Po zwiedzaniu udaliśmy się na kawę. Z pianką, taką jak lubię. Bardzo miło nam się rozmawiało, czas spokojnie płynął. Meiju to niesamowicie ciepła osoba. Mieszkała sama, więc nieczęsto miała z kim porozmawiać, dlatego tak bardzo się ucieszyła z naszego spotkania.

- Zaglądaj tutaj częściej. Jak tylko będziesz gdzieś w okolicy to zapraszam do siebie.

- Będę pamiętać.

Pożegnaliśmy się i udaliśmy do hotelu coś zjeść.

- Chyba pójdę się przejść. – odparłam. – Nie jestem głodna. Muszę przetrawić jeszcze tę kawę i ciastko.

Tuomas spojrzał się na mnie podejrzliwie.

- Dobrze, jak chcesz. Zjem coś, a potem rozejrzę się po okolicy. Gdzieś się spotkamy.

Udałam się mostem na drugą wysepkę, gdzie nie było już tylu turystów i żadnego hotelu. Nie byłabym sobą, gdybym nie przeszła się na spacer po lesie. Teraz chciałam być przez chwilę sama. Sama ze swoimi myślami. Przyjechałam tu by odpocząć, zapomnieć o ostatnich wydarzeniach w moim życiu, a może je przemyśleć? Nie wiem. Chciałam odetchnąć od spraw codziennych, od pracy, miasta. Nie przyjęłam oferty Tarji, więc miałam sporo wolnego czasu. Czas podobno leczy rany. Co jakiś czas przebłyskiwały zza drzew małe domki, zupełnie jak z bajki. Były tak małe, że mieszkać w nich mogły zaledwie dwie osoby. Pomalowane to na różowo, to na żółto. Muszą pięknie wyglądać jesienią wśród kolorowych drzew. – pomyślałam. Szłam tak myśląc o niczym i o wszystkim i nawet nie zauważyłam jak szybko zleciał mi czas. Odwróciłam się by zawrócić i o mało co nie podskoczyłam. Przede mną na swym koniu siedział jeździec, ten sam, którego widziałam wcześniej. Przetarłam oczy. Czyżby do trzech razy sztuka? Zaniepokoiłam się, ale kiedy jeździec się do mnie uśmiechnął strach odszedł w zapomnienie. Patrzył mi się w oczy przez chwilę, po czym zawrócił konia i już miał odjechać, kiedy krzyknęłam.

- Poczekaj!

Jeździec zatrzymał ruszającego już konia i odwrócił się.

- Odjeżdżasz?

- Znalazłaś już to, czego szukałaś. – odparł i poruszył się na swym koniu, który niespokojnie przebierał ciągle kopytami. I wtedy właśnie dostrzegłam jak zza jego lekko rozpiętej koszuli wystaje zawieszony u szyi na ślicznym złotym łańcuszku medalion. Ten medalion. Patrzyłam się nań przez chwilę, po czym jeździec wysoko uniósł dłoń w geście pożegnania i szybko pogalopował na swym koniu w głąb lasu. Po chwili całkowicie zniknął mi z oczu. Zdałam sobie sprawę, że widzę go po raz ostatni. Uniosłam wysoko dłoń.

- Szukałem Cię. - usłyszałam nagle zza pleców. – Długo nie wracałaś, martwiłem się.

Przytuliłam się do Tuomasa.

- Tak mi kogoś przypomina… wiem! Wiem kogo.

- Ale kto? O czym Ty mówisz? – zapytał zdziwiony.

- Robi się już ciemno…

- Tak… chodźmy, zobaczymy zamek. Wieczorem musi pięknie wyglądać.

Rzeczywiście zamek wyglądał tak dostojnie, oświetlony ze wszystkich stron wydawał się być tylko iluzją, jakby ktoś przed chwilą go wyczarował. Było ciemno. Szliśmy spokojnym krokiem kładką wokół zamku, nie było już dużego ruchu, tylko co jakiś dłuższy czas mijał nas przechodzeń. Milczeliśmy, przytuleni do siebie chłonęliśmy atmosferę tego pięknego miejsca. Dostrzegłam małą ławeczkę wśród drzew. Wskazałam ją palcem, a Tuomas przytaknął. Usiedliśmy i przez chwilę siedzieliśmy patrząc gdzieś w otaczającą nas zewsząd ciemność. Tuomas zaczął się wiercić i wyjął coś z kieszeni. Odwróciłam się w jego stronę.

- Wiesz, wspaniale jest czuć ten chłodny wiatr na twarzy. Tu jest tak pięknie. – powiedziałam.

Tuomas nagle uklęknął przede mną i wziął moją dłoń w obie ręce.

- Kocham Cię. – odrzekł. – Wyjdziesz za mnie?

Stałam zaskoczona i nie byłam w stanie nic odpowiedzieć. Zrobiło mi się ciepło. Po chwili pochyliłam się i mocno do niego przytuliłam.

- Bądź przy mnie, na zawsze.

- Będę.

Z oczu zaczęły płynąć mi łzy, nie wiem czy to łzy wzruszenia, czy szczęścia. Po prostu mi się to wszystko w głowie nie mieściło, śmierć dziadka, teraz – oświadczyny. Jeszcze się do końca nie pozbierałam po stracie najbliższego mi człowieka, ale teraz uświadomiłam sobie, że cały czas był przy mnie inny, niezwykle mi bliski, a ja tego nie dostrzegałam. Ale byłam teraz szczęśliwa. Bardzo szczęśliwa. Tuomas wstał, objął moją twarz i jakby wiedział o czym myślę rzekł:.

- Coś się kończy, a coś zaczyna.

KONIEC