Kiedy we wnętrzu naszego skromnego pokoiku zaczyna rozchodzić się sygnał budzika, dawno już nie śpimy. Od dłuższego czasu podnieceni wiercimy się w śpiworach i przez szybę niezbyt szczelnego okna hoteliku Monastery podziwiamy kolejną urokliwą, październikową, himalajską noc - czarną, ale niezwykle gwieździstą. Z lekkim oporem podnosimy z łóżek nasze sfatygowane ostatnimi dniami ciała i przy światłach czołówek pośpiesznie zamieniamy puchową osłonę na kilka warstw ciepłej odzieży. Na zewnątrz bezgraniczna cisza i całkiem spory mróz. Zgrabiałymi z zimna dłońmi sprawdzamy przezornie stan plecaków, a następnie długo wsłuchujemy się w milczenie gór. Otwarte na oścież receptory miło łechce wszechobecny tu feromon przygody.

To już prawie tydzień odkąd jeepem pokonaliśmy męczącą drogę z Kathmandu do Dhunche, by rozpocząć nasz długo wyczekiwany trekking w położonej na północ od nepalskiej stolicy, bezpośrednio graniczącej z Tybetem, przepięknej Dolinie Langtang. Za nami kilka obfitych porcji wrażeń. Noclegi kolejno w Thulo Bharkhu, Thulo Shyaphru, Lama Hotel, ślicznie położonej osadzie Langtang i wreszcie w ulokowanej na prawie czterech kilometrach wysokości wiosce Kyanjin Gompa - ostatnim w okolicy ludzkim przyczółku, który już dwie doby dobrze nam służy jako baza wypadowa w wyższe partie gór. Wiele godzin spędzonych na zasobnym w naturalne piękno szlaku. Pierwsze kryzysy i słabości, pierwsze chorobowe dolegliwości i, co ważniejsze, pierwsze wygrane z nimi bitwy. Kilka dni o smaku czystej, nieskalanej nieautentycznością radości. Czas na ciąg dalszy emocji. Kierunek: Tsergo Ri (4984 m n.p.m.) - najwyższy w pobliżu wolny od opłat trekkingowy szczyt.

Kwadrans przed szóstą opuszczamy podwórze naszego samotnego, położonego kilkadziesiąt metrów od serca wioski hoteliku. Latarki nie są już potrzebne. Na wschodzie Uszas – łaskawa bogini jutrzenki, coraz śmielej podnosi ciemne zasłony i między białe ściany wlewa się gęsty strumień jasności. Jest bardzo pogodnie, ale dość zimno. Pod nogami mocno trzeszczy zmrożony nocą grunt. Mijając zanurzone jeszcze ciągle w głębokim śnie domostwa oraz stado skubiących lodowatą trawę, zupełnie nieczułych na chłód jaków, z zadowoleniem podziwiamy dolinę. Za naszymi plecami Langtang Lirung (7227 m n.p.m.) - w promieniach wschodzącego słońca tli się jak pochodnia, po lewej oba wierzchołki Kyanjin Ri (4773 i 4600 m n.p.m.), z których wczoraj w ramach aklimatyzacji podziwialiśmy okolicę, po prawej masyw Ganja La Himal – wygodnie wyłożona w miękkiej pierzynie porannego światła Naya Kanga (5857 m n.p.m.) wydaje się bliska, gościnna i przyjazna. Zaraz za progiem wioski swój czar zaczyna roztaczać przepiękne, wysrebrzone blaskiem budzącego się dnia rozlewisko rzeki Langtang. Niezwykła aluwialna formacja. Liczne języki wodne żwawo liżące płaskie i szerokie w tym miejscu, piaszczysto-kamieniste dno doliny długo hipnotyzują nasz wzrok.

Kilkaset metrów na wschód od Kyanjin Gompy zostawiamy główny szlak. Bez trudu odnajdujemy miejsce, w którym swój początek ma najpopularniejsza spośród kilku prowadzących na wierzchołek Tsergo Ri dróg. Wzrokiem dokładnie badamy teren. Wąska, ale wyraźna ścieżka od samego początku pnie się stromo i równym ściegiem przeszywa niemal całą górę, by zniknąć nam z oczu za zachodnim zboczem dopiero w pobliżu szczytu. Jest lepiej niż sądziliśmy. Z orientacją nie będzie najmniejszych problemów. Zadowoleni z takiego obrotu sprawy, nucąc pod nosem jakieś buddyjskie mantry puszczamy się przed siebie.

Po kilku kwadransach niezbyt wymagającej wspinaczki docieramy do miejsca oznaczonego na mapie jako Tcharchepisa. Po środku niewielkiego wypłaszczenia straszy kilka kamiennych, wyraźnie rozpadających się szałasów. Chyba od dawna nie służą już żadnemu z okolicznych pasterzy jaków, nie ma wątpliwości za to, że przy gorszej pogodzie mogą stanowić dogodne schronienie dla turystów. Zrzucamy plecaki. Pora na śniadanie, na które zabrakło czasu zagonionym rankiem. Tutaj warunki na kilkuminutowy postój i spokojny posiłek wydają się idealne. Widoki przepiękne, a do tego coraz przychylniejsza aura. Niemal bezwietrznie. Wreszcie możemy się rozebrać – troskliwe słońce kładzie nam na przemarzniętej skórze kolejne bandaże ciepła. Przyjemnie.

Posileni kilkoma kawałkami placka czapati i kokosowym ciastkiem kontynuujemy wyraźnie już trudniejszą wspinaczkę. Dwie trzecie dystansu dzielącego Tcharchepisę i Tsergo Ri, mimo sporego nachylenia, pokonujemy wyjątkowo sprawnie, ale ostatnie kilkaset metrów do szczytu zdaje się ciągnąć w nieskończoność. Rosnącemu znużeniu staramy się zaradzić metodę trzydziestu kroków. Głośno liczymy ruchy obolałych kończyn na niepewnym, ośnieżonym zboczu. Jeden, dwa, trzy... trzydzieści i przerwa na oddech. Mimo, że tutaj każde spojrzenie jest nagrodą, zmęczeni prawie nie podnosimy wzroku. Jeden, dwa, trzy... trzydzieści i przerwa. Kolejne serie kroków. Oślepionym słońcem okiem staramy się zmierzyć pozostały dystans. Jeszcze sporo. I choć coraz bardziej doskwiera nam wysokość, nie dajemy się zniechęcić. Nic, że trochę boli głowa, pali skóra, z napięcia krzyczą mięśnie. Poniekąd po to tu właśnie jesteśmy. Wiemy, że ta odrobina cierpienia ożywi nas, oczyści i uświęci.