W dniu wyjazdu ze Swanetii pogoda była rewelacyjna. Aż chciało się zostać dłużej, ale kolejne atrakcje Gruzji czekały. Naszym celem było Tbilisi. Z samego rana (około siódmej) pojechaliśmy maszrutką do stolicy. Był to taki sam busik, jaki jeździ na krótkich dystansach, czyli niezbyt wygodny i zapchany do granic możliwości. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie babuszki i ich wielkie wory z dobrami wszelakimi, które zalegały w każdym możliwym zakątku pojazdu. Skurczony masakrycznie jechałem z jedną nogą na worku z ziemniakami (chyba ziemniakami) a drugą w pozycji jogina.

Na szczęście co jakiś czas robiliśmy postoje, na których można się było nieco rozprostować. W drodze do Tbilisi musieliśmy przejechać przez Zugdidi i Kutaisi. Gruzja ma takie ukształtowanie terenu, że często trzeba jechać przez te same miejsca gdyż przez kraj przebiega tylko kilka głównych dróg. Nie da się zwiedzić Gruzji naokoło. Lądując w Kutaisi i chcąc zwiedzić Swanetię, Tbilisi czy Batumi, kilka razy będziemy poruszać się tą sama drogą.

Do Tbilisi dotarliśmy po południu. Zaraz po wyjściu z maszrutki zaczęliśmy się rozglądać gdzie nas dowieziono. Jedyny pewnik to rezerwacja noclegu na Starym Mieście. Jednak my znajdowaliśmy się na dworcu głównym dość mocno oddalonym od naszego celu. Na szczęście w pobliżu znajdowała się stacja metra. Od współpasażerów dowiedzieliśmy się, że aby móc pojechać metrem należy zakupić odpowiednia kartę, na którą pani w okienku kasowym nabije nam odpowiednia liczbę impulsów przejazdowych. Jeden przejazd to pół lari. Zakupiliśmy więc kartę i na wszelki wypadek dziesięć impulsów. Metro w Tbilisi nie jest zbyt rozbudowane, ale na szczęście w miarę blisko Starego Miasta znajdowała się stacja Alvabari, na której wysiedliśmy.

Po chwili marszu (na szczęście w dół) doszliśmy do Kury. Widok przed nami był niesamowity. Z jednej strony Stare Miasto wspinające się po zboczu w kierunku twierdzy Narikali. Pięknie odnowione budynki z balkonami, tarasami i werandami nachodzą jedne na drugie. Minaret meczetu i kopuły łaźni siarkowych. Wszystko to tworzy wspaniały klimat i stanowi o charakterze Tbilisi. Z drugiej strony tuż obok nowoczesny futurystyczny Most Pokoju, kolejka linowa i nowoczesny Pałac Prezydencki stojący powyżej równie interesującego Parku Europejskiego z jakąś zupełnie odjechaną instalacją nie wiadomo do czego służącą. To połączenie tradycji i nowoczesności, zabytkowej architektury i awangardowych obiektów jest (moim zdaniem) bardzo udane.

Po przekroczeniu mostu spotkaliśmy grupę entuzjastycznie nastawionych wolontariuszy działających na rzecz rozwoju turystyki w Gruzji. Pomogli nam błyskawicznie zlokalizować hostel w labiryncie uliczek starego miasta. Było to o tyle miłe, że tym razem trzeba było iść pod górę, a nasze plecaki z każdym metrem coraz bardziej dawały znać o sobie.

Gdy dotarliśmy na miejsce, ponownie okazało się, że choć mamy rezerwację to wszystkie pokoje są zajęte (w Kutaisi pierwszego wieczora było tak samo). Nie ukrywam, że nieco nas to rozczarowało. Po dwóch telefonach dyżurującej w recepcji pani do szefowej dowiedzieliśmy się, że są wolne pokoje w innym hostelu również należącym do tej samej osoby. Problem polegał na tym, że znajdował się on na ulicy Szoty Rustawelego w samym centrum. Jednak, aby zniwelować nieco złe wrażenie, zamówiono dla nas taksówkę.

Wieczorem, gdy w końcu pozbyliśmy się bagaży, ruszyliśmy na spacer po Tbilisi. Aby wrócić na Stare Miasto, przeszliśmy przez całą Aleję Rustawelego i Plac Wolności. Są to najbardziej ruchliwe i reprezentacyjne miejsca w stolicy. Jednak dokładniejsze zapoznanie się z mijanymi atrakcjami zostawiliśmy sobie na kolejny dzień. Tego wieczora chcieliśmy znaleźć jakiś fajny lokal z typowo gruzińskimi specjałami. Udało się znaleźć lokal serwujący dobre chinkali z grzybami.

Ostatnim punktem tego dnia była wizyta w słynnych nie tylko w Tbilisi łaźniach siarkowych. Na starym mieście jest ich kilka, wszystkie korzystają z tego samego ujęcia termalnej wody siarkowej. Wybraliśmy banię leżącą w samym środku kompleksu. Wstęp obejmujący godzinę relaksu w prywatnej kabinie składającej się z basenu z gorącą wodą i prysznica kosztował 30 lari. Za 20 lari można było zamówić dodatkowo masaż. Wnętrze kabiny jest podobne do tego, co spotyka się w tureckim hammamie. W ciągu tej godziny całe trudy tego intensywnego dnia odpłynęły w siną dal.

Po wyjściu z bani w doskonałych humorach zatoczyliśmy wielki łuk w drodze do hostelu. Nie mogliśmy sobie odmówić przyjemności przejścia przez mieniący się światłem Most Pokoju (zwany przez miejscowych wielką podpaską).

Zwiedzanie Tbilisi

Zwiedzanie Tbilisi rozpoczęliśmy od wizyty w największej świątyni stolicy – Soborze Trójcy Świętej (Cminda Sameba). Jest to nowy kościół, który został oddany do użytku w 2004 roku. Wnętrze jest raczej surowe i za bardzo nie ma czego tam podziwiać. Warto jednak się tu wybrać, ponieważ w miejscu gdzie stoi sobór jest piękny widok na miasto.

W drodze powrotnej do centrum zakupiliśmy od babuszki nieco białego sera, bardzo słonego i dobrego. Każdy będąc w Gruzji, powinien go spróbować. Można go kupić na targowiskach lub u przydrożnych sprzedawców. Oczywiście znajdziemy go również w sklepach, ale to nie będzie to samo.

Kolejnym celem zwiedzania był ormiański kościół Eczmiadzyn znajdujący tuż obok stacji metra Alvabari. Tego dnia natrafiliśmy na ślub, jak się później okazało pierwszy z wielu. Idąc dalej, dotarliśmy do położonego na skarpie tuż obok rzeki Kury kościoła Metechi. Świątynia została zbudowana w XIII wielu. Głównym atutem kościoła jest piękne położenie, ponieważ wnętrze nie jest zbyt okazałe. Tuż obok znajduje się pomnik króla Wachtanga I Gorgasali, postawiony w tym miejscu w 1967 roku.

Kontynuując nasz szlak sakralny, przekroczyliśmy Kurę i doszliśmy do Katedry Sioni. Według legendy pierwszą świątynię wzniósł w tym miejscu w V wieku król Kartii Wachtang I Gorgasali. Obecna budowla pochodzi z przełomu XI i XII wieku. W późniejszych wiekach świątynia była wielokrotnie niszczona i odbudowywana. W katedrze przechowywany jest krzyż św. Nino – jedna z najważniejszych relikwii w kościele Gruzińskim. Tym razem jest na co popatrzeć, wnętrze jest bogato zdobione.

Z Katedry Sioni udaliśmy się w kierunku kolejki linowej. Wcześniej jednak zajrzeliśmy do Wielkiej Synagogi. Została zbudowana z cegły w latach 1904–1913. W czasie II wojny światowej Niemcy nie dotarli do Tbilisi więc budynek stojący obecnie to oryginał. Warto zerknąć, gdy jest się w pobliżu.