Kiedy wszyscy się już rozeszli, pożegnałam się z Tuomasem i Tarją, a potem udałam się do gabinetu profesora. Zapukałam ostrożnie, ale nikt się nie odezwał. Wiedziałam, że ktoś musi być w środku, bo dochodziły mnie odgłosy rozmowy. Zapukałam jeszcze raz, głośniej. Po chwili otworzył mi Henkka.

- O, Eveliina, wejdź proszę.

Już zza uchylonych drzwi dostrzegłam dwóch stojących nieopodal biurka mężczyzn w służbowych strojach. Byli to Ci sami policjanci, którzy przyjechali wówczas nad badany przez nas grób.

- Dzień dobry. – odrzekłam zmieszana.

- Dzień dobry. – odpowiedzieli mi chórem dwaj mężczyźni.

Na biurku pośród stosu teczek i starych książek stały dwie butelki z wodą mineralną. Przez chwilę się im przypatrywałam, przestępując z jednej nogi na drugą. Henkka, widząc moje zmieszanie rzekł.

- Poprosiłem Cię tutaj, bo…

- Bo udało nam się zidentyfikować ofiarę. – dokończył szybko wyższy mężczyzna o niezwykle chudej twarzy.

- Jako, że dowodziłaś badaniami, jesteś w to w pewien sposób zaangażowana. – odparł profesor, głęboko patrząc mi w oczy.

Zabrzmiało to tak, jakby chciał powiedzieć, że niejako jestem jedną z podejrzanych w tej sprawie, a nie tylko feralnym świadkiem.

- Rozumiem. – odpowiedziałam z lekką ekscytacją w głosie, której nie potrafiłam ukryć.

Byłam niezmiernie ciekawa rozwiązania tej sprawy. Brudnej sprawy.

- To, co państwo znaleźli, okazało się być niezwykle znaczące i zagadkowe jednocześnie – zaczął tajemniczo jeden z policjantów. – Ta głowa należy do jednego z archeologów, którzy przed dziesięcioma laty prowadzili badania przy tym samym grobie.

Otworzyłam szeroko usta. To pierwszy dowód z ówczesnej tajemniczej zbrodni. Zresztą to, że ludzie zniknęli nie oznaczało jeszcze, że zostali zamordowani. Ale teraz… Przerażał mnie jeszcze jeden fakt. Przebywaliśmy nieopodal grobu kilka dni, gdyby tak któryś z nas zaginął? Na szczęście nic takiego się nie stało. I co z resztą ciała? Henkka wyraźnie rozmawiał już z nimi wcześniej, bo nie wydawał się być tą informacją zadziwiony. Bynajmniej nie tak jak ja.

- Zrobiliśmy odpowiednie badania oraz obraz antropologiczny. Kiedy zidentyfikowaliśmy ofiarę wezwaliśmy spokrewnionych z nią ludzi, by potwierdzić nasze podejrzenia i nie mieć żadnych wątpliwości, a w razie czego zweryfikować postawioną tezę. – w tym momencie stojący obok policjant, starszy wiekiem, szturchnął go, tym samym dając mu do zrozumienia, by się tak nie rozwlekał. – I rzeczywiście nasza teza się potwierdziła, gdyż wezwani rozpoznali w nim członka swojej rodziny.

- Ale kto to był? Kim była ofiara? – zapytałam.

- To Toni Laine. – odparł policjant.

- Toni…- powtórzył Henkka. - Znałem go, był wspaniałym, ciekawym świata człowiekiem. – powiedział jakby do siebie. – Ale stanowczo za młodym, stanowczo…

- Ów człowiek został brutalnie zamordowany, ktoś odciął mu głowę, ówcześnie dusząc, o czym świadczą ślady na szyi i podbródku. Przed śmiercią najprawdopodobniej został pobity bądź też upadł, bo ma złamaną kość potyliczną. – oświadczył wyższy policjant. Wzdrygnęłam się. Nigdy bym nie pomyślała, że przyczynię się do odkrycia takiej zbrodni. Z zapałem i zamiłowaniem do archeologii chciałam po prostu zbadać znany mi z legendy grób… - Reszty ciała nie udało się nam odnaleźć, nawet po kilku wyczerpujących dniach przeszukiwania terenu.

- Te odkrycie pozwala na potwierdzenie naszej wcześniejszej tezy, iż pracujący przy grobie zostali zabici. – dodał drugi.

Zapadła cisza.

- Sprawa zostaje zamknięta. – oświadczył nagle, przerywając ciszę.

- Zamknięta, ale…- powiedziałam cicho.

- Żegnamy państwa.

- Dziękuję bardzo. – odparł szybko Henkka, ściskając dłonie każdemu z policjantów.

Dwaj mężczyźni wyszli pospiesznym wojskowym krokiem.

- Henkka…- zapytałam nieśmiało. – powinniśmy powiedzieć reszcie. Oni też się martwią.

- Tak. – odparł nieco zamyślony.

Czekałam co dalej powie, ale profesor tylko odwrócił się i zaczął przeglądać jakieś papiery porozrzucane po biurku. Rozejrzałam się wokoło. W jego gabinecie panował straszny bałagan.

- Henkka?!

Jego zachowanie wzbudziło we mnie mieszane uczucia: podejrzliwość, zdziwienie i zaniepokojenie. Poczułam się tak, jakby czegoś niedopowiedziano, coś pominięto. Zdecydowanie za szybko zamknięto tę sprawę, zdecydowanie - pomyślałam. Zaczęłam powątpiewać w prawdziwość tej makabrycznej historii. Profesor nawet nie odwrócił się w moją stronę, stał, nadal przerzucając pliki papierów.

- Zastanawia mnie, dlaczego policja od razu zamknęła całą sprawę… Przecież nasze znalezisko może przyczynić się do rozwiązania zagadkowej zbrodni sprzed dziesięciu lat!

Henkka nic nie odpowiedział.

- Coś się stało? O czymś powinnam wiedzieć, prawda?

Wciąż milczał.

- Henkka!? Czy chodzi o Stowarzyszenie? Miałeś jakieś przykrości z ich strony?

Moje pytania wciąż pozostawały bez odpowiedzi.

- Co Ci się stało? Byłeś pełen entuzjazmu kiedy zaczynaliśmy badania, bardzo mi pomogłeś w przygotowaniach, załatwiłeś cały sprzęt, dobrze się dogadywaliśmy, a teraz?

Zaczęłam się zastanawiać. Skoro nie chce mi wszystkiego wyjaśnić musi to być zaiste bardzo poważna sprawa. Zresztą, mimo zaufania jakim mnie (i ja jego) obdarzył, zawsze zachowywał się tajemniczo i ostrożnie. Nie było to prawdziwe zaufanie, takie jakim darzyłam się z Tuomasem. Zastanawiało mnie jednak najbardziej to, dlaczego w ogóle zgodził się na przeprowadzenie tych badań, skoro są dla niego takie krępujące i mimo dawnych, przykrych doświadczeń.

- Nie masz zamiaru ze mną rozmawiać, tak? Wiedz jednak, że tak tego nie zostawię, widzę przecież co się dzieje.

Chciałam już wyjść, ale w tym czasie Henkka odwrócił się i złapał mnie za rękę.

- Zaczekaj! – rzekł nagle. - Przepraszam, źle się zachowałem. Nie byłem do końca z Tobą szczery. O czym dobrze wiesz, bo…jesteś inteligentną kobietą.

Zaczęła się gra.

- To wszystko jest bardzo skomplikowane. Cała sprawa wygląda zupełnie inaczej niż może się wydawać. – ciągnął Henkka.

- Inaczej?! – wykrzyknęłam zaskoczona tym, co mówi. – Jak to inaczej? – zapytałam zdziwionym tonem.

- Nie chciałem i nie chcę, by ktokolwiek znał prawdziwe okoliczności związane z tym grobem i poprzednimi badaniami. – odpowiedział zdenerwowany moim zachowaniem z wyraźną pretensją w głosie. Umilkłam i nieco ochłonęłam. Stałam przez chwilę milcząc, profesor wydawał się być zły na siebie, jakby zupełnie niepotrzebnie wymknęło mu się to z ust.

- Ale zdajesz sobie chyba sprawę z tego, że prędzej czy później i tak się wszystko wyjaśni, wiele osób zajęło się badaniami…

- Nie chciałem też, by te badania były wznowione - odparł, przerywając mi. Jego mina posmutniała.

Teraz mnie naprawdę zaskoczył.

- Jak to? Przecież kiedy z Tobą po raz pierwszy rozmawiałam powiedziałeś, że rada jednomyślnie zgodziła się na badania i że nie ma żadnych realnych przeszkód.

Henkka spuścił głowę.

- To wszystko wyglądało inaczej, jak już powiedziałem.

- Kłamałeś… ale przecież uzyskaliśmy pozwolenie, nie zrobiliśmy nic wbrew prawu. Wszystko było wspaniale zorganizowane… naprawdę nie rozumiem w czym tkwi problem. Profesor westchnął. Widać było, że nie chce powiedzieć mi wszystkiego, a jednak coś wewnątrz go uwierało. Poczułam się trochę niezręcznie, cała ta sytuacja wyglądała jak spowiedź, a nie chciałam by tak było. Pragnęłam tylko wyjaśnić to w czym świadomie czy też nieświadomie uczestniczyłam. Skoro dowodziłam badaniami pod jego kierownictwem miałam prawo znać prawdę. I skoro mimo niechęci profesora do ich przeprowadzenia jednak się odbyły, to tym bardziej powinnam była wiedzieć dlaczego.