Sławę przyniosła Irvingowi jego czwarta powieść, z roku 1978. Została sfilmowana cztery lata później, a główną rolę w ekranizacji zagrał Robin Williams. Od momentu tej publikacji John Irving stał się sławnych pisarzem i, można powiedzieć, wykształcił własny, niepowtarzalny styl snucia opowieści – przedstawia historię życia jednego człowieka, od narodzin, do śmierci. Mowa oczywiście o „Świecie według Garpa”.

Jest to również, pierwsza w repertuarze tego autora, powieść pisarza o pisarzu. Tytułowy Garp zaczyna pisać już w szkole. Publikuje opowiadania, w których przedstawia zmyślone, ale ciekawe zdarzenia (w książce jest to opowiadanie Irvinga „Pensjonat Grillparzer” o trupie cyrkowej, w filmie opowieść zmieniono, pojawia się wiszący fortepian i rękawiczki). Niestety sławę młodego autora nieustająco przyćmiewa jego dość ekscentryczna rodzicielka, Jenny Fields. Jest ona wojującą feministką i również pisze książki, lecz w przeciwieństwie do dzieł syna, jej twórczość jest oparta na faktach z jej osobistego życia, bardzo zaangażowana ideologicznie w walkę o prawa kobiet (są to lata pięćdziesiąte w Stanach Zjednoczonych). Matka odnosi ogromne sukcesy, jeździ na spotkania autorskie, odczyty, wiece. Syn ledwo się utrzymuje na rynku wydawniczym.

Historia Garpa w wielu elementach uderzająco zbiega się z faktami z życia samego autora. Oczywiście wiele jest zmyślone, Irving nie pisze autobiografii. Jednak edukacja bohatera przebiega w tej samej szkole (Exeter, w stanie Main), bohater również staje się młodym, nie do końca rozumianym autorem (do czasu tej powieści tak też było z Irvingiem), wychowywany jest przez matkę, bez ojca, w czasie pisania „Świata...” tak samo jak główny bohater – Irving miał dwóch synów. Niektóre z tych wątków przewijają się przez całą twórczość pisarza, a tropienie ich i obserwowanie ich przemian mogą być zajmujące.

Uwagę zwraca coś, co określiłabym mianem pewnej „niewinnej pikanterii”. Spotykamy się tu bowiem z otwartymi, bezpośrednimi opisami seksualności, męskości i kobiecości, choć nie jest to już tak jak w „Małżeństwie wagi półśredniej” temat sam w sobie i nie jest już tak obsceniczne, jak tam się zdarzało (przynajmniej tak mi się wydaje, ale wrażliwość każdego z nas może być inna). Erotyka absolutnie nie znikła (i jak sądzę, nigdy nie zniknie z twórczości tego pisarza), natomiast została ładnie sfunkcjonalizowana – charakteryzuje bohaterów, jest częścią historii, daje motywację niektórych zachowań. Cały jeden rozdział został poświęcony tematowi żądzy (jest to zarówno rozdział poświęcony Jenny i jej przemyśleniom o stosunkach damsko-męskich, które frapują ją przez całe życie). Natomiast za temat całości utworu ja osobiście uznałabym chyba „odwagę do życia”. Garp ją ma, ale Jenny ma jej zdecydowanie więcej. Jenny ma jej w sobie tyle, że nie ma już w niej miejsca na wątpliwości. Wydaje mi się, że wielu z nas tego potrzeba – odwagi do życia, żeby nie było już miejsca na wątpliwości.