Autor przybliża nam postać księdza Stolarczyka – charyzmatycznego duchownego, wygłaszającego kazania mową górali (chcąc nie chcąc, wiele fragmentów książki zmusi nas do przyswojenia sobie gwary góralskiej). Poznajemy Sabałę, chyba najbardziej „niepoprawną” postać tej książki, czyli górala, który do samego końca nie wyrzekł się swoich namiętności – myślistwa, włóczęgi, picia, bajania. Tym chyba właśnie urzekł doktora Chałubińskiego, ochrzczonego później mianem „Króla Tatr”. Ta opowieść jest po części hołdem dla niego, bo właśnie on, zachwycony Tatrami, otworzył te góry przed nami. Wcześniej jednak otworzył na siebie góralskie serca.

Zakopane się cywilizuje, wabi do siebie wielkie polskie nazwiska, kolejne szczyty zyskują pierwszych zdobywców – a my patrzymy z boku na rozwój przewodnictwa górskiego i pogotowia ratunkowego. I tu kolejny charakter – Klimek Bachleda. Ach! Ile wzruszeń wzbudziła ta postać! I jak nie rozmiłować się w tym góralu stwierdzającym, że ludzko rzec cłowieka ze skały sprowadzić, kie błądzi?

Żal było rozstawać się z tymi wszystkimi bohaterami, żal żegnać dziewicze szczyty, proste, nieucywilizowane Zakopane... Nie trzeba być wielkim miłośnikiem gór, żeby znaleźć w tej książce coś dla siebie – nie jest to bowiem lektura o tematyce zawężonej jedynie do wspinaczki – ale dla pasjonatów tatrzańskich jest to prawdziwa uczta! Jakże miło zdobywało się z „Królem Tatr” Krywań czy Starorobociański Wierch, jak wspaniale było słuchać wraz z nim przy ognisku nad Zielonym Stawem Kieżmarskim sabałowych opowieści... Och, doprawdy, żal się żegnać!