a na potrzeby ekipy budowlanej zbudowano nawet małe miasteczko, w którym mogło mieszkać około 1250 mieszkańców! Jak na tamte czasy zapewniało ono ponadprzeciętne warunki mieszkaniowe. Była elektryczność, ciepła i zimna woda, kanalizacja, czytelnia, salka koncertowa, sklepy, a nawet kino! Gdy trzeba było, dojeżdżali lekarz i pielęgniarki, a w razie potrzeby organizowano także szpital. Po zakończeniu budowy wszyscy mieszkańcy się wynieśli, a osadę zlikwidowano.

Tan Hill to wzniesienie leżące w Górach Pennińskich, na Pennine Way – najstarszym z narodowych szlaków turystycznych przecinających Anglię, Walię i Szkocję. Jak okiem sięgnąć nie widać stąd żadnych zabudowań (najbliższe miasto oddalone jest o jakieś 18 km), żadnych poza jednym stojącym samotnie budynkiem.

Tan Hill Inn – bo o nim mowa – to gospoda (inn) z podobno bardzo dobrym jedzeniem, zimnym piwem i miejscami do spania. Jest to najwyżej położone (528 metrów n.p.m.) takie miejsce na Wyspach Brytyjskich i kto wie, czy nie najbardziej malowniczo, bo roztacza się stąd piękny widok.

Niestety tutejszego jadła nie udało mi się zakosztować. Najpierw nie było kucharza, a gdy przyszedł, okazało się, że czekać trzeba znacznie dłużej, niż nam wcześniej zapowiedziano. Jedzenia zatem z czystym sumieniem polecić nie mogę, ale niezależnie od tego i tak będąc w Yorkshire warto to piękne miejsce odwiedzić!

Wygłodniali przejeżdżaliśmy przez Reeth – niewielką, liczącą około 700 mieszkańców wioskę. Jeśli będziecie w pobliżu, to z czystym sumieniem możemy polecić King's Arms – knajpę, której królewskie ramiona okazały się dla nas bardzo gościnne, a wcale nie oczekiwały królewskiej zapłaty. Było bardzo smacznie i niedrogo.