Podróże małe i duże

Świątynia Lotosu (Delhi)

Świątynia Lotosu (bahaistyczna) w DelhiBaseny otaczające świątynię

Delhi – stolica, w której wyrósł Kwiat Lotosu, zdecydowanie jeden z najbardziej rozpoznawalnych obiektów na świecie, prawdziwa wizytówka miasta, która od lat przyciąga wszystkich odwiedzających Indie. Czym jest ten niezwykły budynek? To świątynia wyznawców bahaizmu, religii, która poprzez modlitwę do Boga, ma jednoczyć ludzi różnych ras, wyznań i warstw społecznych.

Architektura

Świątynię Lotosu wyróżniają trzy podstawowe cechy: światło (ma przestrzenne szklane ściany), jako metafora duchowego oświecenia, zieleń (zbudowana w pięknym ogrodzie), ma nawiązywać do życia duchowego i budzić wspomnienie rajskiego ogrodu i redukcja roli sztuki do minimum (ma cieszyć estetyczną wrażliwość patrzących).

Do świątyni można wejść dziewięcioma wejściami, symbolizującymi dziewięć głównych religii i ich jedność. Wszystkie wejścia z kolei prowadzą do tego samego miejsca, to jest do wnętrza świątyni, symbolicznie zaś – do jednego Boga.

Budowę rozpoczęto 21 kwietnia 1980 roku, a budynek został oficjalnie poświęcony jedności Boga, religii i ludzkości 24 grudnia 1986 roku. Autorem projektu jest mieszkający w Kanadzie architekt pochodzenia irańskiego Fariborz Sahba.

Inspiracją projektu był narodowy kwiat Indii – lotos (stąd popularna jej nazwa – Świątynia Lotosu) – symbol czystości, związany z czcią boską i religią, o doskonałym i subtelnym pięknie. Część główna kompleksu o wysokości 40 m, złożona jest z dwudziestu siedmiu ogromnych płatków wykonanych z białego betonu z zewnątrz pokrytych płytami z greckiego marmuru. Pierwsza warstwa jej sklepienia złożona jest z pięćdziesięciu czterech betonowych żeber. Dwa rzędy zewnętrznych liści odginają się na zewnątrz, natomiast wewnętrzne do środka. Cała konstrukcja ma elastyczne spoiwa, aby nie uległa uszkodzeniu podczas trzęsienia ziemi.

Wspólną cechą wszystkich świątyń bahaickich jest ich dziewięcioboczność. Dziewięć, jako największa liczba jednocyfrowa symbolizuje pełnię, zgodność i jedność. Świątynia otoczona jest zadbanymi ogrodami i dziewięcioma dużymi basenami, które mają podkreślać jej piękno, stwarzając wrażenie kwiatu unoszącego się na wodzie.

Wnętrze świątyni pozbawione ozdób i symboli religijnych, kłóci się z typowym zachodnim wyobrażeniem indyjskich świątyń, zachwycających bogactwem zdobnictwa. Głównym założeniem ruchu jest istnienie religii bez struktury duchowieństwa oraz wyzbycie się z form ceremoniałów. Otwarta dla wszystkich ludzi, wszelkich wyznań, łamie wszelkie podziały religijne Dzięki temu każdy, kto przestąpi jej progi, zgodnie z założeniami bahaizmu może modlić się i medytować w duchu własnej religii.

Świątynia LotosuKompleks świątynnyŚwiątynia LotosuŚwiątynia LotosuMarmurowe płatki kwiatu lotosu
Baseny otaczające świątynięBaseny otaczające świątynięUnoszący się kwiat lotosu na wodzieWejście do świątyniCzyżby piękna wyznawczyni bahaizmu

Religia

Urodą przypomina kwiat lotosuWśród kwiatów lotosu

Bahaizm to religia wywodzący się z babizmu, która uczy, że prawda religijna jest postępowa, a nie ostateczna. Jej celem jest stworzenie religii ogólnoświatowej, unifikującej główne wielkie religie monoteistyczne: judaizm, chrześcijaństwo i islam. Bahaizm przyjmuje istnienie Boga-stwórcy świata i nieśmiertelnej duszy, która kontynuuje swoją ewolucję duchową po śmierci ciała. Bóg (nazywany przez ludzi różnymi imionami) prowadzi ludzkość za pośrednictwem szeregu Uniwersalnych Nauczycieli, którzy kolejno objawiali swoją misję zgodnie z potrzebami czasu i miejsc, w których nauczali. Krisznę, Buddę, Zaratusztrę, izraelskich proroków, Jezusa, Mahometa uznaje za bożych posłańców, którzy przynosili nowe nauki, które z biegiem czasu dały podwaliny nowych cywilizacji. Stawia jednak ich objawienie niżej od bahaistycznego. Odrzuca kapłaństwo, ascezę, monastycyzm, ceremonie kultowe – za akt kultu uznaje każdy czyn na rzecz bliźniego. Występuje przeciw wszelkim postaciom fanatyzmu i wojnom.

W świątyni niewielu modlących się (może pomieścić 2500 osób), ale wokoło tłum spacerujących. Okazja wypoczynku w niedzielne popołudnie w ładnym parku. Barwy temu miejscu, jak wszystkim innym w Indiach, nadają kobiety – piękne, pachnące, bajecznie kolorowe szczególnie na tle błękitnego nieba i opromienione blaskiem słońca. W skupieniu, ale i z wielką godnością „płyną” wokół basenów, przysiadając na chwilę, by wypocząć na schodkach, ławeczkach lub w świątyni – nie można nie wodzić za nimi wzrokiem.

Kolejna piękność .......przypominająca kwiat lotosu
Andrzej Żarczyński
PodróżeKulturaMuzykaHistoriaFelietonyPaństwo, polityka, społeczeństwoPowieści i opowiadaniaKącik poezjiRecenzjeWielkie żarcieKomiks
PrzewodnikiAlbaniaNepalPolskaRumunia
Oceń zamieszczony obok artykuł.
Minister kazał, więc uprzejmie informujemy, że nasze strony wykorzystują pliki cookies (ciasteczka) i inne dziwne technologie m.in. w celach statystycznych. Jeśli Ci to przeszkadza, możesz je zablokować, zmieniając ustawienia swojej przeglądarki. Więcej informacji znajdziesz w artykule: Pliki cookies (ciasteczka) i podobne technologie.